Κανείς μας δεν γνώριζε ότι η Μαργαρίτα έκανε συλλογή από κούκλες.
Κούκλες, μεγάλες, μικρές, με ξανθά, καστανά, μαύρα μαλλιά, διάφορων δεκαετιών. Της τις είχε δώσει η γιαγιά της και εκείνη την ημέρα, είχε επιτέλους αποφασίσει, με πόνο ψυχής, να τις χαρίσει στην μικρή της ανιψιά.
Ένας διαφορετικός κόσμος, γεμάτος από χρώματα, ρούχα, εποχές, ιστορίες, εμφανίστηκε μπροστά μου. Σαν κάποιος να πάτησε το κουμπί της χρονομηχανής και να με μετέφερε σε άλλες εποχές.
Σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, πόσο αλλάζουν οι μόδες και τα πρότυπα ανά τις δεκαετίες και πόσο επηρεάζει η ιστορία, τη μόδα και τις συνήθειες.
Και εάν στη σημερινή εποχή το να φοράει κάποιος μεγάλες βάτες και να έχει τα μαλλιά του ξασμένα θα τρόμαζε, για τη δεκαετία των ΄80 αυτό ήταν το πρότυπο της εποχής.
Θυμηθείτε την πρωτοεμφανιζόμενη, τότε, Madonna, με τα ρούχα και τις τεράστιες βάτες τους, μαζί με τα αθλητικά κορμάκια.
Στα χέρια μου, πιάνω μια από τις κούκλες τις Μαργαρίτας.
Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό, η εικόνα από μία πρόσφατη εμφάνιση της Lady Gaga ή μήπως ήταν της Miley Cyrus; Πόσο πολύ έμοιαζε η εικόνα εκείνης της κούκλας του ‘80 με το ντύσιμο της σημερινής εποχής;
Η μόδα κάνει κύκλους λένε, όπως ακριβώς και η ιστορία. Τόσο κοινότυπο και όμως τόσο αληθινό. Γυρίζουμε και φτάνουμε τελικά εκεί που αρχίσαμε, με κάποιες παραλλαγές μικρές ή μεγάλες, αλλά και την έμπνευση μιας άλλης εποχής.
Μια άλλη κούκλα ξανθιά, με διακριτικό μακιγιάζ αλλά έντονο κραγιόν, πορσελάνινο λευκό δέρμα, που φορούσε κομψό total black ταγέρ, φούστα pencil και μεταξωτό πουκάμισο, που έδένε ως γραβάτα στο λαιμό, πέφτει στα χέρια μου.
Η Μαργαρίτα καταλαβαίνει την περιέργεια μου και μου λέει «είναι η Marilyn Monroe, αγαπημένη μου, τα ρούχα της θα μπορούσαν εύκολα να φορεθούν και σήμερα και είναι η απόδειξη πως το να είσαι sexy, δεν προϋποθέτει να εκθέτεις γυμνά κομμάτια του εαυτού σου, απλά είσαι.»
Είχε δίκιο. Την αγαπούσα και εγώ την Marilyn και σίγουρα δεν μπορώ να την κατατάξω απλά ώς ένα ακόμα πρότυπο μιας άλλης εποχής, γιατί για ‘μένα αυτή η γυναίκα παραμένει διαχρονική.
Η τρίτη κούκλα ήταν σίγουρα, πρεσβευτής αυτού που σήμερα ονομάζουμε pin up girl. Θα μπορούσε να ήταν αφίσα και να διακοσμούσε ένα αντρικό δωμάτιο, τον τοίχο κάποιου φαντάρου ή την νταλίκα κάποιου οδηγού.
Έμοιαζε τόσο πολύ με την Bettie Page, βασίλισσα των pin up girls που μεσουράνησε στη δεκαετία των ΄50’s.
