Ποιος είπε ότι τα ερωτευμένα ζευγάρια χρειάζονται τεράστια διπλά κρεβάτια για να κοιμηθούν μαζί; Ο έρωτας πρέπει να είναι κοντά, πολύ κοντά. Να μη σου δίνει δυνατότητα για καμία περιττή ανάσα. Να ενώνουν τα σώματα κι οι αγκαλιές να γίνονται τεράστιες. Σχεδόν κολλημένες, σχεδόν σιαμαίες. Να μην υπάρχει περιθώριο να φύγεις μακριά απ’ τον άλλον, άλλωστε δεν το χρειάζεσαι.
Το «να κοιμηθούμε μαζί», δεν έχει καμία σημασία αν ο ένας πιάνει θέση τέρμα δεξιά κι ο άλλος τέρμα αριστερά του κρεβατιού. Ή κι οι δύο μαζί αγκαλιασμένοι ή ο καθένας στο κρεβάτι για να τελειώνουμε. Τι να το κάνεις να κοιμάσαι με τον άλλον και να τον ψάχνεις το βράδυ για να επιβεβαιώσεις ότι είναι ακόμη δίπλα σου;
Τα ημίμετρα δεν είναι για τα πάθη, δεν είναι για τους έρωτες, δεν είναι για τις μεγάλες αγάπες. Εκείνοι που πραγματικά θέλουν να κοιμηθούν μαζί δεν αντέχουν αν δεν ακουμπούν ο ένας τον άλλον. Αν δε βολεύονται κι αν δε ξεβολεύονται μαζί κάθε φορά που αλλάζουν στάση.
Τα μεγάλα διπλά κρεβάτια είναι ακόμη ένας τρόπος να βολευόμαστε στη ρουτίνα μας. Να έχουμε κάποιον δίπλα μας και ταυτόχρονα να μην τον έχουμε. Να λέμε πως κοιμόμαστε χώρια κι ας πρέπει να ανοίξουμε το φως, να απλώσουμε τα χέρια, ακόμη και να μιλήσουμε για να επιβεβαιώσουμε ότι δεν κοιμόμαστε μόνοι. Να έχουμε την παρουσία του άλλου και ταυτόχρονα να είμαστε μόνοι.
Τεράστιες αγάπες χαμένες μέσα σε μεγάλα κρεβάτια. Αγάπες που λένε ότι κοιμούνται μαζί ενώ απλώς μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Φεύγουν τα συναισθήματα όσο τα απομακρύνεις, εξαφανίζονται, παίρνουν απόσταση και μαζί τους παίρνουν απόσταση κι οι άνθρωποι και χωρίζονται και χάνονται. Σε ευρύχωρα σπίτια, κρεβάτια, σχέσεις.
Σχέσεις που τελικά έχουν χώρο να χωρέσουν κι άλλους ανθρώπους κι ενδιαφέροντα, αλλά παρ’ όλα αυτά μιλάνε για τον μεγάλο έρωτα μεταξύ τους, απλά για να μιλήσουν. Ονομάζονται ζευγάρια, το διαλαλούν και σε φίλους γνωστούς κι ονειροβατούν ότι έχουν τον άνθρωπό τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνοι. Κάπου έχασαν τον έρωτα πάνω στο στρώμα, κάπου έχουν χάσει και τη σχέση στην καθημερινότητα.
Οι ερωτευμένοι απ’ την άλλη δεν αντέχουν στις λέξεις συμβίωση και συγκατοίκηση αν δεν τις ξεμαλλιάζουν για να βγάλουν την πραγματική τους σημασία. Εκείνη τη σημασία που δε γράφεται σε λεξικά, αλλά στις καρδιές.
Μπορεί να μισήσαμε τα μονά εφηβικά μας κρεβάτια, να ονειρευτήκαμε να τα αλλάξουμε, να τα αντικαταστήσουμε με άλλα μεγαλύτερα. Πιστεύουμε καμιά φορά ότι αντικαθιστώντας κάτι που χωράει έναν θα καταφέρουμε να καλύψουμε τα κενά μας, θα καταφέρουμε να εξαλείψουμε τη μοναξιά μας, θα μπούμε στο χώρο των ζευγαριών, γιατί δεν υφίστατο ζευγάρι χωρίς το δικό του διπλό κρεβάτι.
Μπούρδες. Τον ερωτευμένο και στο ασανσέρ να τον κλείσεις με το έτερον ήμισυ, θα βολευτεί υπέροχα. Θα του φτάνει ο χώρος για να κάνει σεξ, να συζητήσει, να κοιμηθεί. Και δε θα του φτάνει απλά, αλλά θα του περισσεύει κιόλας. Αρκούν ελάχιστα τετραγωνικά, τόσα όσα χωράνε δύο ανθρώπους κολλητά. Κι ας πάρουν κάποιοι το μέτρο να μετρήσουν πόσο θα χωρέσουν, για κάποιους άλλους το «τσίμα-τσίμα» θα είναι «τόσο-όσο»
Είναι η διαφορετική σκοπιά που βλέπουμε καμιά φορά τις καταστάσεις και τα γεγονότα. Η τεράστια διαφορετική σκοπιά που πιάνεται απ’ τα γεγονότα που έχουμε βιώσει ή βιώνουμε. Κανένας αληθινός έρωτας δεν επιβίωσε απλά για ένα διπλό κρεβάτι. Είναι άλλα πολύ περισσότερα και σπουδαία που κρατάνε τους ανθρώπους. Ο καθένας μας μπορεί να το καταλάβει αν αναλογιστεί πόσο χώρο χρειάστηκε όταν ήταν πραγματικά ερωτευμένος. Ελάχιστο και καθόλου είναι οι απαντήσεις.
Άλλωστε ποτέ δεν είχε πραγματική σημασία το πού και πότε, όταν υπήρχε ο κατάλληλος άνθρωπος στο χώρο. Ο ιδανικότερος χώρος για να είσαι με τον άνθρωπο που επιθυμείς, είναι ο χώρος που εκείνος βρίσκεται. Όσο πιο μικρός ο χώρος τόσο πιο κατάλληλες οι συνθήκες. Να μην υπάρχει χώρος και να βρίσκεται δίπλα σου, τίποτα πιο πολύ, τίποτα πιο λίγο.
Σκέφτεσαι ακόμα ότι το πραγματικό πρόβλημα που δεν έρχεται να κοιμηθεί μαζί σου είναι το μόνο σου κρεβάτι; Αν κάποιος λείπει απλώς δεν επιθυμεί, αν πάλι είναι εκεί και πάλι δεν είσαι σίγουρος ότι είναι, απλά του έχει φύγει ο έρωτας. Όλα τα άλλα δικαιολογίες.
Επιμέλεια Κειμένου Πέννυς Πηττά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
