Οι δέκα χιλιάδες διαφορετικές πόρτες της εξωσωματικής

Προσπαθώ μέρες να βρω έναν πρόλογο. Να είναι δημιουργικός, να είναι περιγραφικός, να είναι πρωτότυπος, να συγκινήσει, να προκαλέσει ταύτιση. Μέρες τώρα που γράφω και σβήνω προλόγους που λογοκρίνω πριν καλά-καλά διαβάσω. Ο φόβος μην τυχόν βγει κάτι κλισέ, παλιομοδίτικο ακόμα και σεξιστικό.

Άραγε, η πραγματικότητα μπορεί να πάρει ποτέ τέτοιους χαρακτηρισμούς; Εξαρτάται από την πραγματικότητα του καθενός, θα σου απαντήσω.
Πριν 2 χρόνια είχα διαβάσει για ένα συνέδριο γονιμότητας που θα γινόταν και το οποίο τελικά ματαιώθηκε, εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσε ένα σποτ της διοργάνωσης. Εν ολίγοις, το σποτ περιέγραφε πως όταν η γυναίκα βρεθεί μπροστά από την τούρτα γενεθλίων με τον αριθμό 40, δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Ήμουν τότε από τους πρώτους που είχα αντιδράσει σε αυτό. Αυτή ήταν τότε η δική μου πραγματικότητα.

2 χρόνια αργότερα, χωρίς καν να έχω ακόμα δει τα κεράκια της τούρτας να αποκτούν 4άρι μπροστά, μαθαίνω ότι ανήκω στο 30% των γυναικών που θα δυσκολευτούν να αποκτήσουν παιδί ή ίσως και να μην αποκτήσουν ποτέ με φυσιολογικό τρόπο. Όπως συμβαίνει συνήθως, αυτού του είδους οι αποκαλύψεις συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις έτοιμος για ένα τέτοιο βήμα.

Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα επί του παρόντος.

Χιλιάδες σκέψεις και πάρα πολλές αποφάσεις, καρφίτσες πεταμένες στο πάτωμα, που τώρα πρέπει να σκύψεις να μαζέψεις. Κάθε μία που θα μαζεύεις θα σε πονάει το ίδιο, θα προσπαθείς με τάξη να τις τοποθετήσεις στο μπλε κουτί, όμως εκείνες δε θα είναι ποτέ στοιχισμένες. Όλα τα «φταίω» του κόσμου να πέφτουν πάνω στο κεφάλι σαν πέτρες και να σε σκεπάζουν ενώ εσύ στέκεσαι στη γωνία του κρεβατιού σου με τα πόδια διπλωμένα στην αγκαλιά σου και το κεφάλι σκυμμένο, λες και θέλουν να σε τιμωρήσουν για το ξεδιάντροπο «γιατί σε μένα» που σκέφτηκες τόσες φορές τη στιγμή της διάγνωσης.

Θέλει πόνο κι υπομονή η διαδικασία της εξωσωματικής. Θέλει να συνηθίσεις να βάζεις τα πόδια σου στην άβολη καρέκλα του γυναικολόγου σχεδόν καθημερινά. Να συνηθίσεις τις μελανιές στην κοιλιά σου από τις ενέσεις. Να μάθεις να καταπίνεις μια χούφτα χάπια την ημέρα, ακόμη κι αν έως τώρα δεν είχες πάρει ούτε ντεπον. Να μάθεις να διαχειρίζεσαι την αγωνία σου, το άγχος, τα νεύρα από τις ενέσεις. Να μπεις στο χειρουργείο και να μη σε τρομάξει η τεράστια λάμπα που θα είναι πάνω από το κεφάλι σου λίγο πριν κοιμηθείς. Τόσα πολλά «να» που τελικά θα κάνουν το «αντέχω» τεράστιο.

Τελικά θα τα αντέξεις όλα και μάλιστα θα χαμογελάσεις με τους φίλους σου, θα ξεχαστείς έναν Αύγουστο σε ένα πεζούλι μπροστά στη θάλασσα και το κυριότερο, θα καταφέρεις να αναπνεύσεις ακόμα κι αν οι φόβοι σου κόβουν κάθε βράδυ την ανάσα.

