Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο Τομ δεν θα καταφέρει ποτέ να πιάσει τον Τζέρι. Η αγάπη δε θα σταματήσει ποτέ να έχει σχέση πάθους με το μίσος και το άσπρο θα είναι ένα αδιάφορο χρώμα εάν εξαφανιστεί το μαύρο.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το καλό και κακό. Δύο έννοιες συγκρουόμενες αλλά ταυτόχρονα αρμονικά δεμένες η μία μέσα στην άλλη.
Γιν Γιάν το ονομάζει η κινέζικη φιλοσοφία.
Σαν ακροβάτες, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας ανάμεσα σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν ηθικό και ανήθικο, καλό και κακό.
Ψάχνουμε και εξερευνούμε σαν κατάσκοποι τον ιδανικό τρόπο για να βαδίσουμε πάνω στο λεπτό σχοινί από ισορροπίες που περίτεχνα έδεσαν από τα παιδικά μας χρόνια κάποιοι γεμίζοντάς το με τα εμπόδια του «πρέπει».
Αυτά τα «πρέπει» που ποτέ μας δεν καταλάβαμε, γιατί πρέπει να τα έχουμε συντροφιά και ποτέ μας δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε ποίος είναι ο εμπνευστής τους και τι σκοπούς υπηρετούν.
Εάν μπορούσα να δώσω υπόσταση στο ανθρώπινο μυαλό και στα διλήμματα στα οποία εκείνο υποβάλλεται, θα το φανταζόμουν σαν ένα μικρό σπίτι όπου εκεί θα κατοικούσαν ο κύριος Καλός και η κυρία Κακού.
Το ζευγάρι αυτό λοιπόν, θα κατάστρωνε σχέδια και συνωμοσίες. Θα έκανε έρωτα με απόλυτο πάθος την ίδια στιγμή που θα μάχονταν για το απόλυτο λάθος.
Πότε ο ένας θα έκλεινε μάτι στο άλλο και πότε θα τον καπέλωνε, πότε θα τον φασκέλωνε, και πότε θα τον αγκάλιαζε.
Μαχητικό ζευγάρι αυτοί οι δύο. Μαχητικό και ολίγον τι πονηρό. Πονηρό διότι δεν υπάρχει σωστό χωρίς λάθος, καλό χωρίς κακό, ηθικό χωρίς ανήθικο. Δύο και στην ουσία ένα.
Το ένα εισβάλει μέσα στο άλλο και μαζί υπάρχουν, χωρίς εμείς να μπορούμε να το ξεχωρίσουμε.
Δεν τις ξεχωρίσαμε γιατί δεν ορίζονται. Σκεφτείτε το, πάντα υπάρχει το καλύτερο και πάντα υπάρχει το χειρότερο σε όλες μας τις πράξεις. Άρα ξαφνικά το καλό γίνεται κακό και το κακό, καλό.
Έτσι προσπάθησαν περίτεχνα να μας το διδάξουν οι γονείς μας. Όμως λυπάμαι που θα σας χαλάσω την κοσμοθεωρία περί ηθικού, αλλά αυτά τα δύο είναι καλά καλωδιωμένα στον εγκέφαλό μας και δε θα μπορούν να απομονωθούν ούτε για ένα απειροελάχιστο μοριακό δευτερόλεπτο.
Θυμηθείτε σαν παιδιά, πόσες φορές προσπαθήσατε να πάρετε μία απόφαση και εκείνα τα δύο πλασματάκια που είχατε δει στα κινούμενα σχέδια εμφανίστηκαν δεξιά και αριστερά από το κεφάλι σας, συμβουλεύοντάς σας, έκαστο εκείνο που θεωρούσε ιδανικό.
Άγγελος και διάβολος. Τους περισσότερους από εμάς αυτά τα δύο ανθρωπάκια το διαβολάκι και το αγγελάκι μας συντροφεύουν ακόμη και σήμερα στην ενήλικη ζωή μας.
Άλλωστε το καλό και το καλό δεν είναι μετρήσιμες έννοιες είναι ζόρικες και σίγουρες λέξεις που άλλοτε μας παθιάζουν άλλοτε μας βολεύουν.
Όπως δεν κόβονται για να μοιραστούν οι ζωές έτσι δεν κόβονται και μοιράζονται τα σωστά και τα λάθη. Είναι και αυτά που μας καταστρέφουν, τα ίδια που μας εξιτάρουν. Είναι αυτά που μας πονάμε τα ίδια που αναζητάμε.
Δεν κρίνονται και δεν ξεχνιούνται οι μάχες μόνο εκ του αποτελέσματος.
Κρίνονται από την μαχητικότητα των αντιπάλων και το σκοπό που εξυπηρετούν. Δεν κρίνονται από τα θύματα αλλά από τη σωτηρία και το κοινό καλό που στο τέλος προσέφεραν.
Άλλωστε η ζωή μας θα ήταν τόσο μονότονη εάν έλειπαν όλα αυτά από τη ζωή μας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον έρωτα.
Αυτό το μοναδικό συναίσθημα που μας εκτοξεύει στα ουράνια είναι το ίδιο που μας προσγειώνει στις λάσπες. Θα ήταν τόσο άδεια η ζωή μας εάν στον έρωτα ήταν όλα ψυχαναγκαστικά στημένα τέλεια, χωρίς εντάσεις, φόβους, ζήλιες.
Δεν υπάρχει καλό και κακό στον έρωτα. Υπάρχει αυτό που επιθυμούμε.
Και εάν ας πούμε η ζήλια μπορεί να θεωρηθεί κακό μέσα της κρύβεται το καλό, το οποίο ονομάζεται ενδιαφέρον για το έτερον ήμισυ.
Έτσι ακριβώς και η ζωή μας. Το πάν είναι να έχουμε αγάπη για να μπορούμε να ορίζουμε τι είναι καλό και κακό για εμάς. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι αλληλοσυμπληρώνονται.
Τα σωστά για εμάς μπορεί να είναι λάθος για κάποιον άλλο.
Μην πέφτετε σε παγίδες κλισέ και μην πιάνεστε στις δεισιδαιμονίες, κάνετε τα πιο σωστά σας λάθη και ζείτε τα ως το τέλος, χωρίς τύψεις άλλωστε ουδέν κακό αμιγές καλού.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
