Ο γάμος, θέλει καψούρα. Θέλει σώματα που δεν αντέχουν το ένα μακριά από το άλλο. Η καψούρα υπερβάλει, προσπερνάει τον έρωτα, καρφώνεται στο κεφάλι του ανθρώπου και δε φεύγει ποτέ.
Κάποιοι την μπερδεύουν με τον έρωτα και αρπάζουν έναν ενθουσιασμό και τρέχουν με τα μπούνια σε εκκλησίες. Τα αποτελέσματα γνωστά. Άλλοι φυλακισμένοι σε ρουτινιασμένες σχέσεις και άλλοι με ληγμένες σχέσεις σφραγισμένες από δικηγόρους, που τις ονομάζουν διαζύγια.
Καμία σχέση. Σε αντίθεση με τον έρωτα που είναι συναισθηματικός η καψούρα είναι εγκεφαλική. Δεν έχει όρια, δεν έχει στεγανά και ωραιοποιημένα τσιτάτα σε βραδιές με πανσέληνο, δεν έχει «Μη, θα μας δουν». Φιλιέται στη μέση του δρόμου, κάνει έρωτα σε δημόσιους χώρους, γράφει ερωτικά συνθήματα σε τοίχους και κάνει αφιερώσεις στο pillowradio, χωρίς λογική.
Έχει εκείνη και εκείνον. Κανείς άλλος δεν μπορεί να χωρέσει σε αυτό το δυαδικό σύστημα, ακόμη κι αν βλέπουν ή ακούν χιλιάδες.
Η καψούρα δεν είναι έρωτας που περνάει και χάνεται. Που μπλέκεται σε ρουτίνες, παιδιά, συγγενολόι και Κυριακές με παστίτσιο στα πεθερικά. Η καψούρα είναι ανεξάρτητη γκόμενα και τυφλή.
Είναι η πιτζάμα με τους πιγκουίνους που κυκλοφορείς τις Κυριακές, που ακόμα κι αν έχει ξεχειλώσει παραμένει η αγαπημένη σου. Είναι τα μπερδεμένα αχτένιστα μαλλιά σου, όταν ξυπνάς, που σε κάνουν να δείχνεις ομορφότερος. Είναι η μέρα που δεν πάει καλά από το πρωί όμως τελειώνει με ένα ποτήρι κρασί, στον καναπέ αγκαλιά με τον σωστό άνθρωπο. Είναι το σεξ που είναι κάθε φορά διαφορετικό. Είναι τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο από εσάς τους δύο. Από εκείνον που δεν αντέχεις μακριά του και από εκείνη που θα έκανες τα πάντα για αυτήν. Είναι όλα εκείνα που αγριεύει η καθημερινότητα και χαλαρώνει ο έρωτας.
Δεν γκρεμίζει ο γάμος τον έρωτα, ο εγκέφαλος το χαλάει. Ο εγκέφαλος που δεν αντέχει στα ίδια και στα ίδια που δεν εθίζεται και δεν έχει εμμονή σε έναν άνθρωπο, αλλά βαριέται εύκολα και αναζητάει νέες εμπειρίες.
Η καψούρα όμως είναι εγκεφαλική. Σου προκαλεί εθισμό και ο εθισμός δεν περνάει παρά μόνο με αύξηση της δόσης. Τη δόση αυτή που σου λείπει, δίνει ο γάμος. Ούτε οι τελετές, ούτε οι υπογραφές σε ληξιαρχικές πράξεις, αλλά η αποκλειστικότητα να έχεις αυτόν που θες μόνο για σένα. Εκεί δε χωράνε αμφιβολίες για το αν επέλεξες σωστά. Η ικανοποίηση που σου προκαλεί η «δόση» σου, είναι απόδειξη.
Ο γάμος σε θέλει συνειδητοποιημένο μεν και εξαρτημένο δε.
Εξαρτημένο με την καθημερινή επαφή, με εκείνη την τρέλα που έχει φορεθεί καπέλο στο κεφάλι και δεν ξεκολλάει με κανένα τρόπο. Αν αυτό το καπέλο συνηθίζεται να λέγεται γάμος, συμβίωση ή συγκατοίκηση καρφάκι δε μας καίγεται, αυτά είναι για τους δήθεν.
Οι καψούρηδες όμως είναι μία κατηγορία από μόνοι τους και δε νοιάζονται για ορισμούς. Να ικανοποιούνται όλα τα νεύρα του σώματος τους ενδιαφέρει, να γυρίζουν ανάποδα τις στιγμές που αναγκάζονται να μην είναι με εκείνον ή εκείνη και να μετράνε δευτερόλεπτα για να έρθουν στα ίσια τους όταν επιστέφει.
Προϊόν της καψούρας είναι ο γάμος κι όχι ανταγωνιστής της. Παιδί της που μεγαλώνει και γιγαντώνεται μέσα από αυτόν. Που φτάνει στα εβδομήντα του έτη και ακόμα κρατιέται από το χέρι, που δε ρωτάει, αλλά απαιτεί. Δεν έχει γκρίνιες και μούτρα. Δεν έχει «με το ζόρι», έχει μόνο «γουστάρω».
Άλλωστε με ένα «γουστάρω» και μία καύλα μπορεί να γίνεις ευτυχισμένος, με ένα «πρέπει», ποτέ.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
