Βολευόμαστε σε κάτι «σχεδόν» και τα βαφτίζουμε «ολόκληρα»

Όσο κι αν εθελοτυφλούμε, υπάρχουν τρεις εκδοχές για την αλήθεια. Αυτή που φαίνεται, αυτή που ισχύει κι αυτή που θα θέλαμε να ισχύει. Aν στο παιχνίδι των τριών εκδοχών βάλουμε τον έρωτα τα πράγματα περιπλέκονται.

Είναι επειδή ο έρωτας δεν αντέχει να είναι ειλικρινής. Εξιδανικεύει τις καταστάσεις για να επιβιώνει, να κρατάει χρόνια, να αγαπιέται, να τεμαχίζεται να μοιράζεται, να τραβάει το σχοινί του. Να το τραβάει με φόρα ως το τέλος μέχρι να σπάσει ή μέχρι να μην έχεις δύναμη να τραβήξεις πια.

Είναι τότε που πιάνεις την εκδοχή που φαίνεται και τη μετατρέπεις σε αυτό που πραγματικά είναι. Από επιλογή κι όχι από άνοιγμα της συναίσθησης ή αναλαμπή εξυπνάδας. Από επιλογή όμως που έρχεται με επιλόγους για να γράψει τις μεγάλες λέξεις του τέλους.

Κανείς δεν είναι τόσο χαζός να μη γνωρίζει την αλήθεια απ΄την αρχή. Όσο και αν τη στρώσεις όμορφα όσο και να τη στολίσεις όσο και να νομίζεις ότι τα φώτα θάμπωσαν τον περαστικό και πίστεψε στο φτιαχτό. Κανένα ψέμα ή κανένα κρυφό μυστικό δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Απλά άλλες φορές την παραδεχόμαστε κι άλλες όχι. Όταν είμαστε ερωτευμένοι όμως απλά δεν παραδεχόμαστε τίποτα όχι από άγνοια, αλλά από επιθυμία.

Είναι κι η θέση του θύματος γοητευτική κάποιες φορές, βολική, άνετη, περιποιημένη. Ρίχνουμε τα βάρος στους άλλους και την κατάλληλη στιγμή πετάμε ένα «κουράστηκα να τραβάω το σχοινί», το αφήνουμε κι ο άλλος πέφτει στη λάσπη. Τη δική του λάσπη, τη γεμάτη αλήθεια, αυτή που δεν είπε ποτέ, αλλά δεν έκρυψε κιόλας.  Για αυτόν που πέφτει είναι μια επιστροφή στην καθημερινότητά του και για αυτόν που αφήνει το σχοινί απλά η αποδοχή της αλήθειας.

Ως δια μαγείας ξεκαθαρίζουν όλα τη στιγμή που εμείς θα το επιλέξουμε. Θυματοποιούμε τους εαυτούς μας, γιατί αυτό συμφέρει, γιατί έτσι θα δικαιολογήσουμε τα κλειστά μάτια που κρατούσαμε για καιρό, γιατί έτσι θα τη βγάλουμε λάδι, γιατί έτσι θα κρύψουμε τη δική μας αλήθεια.

Οπότε δεν υπάρχουν μονόπλευροι έρωτες, έρωτες μεταξύ τριών, έρωτες μόνο για σεξ, μεγάλοι ή μικροί. Δεν παίρνει τέτοια υπόσταση ο έρωτας, δεν είναι μετρήσιμος και περιγραφικός κι ας προσπαθούμε να του τη δώσουμε. Μακό μπλουζάκι, ατημέλητο μαλλί και βρόμικο παπούτσι αυτός είναι ο έρωτας όλα τα υπόλοιπα είναι στολίδια ενώ εκείνος κυκλοφορεί με τα βασικά. Ρακένδυτος, μόνος, αληθής και παρ’ όλα αυτά καθόλου φουκαράς, καθόλου διαταραγμένος, καθόλου καταζητούμενος, καθόλου κουκουλωμένος και καθόλου κρυφός .

Το ότι εμείς ονομάζουμε έρωτες κάτι στιγμές της δεκάρας δε σημαίνει ότι αλλάζει κι εκείνος. Βόλεμα κι αυτό. Ονομάζουμε έρωτα το οτιδήποτε μας παρέχει την ασφάλεια που θέλουμε, χωρίς να μας δεσμεύει, χωρίς να μας πιέζει και τελικά χωρίς να μας απασχολεί πραγματικά.

Ούτως ή άλλως εκείνος παραμένει αθώος κι ας είναι εκείνοι που τον έζησαν ένοχοι.

Οι άνθρωποι χαλάνε τους έρωτες με τα πάθη, με τα λάθη, με τα ψέματα, με τις σκέψεις, με τα κρυφά, τα συγκαλυμμένα, τα ίσως τα γιατί, αυτά που φαίνονται κι αυτά που είναι τελικά. Μυωπία εκ γεννητής δεν έχει κανένας άνθρωπος ώστε ξαφνικά να βάζει γυαλιά και να ξεκαθαρίζουν όλα. Βλακεία στον εγκέφαλο εκ γεννητής όμως έχουμε οι περισσότεροι.

Έτσι πάμε και μπλεκόμαστε σε κάτι δήθεν σχέσεις, δήθεν αγάπες, δήθεν βραδιές και δήθεν τρυφερότητες. Επειδή αυτό έχουμε ανάγκη και παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι να το βρούμε. Οπότε αγκαζάρουμε μία λάθος περίπτωση που βοηθάει τις περιστάσεις κάνουμε και λίγο τους χαζούς κι όλα ωραία, όλα καλά. Μετά δήθεν πληγωνόμαστε, δήθεν δεν ξέραμε, δήθεν πέσαμε θύματα και τελικά δήθεν μας αγάπησαν κι αγαπήσαμε.

Το σίγουρο είναι ότι κάποτε ένας απ’ τους δύο εμπλεκόμενους θα δώσει το χαστούκι θα παραδεχτεί όσα φαίνονται και θα φύγει. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα χτυπάει η αλήθεια τότε ειδικά όταν την ξέρεις εξ αρχής. Σε ξεβολεύει απ’ την καρέκλα σου επειδή βαρέθηκες ή επειδή αποφάσισες ότι ο χρόνος που είχες δώσει στο λάθος τελείωσε. Αλώβητα και άνετα απ’ τη θέση του θύματος δεν έχει κανείς να σου πει τίποτα. Αντίθετα κάποιοι θα σε πλησιάσουν για να σε σώσουν, για να σε βοηθήσουν, για να σου συμπαρασταθούν.

Όμως το ρεύμα για να σε χτυπήσεις προϋποθέτει καλώδια, καλώδια που αφήνουμε οι ίδιοι γυμνά και μπορεί το χτύπημα να είναι στιγμιαίο, αλλά μένει στη μνήμη για χρόνια. Κι αν ο έρωτας είναι από μόνο του ηλεκτροφόρο καλώδιο είναι για να μας χτυπάει όταν θέλει εκείνος κι όχι όταν εμείς βάζουμε τα χέρια μας επάνω τους από ανία, με σκοπό να ξεμπλέξουμε μαζί του.