Το να πηγαίνεις ευθεία σε ένα δρόμο με στροφές είναι καταστροφή. Έτσι είναι κι όταν ερωτεύεσαι χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση. Μπαίνεις σε ένα κυκεώνα από λάθη και δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις από εκεί με κανέναν τρόπο. Λάθη, σωστά όλα σε μια σακούλα ανακατωμένα.
Να μη σου τύχει λέμε, αλλά τυχαίνει και τότε, την πατάς άσχημα.
Χιλιόμετρα ελπίδας σε ένα δρόμο που στο τέλος δεν οδηγεί πουθενά. Να πηγαίνεις από τη μία πλευρά στην άλλη και να βρίσκεσαι συνεχώς σε μία επιστροφή. Σε χαζεύει αυτός ο έρωτας, σε τρελαίνει, σου ρουφάει κάθε λογική.
Mηδέν εις το πηλίκο κι εσύ μαύρο χάλι να σκεπάζεσαι κάτω από το πάπλωμα για να μη δεις τα προφανή. Σαν μικρό παιδάκι που κρύβεται στην αγκαλιά της μάνας του, τυλίγεσαι γύρω από τον εαυτό σου για να σώσεις την εικόνα ενός έρωτα που πιθανόν δε θα υπάρξει ποτέ.
Είναι τρομερές οι δικαιολογίες που σκαρφιζόμαστε προκειμένου να δικαιολογήσουμε εκείνους που δε μας θέλουν. Είναι εκείνη η άτιμη, η ελπίδα, που μας κάνει να βρίσκουμε τρόπους να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, αλλά εκείνα επιμένουν να μας κυνηγάνε.
Δεν πειράζει που πέρσι σου είχε υποσχεθεί βόλτα που τελικά δεν πήγες ποτέ. Άλλωστε δεν πρόλαβε να σε πάει. Πολλές οι δουλειές, χάλασε το αυτοκίνητο, αρρώστησε, ήταν και χάλια ο καιρός. Πού να πηγαίνατε; Δεν έβγαινε. Θα πάτε όμως, αφού στο είχε πει, κάποτε θα πάτε. Κάπως, έτσι καταφέρνεις να κοιμηθείς το βράδυ.
Βέβαια, θα μπορούσε να σε είχε πάρει τηλέφωνο, αλλά το κινητό χάλασε, δεν έχει σήμα στο σπίτι, αλλά και να είχε το πιο πιθανόν είναι να είχες δώσει λάθος το κινητό σου. Δε γαμιέται, την επόμενη φορά θα δώσεις το σωστό νούμερο και θα σε καλέσει, αφού σε θέλει, φαίνεται από τα μάτια.
Κούνια που σε κούναγε, έχω να πω. Για να κρατάς ζωντανή την ελπίδα σου, δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα, μετράς σημάδια και μένεις στάσιμος σε μισές αλήθειες και δράκους. Τα καταπίνεις αμάσητα όλα.
Ακούς το κινητό που χτυπάει μελωδικά, παρακολουθείς, να απομακρύνεται, να μιλάει σιγανά και πιστεύεις ότι θα μιλάει με κάποιον φίλο. Εξαφανίζεται γιορτές και αργίες και στο σπίτι δε σε καλεί ποτέ και θεωρείς ότι πρόκειται για μοναχικό χαρακτήρα.
Τα κρεβάτια σας αραιά, τελειώνουν με γρήγορο ντους και μισό τσιγάρο κι ο καθένας κοιμάται μόνος. Εσύ, πάλι μένεις να σκέφτεσαι ότι φοβάται τις δεσμεύσεις.
Τα λιγοστά σας μηνύματα, γρήγορα και τυπικά.
Δεν άνοιξες ποτέ τα μάτια σου και να έχεις δίπλα σου το πρωινό που θα έχει φτιάξει, δεν έχεις δει καν πώς είναι όταν ξυπνάει το πρωί, κι όμως σου έχει υποσχεθεί χιλιάδες πρωινά.
Όταν φεύγεις σε καλεί να γυρίσεις πίσω και όταν γυρνάς δεν έχει χρόνο για πολλά. Σαν βλάκας επιμένεις να πετάς μέσα σε φούσκες. Φούσκες που φτιάχνεις μόνος και όταν σκάσουν θα μείνει μόνο αέρας κοπανιστός.
Συνεχίζεις όμως να μαζεύεις όλες του κόσμου τις δικαιολογίες για να κρατηθείς, γιατί αυτό θες να πιστεύεις, γιατί δε χωράει το κεφάλι σου την απόρριψη, γιατί είχες πει ότι δε θα ερωτευτείς ποτέ χωρίς ανταπόκριση κι όμως ερωτεύτηκες.
Χιλιάδες οι δικαιολογίες όμως μία η ουσία, αυτό που βλέπεις ξεκάθαρα είναι και αυτό που ισχύει χωρίς επιπλέον περιτυλίγματα. Ψάχνεις να ανακαλύψεις λόγους για τ’ αδικαιολόγητα, γιατί έχεις έναν έρωτα να καλύψεις, αλλά αυτός μένει ακάλυπτος.
Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση όμως, αφήνει σημάδια κι αυτές οι γελοίες δικαιολογίες, που σκαρφίζεσαι δεν μπορούν να τον επουλώσουν. Όσο κι αν φιλτράρεις τις συμπεριφορές, όσο κι αν επιλέγεις τις πληροφορίες, όσο κι αν λες «δεν πειράζει», η αλήθεια που την ξέρεις, πειράζει και μάλιστα πολύ.
Θα με χαρακτηρίσεις κυνική ή αναίσθητη, όμως κάποια πράγματα είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