Τα μαύρα μαλλιά της με τις χαρακτηριστικές κοντές αφέλειες, τα γεμάτα πονηριά γαλάζια της μάτια και τα κερασί χείλη της, ήταν αποτυπωμένα ακριβώς όπως άρμοζε, πάνω στην κούκλα.
Ήταν μία βόμβα του σεξ, αλλά όχι μολότοφ, απλώς βραδυφλεγείς, γιατί ο αισθησιασμός που απέπνεε, δεν είχε καμία σχέση με πορνό.
Το μυαλό μου άρχισε να κάνει βόλτες στην ιστορία.
Θυμήθηκα, ότι οι δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, ήταν οι πρώτες που ο κόσμος απελευθερωμένος από Παγκόσμιους πολέμους, πολιτικές και οικονομικές κρίσεις ευημερούσε, γεγονός που έδινε και περιθώρια στη μόδα να ξεφύγει από τα καθιερωμένα, για αυτό και τα κορίτσια του τότε, έγραψαν τόση μεγάλη ιστορία και προκάλεσαν έκρηξη στα στυλ της εποχής.
Από την συλλογή της Μαργαρίτας, δεν έλειπε και η αντιμόδα των hippies, με μια κούκλα ντυμένη με τζιν παντελόνι με τρούκς και γεωμετρικά σχέδια, λουλούδια στα μαλλιά, πολύχρωμα πουκάμισο και γιλέκο με κρόσσια.
Η καταναλωτική κοινωνία που έπλασε η γενιά του ΄60΄s, ήρθε να ανατραπεί από τους hippies, γιατί οι νέοι επιτέλους άρχισαν να λαμβάνουν μέρος στις εξελίξεις.
Η τελευταία κούκλα που έπιασα στα χέρια μου, είχε μαλλιά φουντωτά, προς τα έξω, καμία σχέση με τις προηγούμενες καλοχτενισμένες Barbie.
Ήταν σίγουρα κούκλα του ΄70 τότε που η ηχώ ενός νέου πολέμου στο Βιετνάμ δεν άφηνε περιθώρια για επαναστάσεις στα ρούχα, μόνο αντιδράσεις.
Η Farrah Fawcett ήταν στα χέρια μου, με γυμνασμένο μαυρισμένο κορμί, πολλές δόσεις γκλίτερ και τζιν παντελόνι. Πρότυπο ομορφιάς μιας άλλης αντιδραστικής εποχής.
Η ιστορία γράφεται και αντανακλάται μέσα από την μόδα. Βέβαια, λέγοντας μόδα δεν εννοούμε μόνο τις ενδυματολογικές επιλογές, αλλά τις επιλογές του όλου lifestyle της κάθε εποχής.
Στη δική μας σύγχρονη εποχή, είμαστε μπερδεμένοι ανάμεσα στην οικονομική κρίση που θέλουμε να αποφύγουμε, τα λεπτά αδύνατα κορίτσια που πλασάρει η τηλεόραση, μαζί με τις πληθωρικές καμπύλες.
Στην κρίση της τσέπης μας και το iphone του διπλανού μας.
Τα μεγάλα όνειρα και τις άδειες τσέπες, τον κόσμο του «vintage» και τον κόσμο του αύριο.
Όμως, «σε αυτόν τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο», όπως είχε πει ο αγαπημένος Νίκος Ξυλούρης, ράβουμε και ξηλώνουμε, δημιουργούμε τάσεις, μόδες, εποχές γυρίζουμε στα παλιά και ξαναφεύγουμε για άλλα ταξίδια, καινούργια.
Το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε, η μικρή ανιψιά της Μαργαρίτας έτρεξε κατευθείαν προς το μέρος μας και κοίταξε τις κούκλες με θαυμασμό.
Τα αθώα της μάτια ‘βλέπαν μόνο την ομορφιά και τα διαφορετικά ρούχα αυτών των πλαστικών συμβόλων.
Ούτε μόδα, ούτε μοντέλα, ούτε ιστοριές, παρά ένα απλό παιχνίδι.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
