Κάποια στοιχεία στη ζωή όλων μας παίζουν καθοριστικό ρόλο. Η οικογένεια, η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη.
Η φιλία αναμφισβήτητα είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου. Σίγουρα όλοι μας έχουμε εκτιμήσει στιγμές στις οποίες οι φίλοι ήταν εκεί και μας στήριξαν, μας στάθηκαν, υπέμειναν, έκαναν θυσίες γι’ εμάς.
Ένα από τα θετικά χαρακτηριστικά της φιλίας λοιπόν είναι η άνεση. Άλλο να έχεις μόλις γνωρίσει κάποιον ή να τον θεωρείς απλώς έναν γνωστό σου κι άλλο να έχεις γνωρίσει καλά κάποιον. Αν τον έχεις γνωρίσει καλά, θα είσαι άνετος και πιο διαχυτικός καθώς μιλάμε για φίλους, άρα δικούς μας ανθρώπους. Ακόμα κι αυτοί που γενικά δε θέλουν πολλά-πολλά –είτε στα λόγια είτε στις πράξεις– αν υπάρχει αμοιβαιότητα συναισθημάτων, τους θεωρείς και σε θεωρούν φίλο, γίνονται αυτόματα πιο διαχυτικοί απέναντι σου.
Κι όταν μπερδευτεί το πράγμα από τη μία μεριά; Τι γίνεται; Ωραία η άνεση, ωραία κι η διαχυτικότητα. Τι συμβαίνει, όμως, με τους φίλους που το παίρνουν στραβά το πράγμα; Πρόβλημα. Πρόβλημα γιατί χάνεται η άνεση. Όταν λέγεται κάτι μέσα σε μια συζήτηση ή στην αρχή της ή όταν κάνεις ένα θετικό σχόλιο ή ένα κομπλιμέντο κι ο άλλος το βλέπει ερωτικά ενώ εσύ δεν έχεις αλλάξει συναισθήματα απέναντί του, σημαίνει μπέρδεμα, σημαίνει παρεξήγηση.
Κι αυτό γιατί; Ο ένας είναι κουλ κι άνετος και διαχυτικός κι ο άλλος σκαλώνει. Σκαλώνει γιατί θεωρεί πως ο άλλος άλλαξε, πως τον βλέπει ερωτικά πια. Ενώ όχι, δε θέλει να του την πέσει. Δε στην πέφτει άνθρωπέ μου, εσύ το βλέπεις έτσι.
Όχι ρε παιδί μου, παρεξήγησες. Έγινε λάθος στην ερμηνεία των προθέσεων. Δε σε θέλει. Δεν. Όχι. Εσύ παρεξήγησες. Εντάξει, οκ, μεγάλο μέρος αυτών των παρεξηγήσεων έχει να κάνει και με τις προσφωνήσεις. «Αγάπη μου», «Γλυκέ μου», «Κοριτσάρα μου», «Κουκλάρα μου» και δε συμμαζεύεται. Αλλά δε σημαίνει σώνει και ντε πως στην πέφτει.
Έρχεται μέσα στην καλή χαρά ο άλλος να σου μιλήσει ή και μέσα στη μίρλα –το ένα δεν αναιρεί το άλλο– και θέλει να ‘ναι άνετος. Και είναι. Και σκαλώνεις και λες όπα τι γίνεται τώρα; Τίποτα δε γίνεται. Εσύ θεωρείς πως κάτι διαφορετικό γίνεται.
Αποτέλεσμα τέτοιων καταστάσεων είναι η παγωμάρα και σιγά-σιγά η απομάκρυνση. Ή απλά το ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Αλλά επειδή το ξεκαθάρισμα είναι από χλωμό ως απίθανο, ε για παγωμάρα το κόβω το πράγμα. Γιατί τι να του πεις του άλλου; «Βρε μήπως με γουστάρεις και δε μου το λες;» Όχι.
Οπότε απευθύνω μήνυμα, κραυγή απόγνωσης κι έξτρα εκνευρισμού. Όχι παιδιά, δε σας την πέφτουμε, απλά είμαστε χαρούμενοι και διαχυτικοί και ομιλητικοί. Και σας αγαπάμε. Ω ναι. Σας αγαπάμε. Αλλά σαν φίλους. Ως εκεί.
Δε σημαίνει ότι στην πέφτει ο φίλος σου επειδή σχολίασε θετικά αυτό που φοράς. Ή επειδή πρόσεξε το νέο σου κούρεμα και σου είπε με γεια το μαλλί. Ούτε όταν σου πει πως σε θεωρεί και γαμώ τα άτομα.
Θέλει ο άλλος να ‘ναι ο εαυτός του κι άμα του βγει η διαχυτικότητα, να μπορεί να στη δώσει ολάκερη. Και δεν μπορεί να σου μιλήσει για το οτιδήποτε με τον τρόπο που ο ίδιος θέλει αν είναι να φοβάσαι μη σου γελάσει λίγο παραπάνω και θεωρήσεις πως το πάει αλλού.
Το ότι το παρεξηγείς είναι ένα θέμα κι είναι σπαστικό. Οπότε χαλαρώστε ορισμένοι, μην παρερμηνεύετε τα πράγματα και βγάλετε επιτέλους από το μυαλό σας το «Μου την πέφτει;»
Συντάκτης: Ραφαηλία Εβελζαμάν
