Έρωτας· έρωτας λοιπόν είναι αυτό που νομίζεις πως ο ήλιος φωτίζει μόνο για σένα, που το αντικείμενο του πόθου σου αποτελεί την πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς και την τελευταία σου όταν πέφτεις να κοιμηθείς το βράδυ (κακά τα ψέματα, πολλές φορές, ο ύπνος θα σου κάνει τη χάρη να σε γλυκάνει το πρωί, αφού πώς να κλείσεις μάτι όλο το βράδυ ερωτευμένος άνθρωπος;). Γλυκανάλατα αλλά αληθινά.
Για μένα η σειρά είναι ως εξής : καψούρα, έρωτας, αγάπη. Συμπέρασμα : ο έρωτας είναι στη μέση. Πρέπει να περάσεις από το πρώτο στάδιο για να φτάσεις στο δεύτερο, στον έρωτα. Μπορεί και να σου φανεί δύσκολο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Αυτό που έρχεται τελευταίο όμως, είναι η αγάπη. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για το αν τελικά θα μπορέσεις να φτάσεις ως εκεί.
Κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, τι θα συμβεί; Θα «αποκτήσεις» αυτόν που θέλεις, θα είστε μαζί. Και τα πράγματα για εσάς τους δύο θα κυλήσουν ανέλπιστα όμορφα.
Κι αν τελειώσει; Όταν τελειώσει; Εκεί να σε δω τι θα κάνεις. Διότι αν για κάτι δεν είμαστε προετοιμασμένοι, είναι το ενδεχόμενο να υπάρξει και τέταρτο στάδιο σε αυτήν την υπέροχη ερωτική ιστορία. Σ’ αυτή την ιστορία που δεν της λείπει τίποτα, καθώς έχει τα καλά και τα άσχημα, τις αγκαλιές και τους καυγάδες, τις απογοητεύσεις και τις εκπλήξεις, τα τραγούδια, τα κλάματα και τα χαμόγελα. Ποιο είναι όμως το τέταρτο στάδιο; Ο χωρισμός φυσικά.
Τα πρώτα και πιο ισχυρά εγκεφαλικά έρχονται όμως στην αρχή. Στον πρώτο έρωτα, στην πρώτη σχέση, στον πρώτο χωρισμό. Πικρός αλλά αληθινός κι αυτός. Πιο πικρός κι αληθινός ο πόνος και ξεκάθαρα πιο διδακτικός.
Με βρίζεις από μέσα σου να φανταστώ; Έτσι είναι τα πράγματα φρεσκοχωρισμένο μου. Ποιος τη χέζει τη διδακτική και τη θετική πλευρά του έρωτα και του χωρισμού όταν εσύ είσαι πνιγμένος από οργή, λύπη και νοσταλγία; Αφού θες να τα σπάσεις όλα.
Κι όμως. Ακόμα και στην πιο μαύρη στιγμή θα έρθει το φως. Κι ας αργήσει. Αφού τα σπάσεις όλα, αφού κλάψεις ποτάμια και πιεις θάλασσες οινοπνεύματος, αφού μάθεις απ’ έξω κάθε καψουροτράγουδο που κυκλοφορεί κι αφού χτυπηθείς στα πατώματα, θα έρθει μια μέρα που θα το έχεις ξεπεράσει. Και μετά θα χορεύεις πάνω στα πατώματα, στα ίδια που κάποτε έκλαιγες. Τα ‘χουν αυτά οι πρωτιές, στα ύψη το συναίσθημα. Είτε είσαι αυτός που μένει πίσω, είτε είσαι αυτός που βάζει το τέλος, ο χωρισμός είναι χωρισμός.
Και μετά τι; Μετά ή που στην αρχή θα δυσκολευτείς να συνειδητοποιήσεις ότι από ‘κει που ήσουν ράκος τώρα είσαι καλά, ή που θα σου έρθει τόσο ήρεμα, θα σου φανεί τόσο φυσικό, σαν να είναι δεδομένο. Αυτό που μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα είσαι τουλάχιστον δέκα φορές πιο δυνατός από πριν. Που δε θα τον σκέφτεσαι ούτε στην αρχή της μέρας ούτε στο τέλος της κι εννοείται ούτε στο ενδιάμεσο.
Και στον επόμενο που θα γνωρίσεις, τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο ανώδυνα στο στάδιο του χωρισμού. Αν θελήσεις να φύγεις θα πεις «τέλος» πιο εύκολα. Δε θα πονέσεις τόσο. Γρηγορότερα θα συνεχίζεις το δρόμο σου, θα πηγαίνεις παρακάτω.
Αυτό γιατί θα σε έχεις μάθει καλύτερα. Θα ξέρεις τα πιο αδύναμα σημεία σου και τα πιο δυνατά. Εικοσιτετράωρα και εικοσιτετράωρα σε είδες στα χάλια σου τα μαύρα. Σε μελέτησες καλά και στις μέρες και στις νύχτες. Αφού επιβίωσες από το πρώτο σακάτεμα (παρ’ όλο τον ανυπόφορο, για σένα τότε, πόνο) δε σε κρατάει τίποτα τώρα πια.
Το ξέρεις πλέον το πρόβλημα. Άρα ξέρεις και πώς να το λύσεις όταν θα ξαναβρεθεί μπροστά σου. Θα είσαι πια σε θέση να το αντιμετωπίσεις άμεσα. Όχι να χρειάζεσαι έξτρα χρόνο για κλάψες και περισυλλογή. Πλέον, θα μπορείς να βγαίνεις απευθείας στην επίθεση.
Και το καλύτερο; Αυξάνονται οι πιθανότητες να κερδίσεις. Και θα κερδίζεις. Αφού τα δύσκολα πέρασαν, ακόμα κι αν η επόμενη σχέση είναι είκοσι φορές πιο τέλεια από την πρώτη και μεγαλύτερη σημασία να’ χει, πιο εύκολα θα μπει το τέλος όταν έρθει και πιο εύκολα θα το καταπολεμήσεις. Και εν τέλει, θα το ξεπεράσεις και θα συνεχίσεις να προχωράς.
Συντάκτης: Ραφαηλία Εβελζαμάν
