Για μια Ελένη γίνονται όλα. «Για ένα αδειανό πουκάμισο και μια Ελένη» όπως είχε γράψει ο Σεφέρης. Για ‘κείνη την Ελένη που δεν έμεινε τυχαία στην ιστορία ως «ωραία». Που μάγεψε με την ομορφιά της κι ενώ έγινε η αιτία να ξεκινήσει ένας πόλεμος, εκείνη χάθηκε κι έμειναν οι σπουδαίοι να κάνουν υποθέσεις για το πώς μπορεί να κατέληξε.
Για την Ελένη που κατάφερε να μαγέψει ανθρώπους και θεούς και ν’ αποκτήσει μυθική υπόσταση. Όχι για χάρη μιας ομορφιάς ή ενός μυαλού αλλά για όσα έγιναν για εκείνη και που η ίδια δεν προκάλεσε.
Για την ωραία Ελένη του σήμερα που είναι μάνα, αδερφή, φίλη, σύζυγος, ερωμένη και τα καταφέρνει καλά σε όποιον ρόλο κι αν πάρει. Για εκείνη τη γυναίκα που επάξια κρατάει ένα όνομα που κρύβει τόλμη, ομορφιά, εξυπνάδα. Που έχει αυτό το όνομα όχι επειδή τυχαία της δόθηκε αλλά γιατί εξ’ ορισμού δεν θα μπορούσε να ονομάζεται κι αλλιώς.
Για εκείνη που δέχτηκε όλους τους χαρακτηρισμούς, από «ωραία» έως «φρικτή», απ’ όλους όσους έγραψαν γι’ αυτή. Για εκείνη που πέτυχε τελικά να καθιερωθεί στο «για πάντα» κι ας ήταν απλά μια ακόμη ηρωίδα μιας κάποιας μυθολογίας. Όμως κανένας μύθος δεν κρατήθηκε για πάντα χωρίς να περιέχει μια αλήθεια. Και η δική της αλήθεια ήταν απλά η ύπαρξη της. Η ύπαρξή της και ο συσχετισμός με κάθε δική μας ωραία Ελένη.
Η δική μας Ελένη που έσπασε τα δεσμά, πήρε τους φίλους της ένα βράδυ, καβάλησε ένα σύννεφο κι έζησε. Δεν αναλώθηκε σε πολέμους και λόγους άλλων που αφορούσαν τη ζωή της. Που δε γυάλισε τα όνειρά της αλλά τα άφησε στραπατσαρισμένα να προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια, μέχρι που κάποια μέρα τα πραγματοποίησε.
Για εκείνο το κορίτσι που χαμογελάει χωρίς να φοβάται και που ορμάει στα δύσκολα χωρίς να την ενδιαφέρει μην τσαλακωθούν τα ρούχα της ή μην μπερδευτούν τα μαλλιά της. Αρκεί να τα καταφέρει. Μεγάλη υπόθεση να προσπαθείς αλλά ακόμα μεγαλύτερη να τα καταφέρνεις και ας μένουν οι απώλειες της προσπάθειας τατουάζ στα χέρια.
Για εκείνη την Ελένη που καπνίζει μυστηριωδώς τη ζωή της κι ας αφήνει όλους εμάς παράδοξα να την κοιτάμε. Για εκείνη τη γυναίκα που θαυμάζουμε, από την πρώτη ματιά που δώσαμε στον κόσμο. Για εκείνη που χάιδεψε τις πληγές μας και έβαλε ιώδιο στο χτυπημένο μας γόνατο. Που ξέχασε τα ατίθασα εφηβικά μας χρόνια, όμως θυμάται ακόμα τα πρώτα μας βήματα. Που κοιτάει ακόμη τα σημερινά μας βήματα με περίσσια φροντίδα, μην τυχόν και σκοντάψουμε κάπου. Για τη μαμά Ελένη.
Για τη φίλη την Ελένη, που έδωσε παιδικές υποσχέσεις και χάραξε τα αρχικά μας σε ένα πράσινο θρανίο. Που μας αγκάλιασε στα στραπάτσα, που έκανε τα δάκρυά μας χαμόγελα, που έκανε τα λάθη μας αστεία για να θυμόμαστε και να γελάμε ως ενήλικες. Τελικά ίσως τα αρχικά σ’ εκείνο το θρανίο να χαράχτηκαν μέσα στις καρδιές μας με το ανεξίτηλο «για πάντα».
Για τη μία και μοναδική Ελένη που ερωτευτήκαμε. Που ξυπνήσαμε το πρωί δίπλα της και μαζί μας ξύπνησε και όλη η ευτυχία. Που έφερε πεταλούδες χρωματιστές στο στομάχι μας αλλά και στο χώρο. Που όταν τη συναντήσαμε για πρώτη φορά και πλέον σαν Μενέλαοι θα μπορούσαμε να στήσουμε χιλιάδες πολέμους για να μην τη χάσουμε από τη ζωή μας από τον οποιοδήποτε Πάρη. Για εκείνη που φανταζόμαστε στα σεντόνια μας και μας στοιχειώνει το βλέμμα της νύχτες αλλά και τα πρωινά που απουσιάζει.
Αλλά και για την άλλη, την Ελενίτσα μας. Που χαμογελάει και τραγουδάει ο κόσμος. Που κρεμόμαστε από τις άναρθρες κραυγές της, μήπως και καταφέρουμε να ακούσουμε το πολυπόθητο «μαμά» και «μπαμπά». Που βιντεοσκοπούμε τα πρώτα βήματά της στις μνήμες μας και τα κρατάμε εκεί για ακόμα μια ζωή. Για το κοριτσάκι μας εκείνο που θα μεγαλώσει και θα μας φύγει, όμως πάντα θα γυρνάει στην αγκαλιά μας όταν το χρειαζόμαστε.
Για την Ελένη που δε φοβάται τους ανέμους και όταν εκείνοι γίνονται ισχυροί βγαίνει έξω να τους αντιμετωπίσει. Που όταν κουράζεται να την ανακατεύουν, γυρεύει καταφύγιο και το βρίσκει. Με τη μοναδική δύναμη που της δίνει ο χαρακτηρισμός «ωραία», που κουβαλάει από παιδί και που ποτέ δεν αγκιστρώθηκε από αυτόν.
Για τη δικιά σου ωραία Ελένη, για τη δικιά του, για τη δικιά μου. Για όλες εκείνες τις μοναδικές Ελένες που ξεσήκωσαν πολέμους, θύελλες και φουρτούνες στις καρδιές μας αλλά μας χάρισαν και τα καλύτερα συναισθήματα του κόσμου.
Για όλες εκείνες τις γυναίκες που άδειασαν τα πουκάμισα του κόσμου από μίσος και σήκωσαν τους γιακάδες για να μας κρύψουν από τα στραβά, να μη μας βρουν, να μη μας πονέσουν. Για την Ελένη της καρδιάς μας. Για εσένα.
Επιμέλεια κειμένου Πέννυς Πηττά: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
