Κάποιες φορές δε το θυμάσαι καθόλου. Σαν να μην το έμαθες, σαν να μη στο είπαν, σαν να το έζησε κάποιος άλλος, σαν να το άκουσες με ενδιαφέρον να λυπήθηκες για λίγο και ύστερα να γύρισες στο σπίτι σου και έφυγε τελείως από τη μνήμη σου. Άλλες φορές όμως το θυμάσαι. Με ασήμαντη αφορμή ή όχι, δεν έχει σημασία. Ας πούμε πως είναι πληγή που πονάει όταν αλλάζει ο καιρός ή κάποια δύσκολη μέρα του μήνα, πάντα θα εμφανίζεται.
Είχες πει ότι θα το ξεχάσεις, πως θα δώσεις μια ευκαιρία, πως ήταν λάθος και πέρασε-όχι αυτό δεν το είπες. Δεν πέρασε ποτέ κι ας πίστεψες πως θα περάσει, πως θα ξεχαστεί, πως θα το πετάξεις στα σκουπίδια μαζί με κάτι άλλα παλιοπράματα. Δεν είναι απλή υπόθεση να καταφέρεις να συγχωρήσεις την απιστία όσο κι αν το θες, όσο κι αν οι προθέσεις σου είναι καλές, όσο και αν ο απέναντί σου έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους του κόσμου πως ήταν απλά ένα λάθος.
Λάθος. Περίεργη η έννοια που του δίνουμε. Λάθος είναι κάτι που σβήνεται. Η απιστία δε σβήνεται όμως, τελικά. Φτάνει μόνο μία σπίθα και όλα εμφανίζονται μπροστά στα μάτια σου. Τότε αρχίζεις και μιλάς με τα χειρότερα λόγια του κόσμου και ο έρωτας γίνεται εχθρός που θες να εξοντώσεις. Θυμάσαι και θυμίζεις. Όχι, δεν ξεχνιέται η απιστία έτσι απλά.
«Απλά», για μια κατάσταση η οποία σε τσάκισε, σε πέταξε στις λάσπες, σε εξόντωσε και ύστερα πίστεψες ότι όλα θα εξαφανιστούν με μια γερή δόση μπάνιου ξέχασες όμως ότι δεν καθαρίζει η σκουριά με ένα απλό ντους. Είναι σκουριά στη σχέση είναι κάθε τι που θα πέσει επάνω της και θα τη λερώσει και ας κάνεις ότι δεν τη βλέπεις, είναι πάντα εκεί.
Αρκεί μια αφορμή. Ένα ασήμαντο λάθος και εμφανίζεται μπροστά στα μάτια σου, στρίβεις το κεφάλι από την άλλη αλλά το βλέμμα σου πέφτει πάντα επάνω της. Δε χρειάζεται να είναι σημαντικός ο λόγος αρκεί να προκύψει μια απλή διαφωνία και τότε θυμάσαι τα πάντα-με λεπτομέρειες- εσύ που έλεγες που ξεχνάς, πως ξεπερνάς, πως πας παρακάτω, και όμως δεν πηγαίνει. Βγαίνουν τα μεγάλα «κατηγορώ» και γεμίζουν το δωμάτιο με φωνές διαπασών, ανοίγεις το παράθυρο να φύγει η κάπνα, δεν μπορείς να κοιτάς τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι σου, κοιμάσαι στον καναπέ και ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.
Ο χρόνος μπορεί να περνάει αλλά όταν κάτι έχει συμβεί είναι αδύνατον να συμπεριφέρεσαι σαν να μην έγινε ποτέ. Είναι και εκείνα τα ντοκουμέντα που έχεις κρατήσει στο μυαλό σου, είναι και το βλέμμα του άλλου που αλλάζει μεταβάλλεται σε κάθε καυγά. Αυτός που έχει απιστήσει και έχει συγχωρεθεί έστω και εν μέρη δε γίνεται να έχει δίκιο, σε τίποτα. Αλλά ακόμα κι αν δεχτείς πως κάποιες φορές έχει έρχεται το παρελθόν του και του το παίρνει.
Όποια και αν είναι η αιτία του καυγά η απιστία θα εμφανίζεται σαν ξαφνική μπόρα και εκεί που ο άπιστος άνθρωπος νομίζει ότι περπατάει στη λιακάδα και προσπαθεί να υπερασπιστεί το δίκιο του μια ξαφνική βροχή και θα τον κάνει μούσκεμα ως το κόκκαλο. Κάθε δίκιο θα χάνεται κάθε κουβέντα θα φαίνεται λάθος και ο καυγάς θα καταλήξει στο σημείο εκκίνησης. Εκείνη την ημέρα του λάθους. Η απιστία που έχει προσπεραστεί γίνεται καρφί, αρπάζει από το γιακά τον άνθρωπο σου κάθε φορά που θα έρθει σε αντιπαράθεση και τον αφήνει εκεί να κρέμεται.
Όποιος πιστέψει ότι του συγχωρέθηκε η απιστία είναι καταδικασμένος. Καταδικασμένος να σκύβει το κεφάλι και να καταπίνει τη γλώσσα του σε κάθε ευκαιρία. Να βρίσκεται στην καρμανιόλα και να νομίζει ότι της χαμογελά και εκείνη να πέφτει και να τον γυρίζει στο αποκεφαλίζει. Δεν περνάνε όλα με ένα «περασμένα, ξεχασμένα». Για την ακρίβεια κανένα αρνητικό συναίσθημα που έχει προκληθεί σε άλλον άνθρωπο δεν περνάει. Όσα συγνώμη κι αν πει, όσα «ήταν λάθος» και αν παραδεχτεί, όσα «δεν θα το ξανακάνω» υποσχεθεί.
Δεν περνούν οι πληγές με υποσχέσεις, δυο τρία ράμματα, και λίγες σταγόνες ιωδίου, σαν να ναι ένα ασήμαντο σκίσιμο. Βασικά, δεν περνάνε γενικά.
Και αν εχθές έλεγες πάμε παρακάτω σήμερα είναι μια άλλη μέρα, άλλωστε για τη δική του απιστία μιλάμε τη δική σου δεν την έμαθε ποτέ. Ευτυχώς.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
