Θα μπορούσες να έχεις ξεχάσει. Να τα αφήσεις όλα πίσω σε εκείνο το αντίο. Θα μπορούσες να μην είχες δώσει το δικαίωμα να εμφανίζονται άνθρωποι από το παρελθόν και να σου επαναφέρουν τη θλίψη. Θα μπορούσες, αλλά δεν το έκανες. Άλλωστε και να ήθελες δε θα τα κατάφερνες, είχες ήδη παραχωρήσει το δικαίωμα επάνω σου.
Σοβαρή παραχώρηση το δικαίωμα, άπαξ και το δώσεις δεν μπορείς να το πάρεις εύκολα πίσω. Ακόμα κι αν καταφέρεις να το αποσύρεις θεωρητικά, στα χαρτιά, στις συζητήσεις που κάνεις με περαστικούς και όπου αλλού, στην πράξη εκείνο θα εμφανίζεται κάθε φορά που θα συναντάς κάτι που θα σου θυμίζει τους ανθρώπους που το είχαν και τότε όλα θα παρουσιάζονται με την ίδια ένταση όπως όταν συνέβησαν.
Συνήθως εκείνοι που παίρνουν δικαιώματα στη ζωή μας είναι μερικές από τις μεγάλες μας αδυναμίες. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι αδυναμίες δεν ονομάζονται σοκολάτα ή μπάλα, αλλά καψούρες τα πράγματα σοβαρεύουν. Οι αδυναμίες εκείνες που σε έκαψαν, που σε έβγαλαν νύχτα στα μπαρ να τα πίνεις για πάρτη τους, που καταπάτησαν τα δικαιώματα που τους έδωσες και τα χειρίστηκαν όπως επιθυμούσαν και τελικά σου προκαλούν οργή ακόμη και τώρα που είναι παρελθόν.
Θα μπορούσαν να μη σε είχαν πληγώσει, να μη σου προκαλούσαν θυμό, να μη σου προκαλούσαν θλίψη αν δεν τους είχες γνωρίσει, αν δε σε είχαν καταπατήσει, αν δεν είχαν το δικαίωμα. Αλλά μια φορά πληγωμένος, για πάντα πληγωμένος. Οι αδυναμίες είναι ανεξίτηλες και δε διαγράφονται και όσο κι αν προσπαθείς να τις σβήσεις. Γίνονται τατουάζ στον εγκέφαλό σου και αδυνατείς να τις ξεχάσεις.
Τα άσχημα όμως, δεν είναι για να τα θυμάσαι γιατί πονάνε. Το αίσθημα της λύπης είναι ισχυρότερο από εκείνο της χαράς. Μπορεί μία δυνατή στιγμή γέλιου να σε κάνει να θυμάσαι με ευχαρίστηση, αλλά ποτέ δε θα καταφέρει να σε κάνει να γελάσεις το ίδιο όπως όταν την έζησες. Αντιθέτως, η θλίψη είναι πιο καπάτσα. Δε σταματάς ποτέ να στεναχωριέσαι το ίδιο ή ίσως και περισσότερο απ’ την πρώτη φορά από ένα συγκεκριμένο γεγονός.
Έλεγες ότι είσαι άνθρωπος που συγχωρεί. Η απογοήτευση στον έρωτα όμως, δεν είναι από τις ποινές που παραγράφονται και όσο κι αν γουστάρεις να τις παραγράψεις, εκείνες σε κάθε ευκαιρία εμφανίζονταν και σου προκαλούσαν την ίδια στεναχώρια. Δεν είναι ένοχος μόνο ο έρωτας για την ποινή αυτή, είσαι κι εσύ κι εγώ και όλοι επειδή είμαστε εγωιστές. Δεν την αντέχει η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία την απόρριψη, δεν την αντέχει όσο κουλ και άνετος να το παίζεις. Διότι κουλ μπορεί να είσαι στις παρέες σου, στο πουκάμισο που φοράς, στον τρόπο που κρατάς το τσιγάρο αλλά στον έρωτα δεν γίνεσαι όσο κι αν χτυπάς τα χέρια σου στο τραπέζι με αποφασιστικότητα.
Αυτός που κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή σου, έχει φερθεί τόσο σπουδαία που δε θα ξεχαστεί ποτέ. Θες η ιδιότητα της λύπης, θες ο χρόνος που κολλάει στις κακές στιγμές, θες το ξερό σου το κεφάλι, θες ο εγωισμός, μικρή σημασία έχει. Η απόρριψη δεν καταπίνεται σαν χάπι, αλλά πιπιλίζεται σαν καραμέλα και γεμίζει όλο το στόμα σου με τη γεύση της. Δεν είναι μπαμ και κάτω, θέλει δουλειά και η δουλειά αυτή έχει αντίκτυπο: το να θυμάσαι με πικρία.
Μπορεί στη ζωή σου να κρατάς τα θετικά και οι αναμνήσεις σου να είναι χρωματιστές με αρώματα και πρόσωπα, αλλά κάποιες άλλες, στις σπάνιες εμφανίσεις τους θα σε κάνουν να δακρύζεις.
Θα μπορούσες να είχες κάνει πολλά ίσως και να μην είχες ερωτευτεί ποτέ. Αλλά θα άξιζε;
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
