Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς μια πορεία για το πουθενά.
Αυτή, τη φορά δεν ήταν ένας έρωτας που σε οδήγησε στη Μαρίνα Ζεας, να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου, βαδίζοντας χωρίς σκοπό ανάμεσα στα κότερα, αλλά μια φιλία.
Συνηθίσαμε να συνδέουμε τη ζωή μας με έρωτες και ξεχάσαμε την ουσία της αγάπης θα την βρούμε σε αληθινά χαμόγελα φίλων, που θα μας χαρίσουν ευτυχία στην καθημερινότητα.
Σταματάς, μπροστά στη θάλασσα και κοιτάζεις, το βλέμμα σου χαζεύει το κενό και ψάχνεις εκείνη τη φίλη των είκοσι ετών σου. Εσύ, όμως είσαι ήδη τριάντα και ας μην αντέχεις ούτε κάν τον ήχο αυτής της αλήθειας.
Κάποιος, σου είπε ότι παντρεύτηκε πια. Βολεύτηκε και εκείνη σε κάποιο διαμέρισμα, έκανε και παιδιά.
Αυτοί οι λαβύρινθοι που δημιουργούμε ή που μας επιβάλουν οι κόσμοι, μας μπλέκουν μέσα στους δρόμους τους και χάνουμε ανθρώπους, ιδέες και φίλους.
Κάπου εκεί μέσα που χάθηκαν τα γέλια των νεανικών σου χρόνων, εκεί βρίσκεται και η Μαρία.
Θυμάσαι, ότι της έλεγες ότι θα την παντρέψεις, όνειρα και υποσχέσεις, γέλια και κλάματα σε μια μετεφηβική φιλία.
Δεν ήταν μια φίλη που πέρασε και χάθηκε, δεν ήταν καν μια φίλη για να βγεις μαζί της για ποτό, ήταν αληθινή και αυτό είναι που σου έχει μείνει.
Κοιτάς ένα κότερο που μόλις ξεμάκρυνε από το λιμάνι.
Κάπως έτσι έφυγε εκείνη η φίλη από τη ζωή σου. Χωρίς αποχαιρετισμούς κι άλλα μελό. Απομακρύνθηκε, φορτωμένη με τις δικές της ανηφορικές ρουτίνες, ήρεμα και γαλήνια, όπως εκείνο το πλοίο, βγήκε από τη ζωή σου. Άφησε τις αναμνήσεις της, όμως, και αυτό είναι που αξίζει.
Άλλωστε τα είκοσι μας είναι μια ηλικία γεμάτη αναμνήσεις. Τίποτα από εκείνα τα χρόνια δε μένει σταθερό στην επιφάνεια, αλλά χάνετε με τα χρόνια. Μαθήματα ζωής είναι τα είκοσι μας για να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα που έρχονται.
Έτσι είναι οι φιλίες εκείνων των ετών. Δυνατές, εκρηκτικές, γεμίζουν πυροτεχνήματα τις ζωές μας και μετά σβήνουν, χωρίς λόγο, αφήνοντας μας μόνο τα θετικά συναισθήματα.
Γυρίζεις το βλέμμα σου αλλού, δεν αντέχεις να σκέφτεσαι την πραγματικότητα των χρόνων που περάσαν των φίλων που απλώς χάθηκαν. Ρεαλίστρια δεν ήσουν ποτέ άλλωστε.
Προχωράς, ψάχνοντας κάτι να ξεγελάσεις τη θλίψη σου. Ακούγονται οι ήχοι από το δρόμο, κάποιος κορνάρει και μια μυρωδιά θαλασσινή γαργαλάει τη μύτη σου.
Δε δίνεις σημασία, άλλωστε εσύ σήμερα αντάλλαξες βαριές κουβέντες με τη μοναδική φίλη των ώριμων χρόνων σου, την Αντιγόνη, δεν είναι ώρα για ήχους και αρώματα.
Ο κόσμος έχει σταματήσει εκεί. Αυτές οι φιλίες των τριάντα αποδεικνύονται πιο βαριές και από τόνους τσιμέντου. Το κακό με αυτά τα τσουβάλια είναι πως όταν πέσουν κάτω τότε γεμίζουν τη καρδιά σου μπετόν αρμέ.
Πώς γίνεται να σκέφτεσαι αρνητικά για τον άνθρωπο που αποτελεί την αδερφή ψυχή σου για χρόνια, για εκείνον που στάθηκε κολόνα για τις δύσκολες στιγμές σου, που έδωσες κομμάτι από εσένα όταν ήσουν ο απόλυτος εγωιστής;
Είναι όμως η ροή της ζωή, που μας κάνει εγωιστές. Βάζει τους ανθρώπους σε μαθηματικές έννοιες και προσπαθεί να εξηγήσει ανθρώπινες σχέσεις με τη λογική.
Είναι οι διαφορετικές φάσεις τις ζωής μας που μας μπερδεύουν, σφεντονίζουν το συναίσθημα από το παράθυρο και ανοίγουν την πόρτα στον εγωισμό.
Αυτός ο εγωισμός είχε μπει πριν λίγους μήνες ανάμεσά σας. Ένιωθες πληγωμένη, για αυτό και παρόλα αυτά δεν έβρισκες λόγο για να δώσεις περισσότερες εξηγήσεις.
Μεγαλώνουμε και γινόμαστε κυνικοί με τις πράξεις.
Γνωρίζουμε, τι θέλουμε και ποιοι είμαστε και δε μπορούμε να αποδεχτούμε χαρακτηρισμούς ιδιαίτερα από ανθρώπους που αγαπάμε.
Είναι εκείνοι ακριβώς που δείχνουμε το σκληρό μας πρόσωπο ώριμα πια και συνειδητοποιημένα, αποχωρούμε όταν βλέπουμε ότι οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν.
Έτσι, είχες απομακρυνθεί και εσύ από εκείνη τη φίλη.
Έλεγες σε όλους πως δε σε νοιάζει και όμως εκείνη την ημέρα βρισκόσουν στο λιμάνι χωρίς σκοπό να σκέφτεσαι όλα εκείνα που σου λείπουν και αντίθετα όλα εκείνα που απολαμβάνεις μακρυά της.
Φιλίες αληθινές στα τριάντα είναι δύσκολα να κάνεις. Οι άνθρωποι θέτουν προτεραιότητες, κλείνονται σε γραφεία και ρουτίνες και ξεχνάνε. Διαλέγουν τους ανθρώπους ανάλογα με το εαν ταιριάζουν στις ζωές τους, λές και διαλέγουν κουρτίνες. Οι παντρεμένοι με τους παντρεμένους και οι ελεύθεροι με τους ελεύθερους, κάτι τέτοιο.
Να ήταν άραγε και εκείνη έτσι; Δεν το πιστεύεις.
Συνέχισες να προχωράς χωρίς σκοπό, μπαίνεις στο αυτοκίνητο και βάζεις μπροστά, χάνεις τις σκέψεις σου στους ήχους τις πόλης.
Άλλωστε οι δυνατές φιλίες των ώριμων ετών μας δεν χάνονται, κάπου παρακάτω, ίσως και στο επόμενο φανάρι, να σου έχει τηλεφωνήσει.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
