Το να είσαι μόνος, σε μία κοινωνία παντρεμένων είναι μεγάλη κατάρα. Είσαι ένας κατεστραμμένος και το μόνο που κάνεις είναι να γυρίζεις σε μπαράκια, να μεθάς και να μη σ’ ενδιαφέρει τίποτα. Ένα χαμένο κορμί, ένας ωχαδερφιστής που ζει σε σκοτεινά ακατάστατα δωμάτια.
Την ίδια στιγμή που οι φίλοι σου ψάχνουν απεγνωσμένα να σε βολέψουν μ’ ένα καλό παιδί ή μια καλή κοπέλα, αντίστοιχα, εσύ έχεις πάρει σφυρί και καρφώνεις το ράφι σου με μανία. Η μανία σου γίνεται μεγαλύτερη όταν ακούγονται οι φωνές των δεσμευμένων φίλων, που με συμπόνια σου λένε πόσο κρίμα είναι που έμεινες μόνος και λυπούνται που όλοι είναι δεσμευμένοι και δεν έχουν κάποιον ελεύθερο να σου πασάρουν.
Μέχρι και η Λίτσα, η γειτόνισσά σου, αποκαταστάθηκε και σου έφερε το προσκλητήριο λέγοντας με στόμφο «άντε και στα δικά σου, περάσαν τα χρόνια», εκεί στην τελευταία φράση της είναι που θες να πάρεις το προσκλητήριο και να της το κολλήσεις στη μούρη, αλλά τελικά κρατιέσαι.
Πηγαίνουν και έρχονται τα σχόλια και τα κουτσομπολιά κι εσύ εκεί στο κάρφωμα του ραφιού σου. Άλλοι θα σε πουν αναίσθητο, άλλοι κακομοίρη. Εκεί θα είναι που τα μάτια σου θα γυρίσουν, θα στροβιλιστούν με οργή αλλά και πάλι θα καταπιείς τη γλώσσα σου.
Διότι όσοι κατάφεραν να μπουν σε μία σχέση ή σε ένα γάμο, θεωρούν ότι είναι οι ευνοημένοι. Έπιασαν το χρόνο και τον σταμάτησαν. Σοβαρεύτηκαν. Δεν είναι σαν εσένα, τον κατακαημένο, που τριγυρίζεις μια από εδώ και μια από εκεί, ρεμάλι της κοινωνίας.
Εσύ όμως, το βιολί, βιολάκι σου. Και πες μου τώρα πώς θα κάνουμε χαρούμενο το Μπάμπη το μανάβη, τη Μαρία τη συμμαθήτρια και την αντιπαθητική θεία που σου τσίμπαγε στα μάγουλα το Πάσχα που πήγαινες στο χωριό, αφού δεν παντρεύεσαι;
Τα περισσότερα περιπαικτικά σχόλια που ακούς προέρχονται από παντρεμένους. Δεν αντέχει η ιδιοσυγκρασία τους να έχεις φτάσει σε ηλικία γάμου και να είσαι ακόμα ελεύθερος. «Σε λυπάμαι που έμεινες μόνος», «δε θα σοβαρευτείς ποτέ», «περνάνε τα χρόνια», «κανένα καλό παιδί βρήκες;».
Έτσι σταμάτησες να πηγαίνεις και σε αυτούς. Ύστερα εκείνοι σε είπαν κομπλεξικό, άλλωστε ένας μόνος δεν κάνει τίποτα σωστό και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι φυσιολογικός. Νόμος απαράβατος αυτό στην κλειστή κοινωνία των δεσμευμένων.
Τελικά τα σχόλια των κολλημένων, είναι κακιούλες που σκοπό έχουν να σε φτάσουν στα όρια σου ή μήπως μία ζήλια που εκείνοι έχουν στρίψει σε άλλο στενό;
Σύμφωνα με τους σχολιαστές, ένας μόνος είναι ένα τρολ της ζωής που γυρίζει από εδώ και από εκεί, χωρίς σκοπό. Είναι ένας τελειωμένος που πρέπει να βρει ένα ταίρι για να μπορέσει να γίνει σαν τους άλλους, γιατί θα περάσουν τα χρόνια και δε θα προλάβει να κάνει παιδιά.
Δεν είναι έτσι όμως.
Ένας ελεύθερος έχει επιλέξει τη μοναξιά του και αυτή η μοναξιά ίσως να μην αντέχει Κυριακές στο σπίτι των πεθερικών, μωρά που κλαίνε όταν γυρνάει το βράδυ κουρασμένος από τη δουλεία, καβγάδες γιατί δεν έκλεισε το καπάκι της τουαλέτας και μούτρα επειδή ξέχασε το θερμοσίφωνα ανοιχτό.
Ένας μόνος έχει αποφασίσει να είναι μόνος από επιλογή κι εκείνοι που επιλέγουν να του μιλούν για ράφια, γεροντοκόρες, μπακούρια και καλά παιδιά δεν ανήκουν στους φίλους, αλλά στους ζηλιάρηδες εχθρούς του.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