Ταυτόχρονα, δικοί σου και ξένοι θα σε πλησιάσουν δήθεν από ενδιαφέρον, ρωτώντας «Εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;», «Τι περιμένετε επιτέλους;» κι ενώ θα προσπαθείς να χαμογελάσεις, θα σφίγγεις ταυτόχρονα στην τσέπη σου τα χάπια που είναι να πάρεις την επόμενη ώρα. Δε φοβάσαι να τους το πεις. Ούτε ντροπή νιώθεις για ό,τι σου συμβαίνει. Όμως, από όλα τα βλέμματα των γιατρών που σε κοιτάνε σοβαρά, τα χειρότερα είναι εκείνα των δικών σου που σε κοιτούν με λύπηση, που στρέφονται στον διπλανό τους και ψιθυρίζουν όταν σε βλέπουν, που σε αναγκάζουν να τους εξηγείς λεπτομέρειες που δε θυμάσαι και που σε κάθε προσπάθεια εξωσωματικής που κάνεις, είναι οι πρώτοι που θα ρωτήσουν «μα γιατί δεν πέτυχε πάλι;».

Δεκάδες «μην αγχώνεσαι» θα σου κάνουν παρέα όσο περιμένεις ακόμα ένα τηλεφώνημα από τον γιατρό κι ενώ θα προσπαθείς να πατήσεις το «ξεαγχωτικό» κουμπί, θα θες να ουρλιάξεις από οργή. Κάποτε πρέπει να αποδεχτούμε ότι το άγχος είναι και αυτό ένα συναίσθημα που σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να αποβάλλουμε. Φαντάσου, καθημερινά να έχεις να περιμένεις ένα νέο που θα ορίσει τη ζωή σου, να πρέπει να οργανώσεις πράγματα για τα οποία ουδέποτε είχες γνώση κι όλα αυτά να πρέπει να τα κάνεις ούσα σε κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης.

Όταν τελικά πάρεις τα νέα ότι τα πρώτα σου έμβρυα έχουν καταψυχθεί, θα χαμογελάσεις. Θα φτιάξεις τα μαλλιά σου, θα μακιγιαριστείς και θα βγεις μια βόλτα στο κέντρο. Θα τραγουδήσεις μαζί με έναν πλανόδιο μουσικό, θα αγοράσεις παγωτό, θα γελάσεις με τις φίλες σου κάνοντας αστεία για το πόσο νεαρή παραμένει η μήτρα σου και θα διαφωνήσεις με τον σύντροφό σου για το ποιανού τη μύτη θα πάρει το παιδί.

Ένα συνονθύλευμα από άγνωστες πόρτες καθημερινά μπροστά σου κι εσύ πίσω τους, μαζί με τον σύντροφό σου να προσπαθείς να βρεις αν κάποια από αυτές κρύβει από πίσω βρέφος και κάποια ζονγκ. Κάθε πόρτα κι ένα καινούργιο συναίσθημα. Αν μπορούσες να μετρήσεις τη διαδικασία της εξωσωματικής σε πόρτες, θα έλεγες ότι είναι δέκα χιλιάδες διαφορετικές πόρτες.

Έχεις ανοίξει μόλις μία από τις τελευταίες. Τα έμβρυα έχουν μεταφερθεί στη μήτρα σου. Γυρνάς στο σπίτι κρατώντας στο χέρι μια polaroid με ένα ασπρόμαυρο, ακαταλαβίστικό, σε σχήμα κύκλου σχέδιο. Ίσως αυτό να είναι το μωρό από το οποίο θα προέρχονται οι παιδικές φωνές στο διπλανό δωμάτιο σε λίγο καιρό. Θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι, αυτή τη φορά όχι αγκαλιάζοντας τα πόδια σου, αλλά κρατώντας τα τελείως ίσια σε θέση προσοχής. Θα αγκαλιάσεις όμως την κοιλιά σου, θα αναμετρήσεις φόβους κι ελπίδες, χωρίς όμως να μάθεις τον νικητή.

Πρέπει να περιμένεις μερικές ημέρες μέχρι το πρώτο τεστ. Μερικές μέρες μέχρι να φύγουν οι μελανιές από μέσα σου, της κοιλιάς τις έχεις ήδη ξεχάσει. Οι ενέσεις στο ψυγείο σου θα σου κλείνουν πάλι το μάτι, θυμίζοντάς σου πως μπορείς να προσπαθήσεις, ξανά και ξανά. Άλλωστε πάνω από την ιατρική διάγνωση, υπάρχει η δύναμη του ανθρώπου και πριν από τον προορισμό, υπάρχει πάντα ο δρόμος. Κι ως συνήθως, τα πιο όμορφα τοπία κρύβονται σε δύσκολες διαδρομές.

Προχωράμε και θα τα βρούμε.