Μεγαλώνουμε, ε και;

Είναι εκείνες οι γραμμές που προσπαθούν να σχηματιστούν στο πρόσωπό μας, η άσπρη γούρικη τρίχα που στολίζει το κεφάλι, οι συμβουλές της μάνας ότι πρέπει να νοικοκυρευτούμε, το προσκλητήριο του παλιού συμμαθητή πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, είναι εκείνα τα απαραίτητα που μπλέκονται στα περιττά και μας μεγαλώνουν, όπως λένε.

Εκείνα τα σημάδια που αφήνουν επάνω μας το χρόνο και σκουριάζουν τις αναμνήσεις. Σημάδια που θέλουμε να μετρήσουμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε γιατί κάθε μέρα γίνονται και περισσότερα. Μεγαλώνουμε, λέμε και πρέπει να φοβηθούμε, να κρυφτούμε στους καναπέδες μας αγκαλιά με ένα μπολ παγωτού και μια σειρά στην οθόνη, έτσι λένε.

Μεγαλώνουμε, αλλά δε θα κάτσουμε να σκάσουμε. Δε θα σκάσουμε που οι Θάντερκατς πήραν ζωή κι έγιναν φίλοι της καθημερινότητάς μας. Οι κασέτες των αγαπημένων μας τραγουδιστών έγιναν συναυλίες, για να περνάμε τα ανοιξιάτικα απογεύματά μας κι η καφετέρια της γειτονιάς έγινε τσιπουράδικο για να πίνουμε και να ξεπλένουμε όλη την κούραση της καθημερινότητάς μας.

Μεγαλώνουμε κι όλα είναι καλύτερα. Ακόμα και τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος επάνω μας όμορφα στολισμένα εκεί για να μας θυμίζουν τα χρόνια, αλλά κυρίως τα καλύτερα που έρχονται. Δεν πειράζει αν τα σχολικά θρανία έγιναν λευκώματα κρυμμένα σε ένα συρτάρι ή αν το πρώτο μας τσιγάρο στις τουαλέτες του σχολείου έχει γίνει ηλεκτρονικό και καπνίζεται ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο. Σημασία έχει ότι το ζούμε.

Τα καλύτερα, συνήθως λέμε, είναι αυτά που έρχονται κι όχι αυτά που πέρασαν. Εκείνα που συνειδητοποιημένα επιλέγουμε να κάνουμε. Εκείνα που μας φτάνουν μερικά βήματα πριν τους στόχους μας και κάποιες φορές μέσα σε αυτούς.

Όνειρα θέλει η ζωή κι έχουμε πολλά, ό,τι ηλικία και να έχουν. Βγαίνει η πρώτη ρυτίδα γύρω απ’ τα μάτια μας κι όμως έχουμε πραγματοποιήσει κάποια απ’ τα όνειρά μας. Όχι όλα, αλλά δεν έχει σημασία. Άλλωστε, όσα και να πραγματοποιήσουμε πάντα θα θέλουμε και κάποια ακόμα και τώρα πια έχουμε δυνάμεις να πολεμήσουμε γι’ αυτά.

Πολλοί οι στόχοι, ακόμα μεγαλύτεροι οι δρόμοι που έχουμε να περάσουμε. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις, να ταξιδεύεις στη ζωή και να παρατηρείς τα τοπία της. Άλλα όμορφα καταπράσινα με γαλάζια νερά κι ηλιοβασιλέματα κι άλλα άσχημα καμένα από ανθρώπινα λάθη, παρατημένα χωριά-φαντάσματα, λυπημένα πρόσωπα ξερακιανά.

Θα μου πεις ότι σου έλειψαν τα μπλουζ, τα πάρτι με μπουκάλα που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί με μια ανόητη αγάπη. Όμορφα χρόνια, όμως οι μεγαλύτεροι έρωτες τις ζωής μας έρχονται αφού ενηλικιωθούμε. Τότε που πέφτουμε με τα μούτρα στην τρικυμία τους και κολυμπάμε. Μπορεί να είναι εκείνος ή εκείνη κι αργότερα να γίνει το παιδί μας, ο φίλος μας, ο σκύλος μας, η αδυναμία μας.

Εκείνοι που έχουμε όμως τώρα γύρω μας είναι όσοι έχουμε επιλέξει και δεν έπεσαν τυχαία μπροστά μας επειδή το έδειξε το πώμα ενός μπουκαλιού. Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να επιλέγεις και μεγαλώνοντας ζεις τις επιλογές σου.

Τα πιο ωραία μας μεθύσια είναι εκείνα που έρχονται. Εκείνα που δε θα έχουμε σχεδιάσει και καθώς θα έχουμε αράξει σε ένα καναπέ προσπαθώντας να τηρήσουμε το πρωτόκολλο των ενήλικων, θα μας τραβήξει ένας φίλος για να γυρίσουμε σπίτι μεθυσμένοι στις έξι το πρωί. Μεγαλώνουμε και μπορεί να κουραζόμαστε περισσότερο, αλλά ζούμε. Ζούμε έτσι όπως επιλέγουμε. Αυξάνονται οι άνθρωποι που μας αγαπούν, εκείνοι που μας αγκαλιάζουν γι’ αυτό που είμαστε.

Μεγαλώνουμε κι η τόλμη μας δεν αποδεικνύεται από ανώριμα παιχνίδια «θάρρους ή αλήθειας», αλλά από τις στιγμές που τα παρατάμε όλα και κάνουμε του κεφαλιού μας. Όπως τότε που ακολουθήσαμε εκείνον τον έρωτα ή παρατήσαμε μια εξεταστική, μια δουλεία και τρέξαμε να αγκαλιάσουμε ένα φίλο που μας χρειαζόταν.

Μεγαλώνουμε και δεν κολλάμε στα χρόνια που πέρασαν, αλλά σε όλα εκείνα τα υπέροχα που έρχονται. Ο κάθε χρόνος, άλλωστε, σε κάνει πιο συνειδητοποιημένο, πιο κατασταλαγμένο και πιο φίλο με τον εαυτό σου κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Ακόμα κι αν δεν έχεις κοτσίδες στα μαλλιά και γρατζουνιές στα γόνατα.

Μεγαλώνουμε, ρε φίλε, ε και;