Όσο πιο πολύ επιτρέψεις στον άνθρωπο να σε εκμεταλλευτεί τόσο πιο πολύ θα το κάνει. Δεν είναι κακός, βλαβερός, αχάριστος, αλήτης, πρόστυχος, κακόβουλος ή βλάκας, η φύση των ανθρώπων ευθύνεται για όλα. Όλων των ανθρώπων -κι εμένα κι εσένα και όλων μας.
Είναι όπως το παρκάρισμα του αυτοκινήτου. Όσο πιο μεγάλη η θέση τόσο πιο πολύ θα δυσκολευτούμε να το σταθμεύσουμε κι όταν το κάνουμε θα το βάλουμε άτσαλα, σχεδόν θα το πετάξουμε αδιάφορα. Ύστερα θα κλειδώσουμε και θα φύγουμε για τον προορισμό μας και ούτε γάτα ούτε ζημία. Ενοχλούμε κανέναν άλλωστε; Είδα χώρο και πάρκαρα, κατά του είδα φως και μπήκα.
Δε φταίνε λοιπόν οι άλλοι όταν γίνονται χειριστικοί και μας επιβάλλουν τις δικές τους επιθυμίες. Φταίμε όλοι εμείς οι αποδέκτες που δε μάθαμε ποτέ να λέμε όχι και προσπαθούσαμε πάντα να ικανοποιούμε τους άλλους και τελικά να μένουμε όρθιοι δίπλα απ’ τις ζωές μας σχεδόν να τις ζούμε και με αφοσίωση να τις παρακολουθούμε.
Φταίμε εμείς που αφήνουμε όλο το χώρο κενό κι έρχονται και παρκάρουν όπως τύχει κάτι φίλοι που δε μας σέβονται και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να ονομάζονται φίλοι. Κάτι σχέσεις του ό,τι να ‘ναι και της «συγγνώμης» και στην ουσία ανύπαρκτες. Κάτι συνάδελφοι χωρίς ικανότητες που χαίρουν άκρας εκτίμησης απ’ τους υπολοίπους κι ας σου φόρτωσαν το πρότζεκτ που έπρεπε να τελειώσει στις πέντε, στις πέντε παρά τέταρτο ενώ εκείνοι έφυγαν για το σπίτι τους, γιατί είχαν κουραστεί.
Τελικά ίσως όλος αυτός ο χώρος που αφήνουμε επάνω μας για να έρθουν να κολλήσουν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι είναι επειδή κάποιος πακέταρε την αυτοπεποίθησή μας και την ταχυδρόμησε σε άλλη διεύθυνση. Έμεινε η ψυχή χωρίς έπιπλα, άδεια και κάπως πρέπει να γεμίσει. Περιμαζεύουμε λοιπόν ανθρώπους και τους προτρέπουμε να απλωθούν σε αυτή μήπως γεμίσει το κενό.
Δε φταίει κανείς άλλος, εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Άλλωστε το θάρρος οι άνθρωποι δεν το κουβαλάνε στο τσεπάκι τους, κάποιος τους το χαρίζει. Στην προκειμένη περίπτωση ίσως να είμαστε τόσο χαζοί που το πουλάμε κιόλας με αντάλλαγμα να γεμίσουν τα κενά μας. Δε βλέπουμε όμως ότι τελικά τα κενά δε γεμίζουν με κενά. Δε γεμίζουν με εκμετάλλευση ούτε με ένα συνεχές πάρε-δώσε που τελικά καταντά μόνο δώσε-δώσε.
Δίνουμε και με το παραπάνω, μόνο που το καταλαβαίνουμε στο τέλος των πράξεων. Στην τελευταία αναλαμπή αυτοπεποίθησης που λέμε «τέλος» ή ακόμα χειρότερα στην τελευταία συναλλαγή. Τότε που εκείνη ζητάνε για ακόμη μια φορά κι εμείς δεν έχουμε να δώσουμε άλλα.
Τελικά κανείς δεν μπορεί να μας καβαλήσει αν εμείς δε σκύψουμε. Είναι όπως οι ντουλάπες στο σπίτι μας, όσο πιο μεγάλες τόσο πιο παραγεμισμένες κι όταν κάποτε αναγκαστούμε να πάμε σε μικρότερες βολευόμαστε με τις μικρότερες και χωράνε όλα ακριβώς.
Μην πανικοβάλλεστε όμως, με λίγη προσπάθεια θα την σκαπουλάρουμε, θέμα επιλογών είναι όλα. Τις περισσότερες φορές ζούμε αυτά που επιλέγουμε να ζήσουμε άρα όταν κάποιος δε μας συμπεριφέρεται όπως θα θέλαμε αντί να πετάμε τις ευθύνες από εδώ κι από εκεί καλύτερα να προσπαθούμε να κοιτάμε τι λάθος έχουμε κάνει εμείς οι ίδιοι.
Αν δεν αποδεχτούμε ότι ουδείς είναι θύμα εκμετάλλευσης θα πέφτουμε και θα ξαναπέφτουμε εμείς οι ίδιοι σε αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Διότι όταν κάτι δεν το έχεις αντιληφθεί δεν μπορείς και να το διορθώσεις.
Δεν είναι εκμεταλλευτές οι άνθρωποι, κανείς δε γεννήθηκε κακομαθημένο βρομόπαιδο που θέλει μόνο να παίρνει απ’ τους άλλους. Απ’ τις συμπεριφορές των άλλων κρίνονται όλα.
Βέβαια μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα, κάποιοι είναι μεγάλες μας αδυναμίες και τους αφήνουμε τον χώρο με την ελπίδα ότι δε θα τον καταπατήσουν. Όμως «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός εκ του ευεργεντηθέντος αχάριστου», οπότε τον νου μας γενικά κι ειδικά.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
