Σαν παιδί, μου άρεσε να παίζω «το παιχνίδι της δικαιολογίας», έτσι το είχα ονομάσει. Οι κανόνες ήταν απλοί, έβαζα τους άλλους να μου λένε κάτι παράλογο ή κάτι λογικό που δεν έπαιρνε και πολλές δικαιολογίες κι έψαχνα να βρω την κατάλληλη απάντηση για να τους αποστομώσω. Από τότε ανάμεσα στις πιο γελοίες δικαιολογίες απόρριψης είχα κατατάξει το «σου αξίζει κάτι καλύτερο». Το θεωρούσα το μεγαλύτερο κλισέ στην ιστορία των δικαιολογιών και το πιο μεγάλο ψέμα. Όταν αργότερα ως ενήλικη το άκουσα, κάθε συναίσθημα για αυτόν που μου το είπε, σβήστηκε κι έφυγα νιώθοντας τυχερή που δεν την πάτησα μαζί του.
Δεν υπάρχει πιο ανόητη δικαιολογία απ’ το «είσαι πολύ καλός για μένα», αδιάφορο αν το πρόσωπο που το ξεστομίσει είναι άντρας ή γυναίκα. Ακόμη πιο ανόητη απ’ τη δικαιολογία είναι η αφέλεια να πιστέψεις σε αυτήν τη γελοιότητα.
Να πιστέψεις δηλαδή ότι εσύ είσαι ο κύριος τέλειος ή η κυρία υπέροχη, το όνειρο κάθε ανθρώπου, το ιδανικό, το είδωλο, αλλά ο γλυκούλης ή γλυκούλα που στο είπε σε αγαπά τόσο πολύ που θέλει το καλύτερο για σένα και κρίνει τον εαυτό του ακατάλληλο.
Τι μετριοφροσύνη, τι πεσιμισμός, τι αξιοπρέπεια κι όλα αυτά σε μια ανθρώπινη υπόσταση. Μην ονειροβατείς και μην τσιμπάς το δόλωμα, απλώς το τυπάκι δε γουστάρει. Απλά και με συνοπτικές διαδικασίες, οτιδήποτε άλλο είναι η προσπάθειά σου να νερώσεις το κρασί σου για να μη σου έρθει απότομα το μεθύσι της απόρριψης.
Ο άνθρωπος που επιθυμεί είναι αδύνατον να αντέξει μακριά σου κι είναι αδύνατο να σε αφήσει να φύγεις. Εκείνος που σε θέλει θα σε διεκδικήσει και θα στρώσει τον εαυτό του ακόμη κι αν έχει μια ζωή εντελώς διαφορετική από σένα. Ο έρωτας ούτως ή άλλως μεταμορφώνει ανθρώπους, συμπεριφορές, χαρακτήρες όχι για την ανάγκη της αλλαγής, αλλά για την ανάγκη της αποδοχής. Της αποδοχής εκείνης απ’ τον άνθρωπο που σε ζαλίζει από έρωτα όταν περνά από μπροστά σου.
Οπότε τέτοιου είδους φθηνές δικαιολογίες είναι αυτό που λέει η λέξη, δικαιολογίες της δεκάρας. Άλλωστε όλοι ψάχνουμε το ιδανικό. Αν ήσουν το ιδανικό απλά θα ήταν μαζί σου, λιτά και απέριττα. Είναι σαν να λέμε ότι σε κάποιον χαρίζουν ένα τεράστιο αυτοκίνητο, κάμπριο, οικονομικό στα καύσιμα και πανάκριβο σε αγορά κι εκείνος το αρνείται λέγοντας ότι είναι πολύ καλό για αυτόν και θα φύγει για να πάει προς τον πλησιέστερο σταθμό του μέτρο ώστε να μετακινηθεί. Αυτό δεν είναι ούτε καλοσύνη, ούτε μεγάλη καρδιά, ηλιθιότητα είναι και κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να του προσφέρουν το καλύτερο και να το αρνείται ευγενικά με τη δικαιολογία ότι δεν του αξίζει.
Μην πλανάσαι λοιπόν και μη στήνεις στο μυαλό σου σενάρια που δικαιολογούν την απόρριψη, ο λόγος είναι ένας και στην πραγματικότητα τον ξέρεις όσα λόγια κι αν μπουν μπροστά. Μη δώσεις βάση ούτε στο δάκρυ που θα κυλίσει, ούτε στον καφέ που δε θα πιεί και θα φύγει τάχα λυπημένος απ’ το ραντεβού σας γιατί δεν αντέχει να βάζει τόσο πίσω τις επιθυμίες του, δεν αντέχει να σε βλέπει και να μη σε έχει κι άλλες μπούρδες στο τετράγωνο.
Η αλήθεια είναι ότι απλά θα φύγει να πάει κάπου αλλού γιατί σε ξεφορτώθηκε, βαρέθηκε, είπε ό,τι είπε και προφανώς κάπου αλλού, κάποιος άλλος καφές θα τον περιμένει, που πιθανόν θα είναι και του γούστου του ή ακόμα χειρότερα στο «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος για εμένα» ξέχασε να προσθέσει το «…αλλά σε βαριέμαι τραγικά».
Τα συναισθήματα όμως δεν έχουν δοσολογία ώστε να μπορείς να προσθέτεις και να αφαιρείς μέχρι να επιτύχεις το κατάλληλο. Τα συναισθήματα είναι ασυγκράτητα, θυελλώδη, ορμητικά. Δε χωράνε σε παράλογες λογικές και τακτικές δικαιολογιών. Οπότε όπου ακούς «καλό παιδί», «πολύ καλός για μένα», να παίρνεις δρόμο και να φεύγεις από αξιοπρέπεια. Το γλυκό δε δένει και δε θα έχεις ποτέ καμία ελπίδα να δέσει καθώς ο άνθρωπος δε θέλει, καθαρά και ξάστερα.
Στην τελική δεν έχουμε ανάγκη από δικαιολογίες, αλλά από ανθρώπους κι εκείνοι όταν νοιάζονται για εμάς δε χρειάζονται να τους ψάξουμε γιατί είναι ακριβώς δίπλα μας.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
