Όταν βρεις τον έρωτα κλειδώνεσαι μαζί του

Δεν υπάρχει «δεν μπορώ» στον έρωτα και σε αυτό είμαι κάθετη. Δεν υπάρχει, όχι επειδή το λέω εγώ, ή γιατί έτσι βολεύει, ή γιατί αυτό πουλάει περισσότερο. Δεν υπάρχει γιατί ο ερωτευμένος «θέλει», δεν «μπορεί».

Βλέπεις ανθρώπους να μένουν μαζί από συνήθεια σε ένα σπίτι -να είχαμε να λέμε ότι είμαστε σε σχέση, στους άλλους γιατί στον εαυτό μας καμία επαφή-  κι έξω από αυτό να δημιουργούν σχέσεις και πάθη. Πάθη που κανείς απ’ τους δύο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, είτε επειδή ο ένας δεν μπορεί να δεχτεί να είναι ο κομπάρσος είτε επειδή ο άλλος δεν μπορεί να φύγει απ’ τη σχέση του σπιτιού, που λέγαμε πριν.

Κοινός παρανομαστής και στους δύο παίχτες το «δεν μπορώ» και με αυτό εύκολα το πάθος καταλήγει στη χωματερή των αναμνήσεων. Με διαφορετικές θύμισες για τον κάθε εμπλεκόμενο, ίσως μετάνοιας, ίσως θυμού, ίσως απορίας, αλλά ποτέ μα ποτέ έρωτα.

Εδώ, όμως, έχουμε μια ουσιώδη διαφορά, μιλάμε για πάθος. Ξεκάθαρο πάθος, από εκείνο που οδηγεί κορμιά κι όχι προσωπικότητες. Ο έρωτας είναι άλλο πράγμα. Ξεχωριστός, μοναδικός, ασύγκριτος και σίγουρα αξεπέραστος.  Ο έρωτας περνάει απ΄το μυαλό κι όχι απ΄το σώμα.

Ακόμη λοιπόν κι αν μπορείς να πεις «όχι» στην επιθυμία του κορμιού σου, στην επιθυμία του μυαλού σου δεν μπορείς να αντισταθείς. Εκείνη σε καθοδηγεί, σε περιπλέκει, σε μπλέκει και σε απεμπλέκει, χωρίς αντιρρήσεις. Ο έρωτας σφηνώνει στο μυαλό και κατευθύνει τα πάντα. Η καρδιά, το σώμα κι όλα τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Μην το μπλέξεις με τη λογική, δεν έχει καμία σχέση. Ούτως ή άλλως ο έρωτας είναι σαν έννοια παράλογος δε θα μπορούσε να αντέξει σε λογικές τακτικές και σκέψεις.

Όταν σου συμβεί, λοιπόν, απλά να κλείσεις τη γαμημένη την πόρτα, να την κλειδώσεις και ασ’ τον να επιβληθεί.

Να κλειδωθείς μέσα στο σπίτι με εκείνον τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες και να ζεις παράλογα χωρίς «πού θα πάμε, τι θα φορέσουμε, τι θα φάμε, τι μουσική θα ακούσουμε». Να κλειδωθείς εκεί μέσα και να κλείσεις όλα τα παράθυρα να γίνει πίσσα σκοτάδι. Τόσο σκοτάδι για τους άλλους και τόσο φωτεινό για εκείνους που το ζουν.

Να μην κρεμάσεις στα παράθυρα κουρτίνες και στους τοίχους κάδρα με σκοπό να σου φτιάχνουν τη διάθεση τα πρωινά, αλλά να κρεμάσεις την ύπαρξή σου σε έναν μόνο άνθρωπο. Οι φίλοι να λένε πως χάθηκες, οι γνωστοί να σε θυμούνται κάπου κάπου κι ύστερα να συνεχίζουν τον καφέ τους και τη συζήτηση από εκεί που την άφησαν. Οι γονείς να φοβούνται ότι έχασαν την επαφή μαζί σου και να σε καλούν σε ένα τηλέφωνο που χωρίς να το απενεργοποιήσεις θα έχει ενεργοποιήσει τη σίγαση. Σίγαση συναισθημάτων, σίγαση σχολίων, σίγαση, που αν δεν υπήρχε θα ήταν ικανή να τρομάξει το σκοτάδι σας.

Να κλειδωθείς σε ένα σπίτι, όχι επειδή βολεύτηκες, αλλά από έρωτα. Επειδή δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, επειδή αυτό σε κάνει να χαμογελάς. Να κλειστείς εκεί μέσα απαλλαγμένος από σκέψεις, ρούχα και προϊόντα του σύγχρονου πολιτισμού. Να σπάσεις όλες τις πέτρες που είχες γεμίσει τις τσέπες σου για να θυμάσαι καλοκαίρια, γιατί τότε αυτές δε θα είναι ικανές να σου επαναφέρουν καμία θύμηση.

Να κλειδωθείς σε ένα σπίτι και να αφήσεις το μυαλό σου να κυριαρχήσει, να οδηγήσει στο σώμα στον έρωτα κι αυτό να είναι το μοναδικό συναίσθημα που θα σε κάνει να χαμογελάς. Να κλειδωθείς εκεί μέσα από έρωτα, κανονικό κι όχι από αυτούς τους δήθεν που κυκλοφορούν εκεί έξω. Να μείνεις εκεί από επιθυμία κι όχι από φόβο να βγεις έξω. Να κάνεις αυτό που θες, χωρίς να σε απασχολούν οι άλλοι.  Να αφήσεις τη ζωή να δώσει τις δικές τις απαντήσεις, να μην ψάχνεις λαθραία συναισθήματα και τραγούδια, αλλά να φτιάχνεις τα δικά σου και παρότι ατάλαντος να είναι τα πιο ωραία που έχεις ακούσει.

Να κλειδωθείς κι ας είναι για λίγο για μία στιγμή. Κανονική, όχι σκηνοθετημένη από αυτές που παίζουν στις ταινίες. Να περάσεις από εκείνη τη στιγμή και να την κάνεις δική σου, να την αφήσεις να σε ακολουθεί για χρόνια.

Να την κλείσεις την πόρτα κι ας κάνει θόρυβο.

Άλλωστε ένας απλός θόρυβος στιγμιαίος θα είναι για του άλλους, δε θα ταραχτούν πολύ, μη σε νοιάζει. Κοίτα μόνο μη φοβηθείς και δε μάθεις ποτέ πως είναι να καίγεσαι εκεί μέσα από έρωτα. Αυτό μόνο.