Ο πρωινός αγώνας δρόμου μιας μαμάς

Όλοι γνωρίζουν πως την καθημερινότητα μιας μητέρας δεν τη λες μια χαλαρή βόλτα στο πάρκο. Πιο πολύ ταιριάζει η έκφραση «μια τρελή βόλτα στο τρενάκι του λούνα παρκ». Ειδικά όταν σκέφτεσαι τα πρωινά, αυτά δε συγκρίνονται με τίποτα. Είναι φορές που ακούς κάποιον –που δεν έχει παιδιά– να παραπονιέται για το πρωινό ξύπνημα, τον χτυπάς απαλά στον ώμο κι ενώ προσπαθείς να μη σε πιάσει νευρικό γέλιο του λες απλά «σε νιώθω». Δεν είχες ιδέα τι σήμαινε πρωινό ξύπνημα πριν γίνεις μητέρα, πόσα θα μπορείς να χωρέσεις μέσα σε μία-δύο ώρες.

Παλιά σηκωνόσουν τελευταία στιγμή, ετοιμαζόσουν γρήγορα κι έφευγες αφήνοντας πίσω ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Ε, μόνο το τελευταίο έχει μείνει ίδιο. Τώρα παρακαλάς να καταφέρεις να μη βγεις απ’ το σπίτι με βαμμένο μόνο το ένα μάτι ή με τις παντόφλες. Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα. Καταρχάς, πρέπει να σηκωθείς τουλάχιστον μία ώρα πριν τα παιδιά για να προλάβεις να κάνεις κάποιες δουλειές, να ετοιμαστείς ή να πιεις μια τζούρα καφέ χωρίς ένα μικρό ζιζάνιο να ξεκινήσει να σου αποσπά την προσοχή. Σίγουρα είσαι πιο συγκεντρωμένη, αν και νυσταγμένη, έχεις στο μυαλό σου μια λίστα από πράγματα που πρέπει να κάνεις κι απαγορεύεται να ξεχάσεις κάτι από αυτά.

Ξεκινάς με ό,τι έχει σχέση με την τσάντα των παιδιών, όπως να ετοιμάσεις το κολατσιό και το φαγητό (αν δεν έχεις μαγειρεμένο απ’ την περασμένη μέρα, την πάτησες). Ό,τι καταφέρεις να ετοιμάσεις απ’ το προηγούμενο βράδυ είναι σωτήριο, αλλά το τοστ πρέπει να είναι φρεσκοψημένο κι ας μην αναφερθούμε στις μέρες που απλά σε πήρε ο ύπνος νωρίς και δεν έκανες τίποτα. Το χειρότερο σενάριο, βέβαια, δεν είναι να μην ετοιμαστείς αποβραδίς, αλλά να μην ακούσεις το ξυπνητήρι την άλλη μέρα. Μια μητέρα που την έχει πάρει ο ύπνος το πρωί μεταμορφώνεται αμέσως στον αγαπημένο της υπερήρωα, τον Flash.

Φυσικά, μέσα στα τόσα πράγματα που έχεις να προλάβεις, έχεις να ξυπνήσεις και τα μικρά σου. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά έχουν ενός είδους ραντάρ και μόλις σηκώνεσαι το νιώθουν και ξυπνάνε κι εκείνα. Αυτό φυσικά μέχρι κάποια ηλικία, γιατί μετά καταλήγεις να μπαινοβγαίνεις στο δωμάτιο ίσα με εκατό φορές για να τα ξυπνήσεις. Υπό φυσιολογικές συνθήκες που σηκώνονται σχετικά εύκολα, θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις την ώρα που τα ξυπνάς ίσως την πιο γλυκιά όλου του πρωινού. Είναι η στιγμή, όμως, που αν το παρακάνετε με τις αγκαλιές, τα φιλιά και τα παιχνίδια, μετά θα τρέχεις και δε θα προλαβαίνεις. Αλλά πώς να αντισταθείς; Τα χαζεύεις πώς κοιμούνται, πόσο γλυκά και μετά σε παρασύρουν τα ναζιάρικα ματάκια που σε παρακαλούν να παίξετε λίγο ακόμα.

Βέβαια, δεν είναι πάντα όλα τόσο ρόδινα, καθώς ποτέ δεν ξέρεις με τι διάθεση θα ξυπνήσουν. Όπως εσύ ξυπνάς αλλιώς κάθε πρωί, έτσι και τα μικρά σου. Γι’ αυτό πηγαίνοντας προς το δωματιάκι τους, εύχεσαι μέσα σου να ξυπνήσουν ευδιάθετα. Συνήθως πιάνουν τα άκρα, ή δε θα μιλιούνται απ’ τα νεύρα ή θα έχουν την όρεξη να αναλύσουν ό,τι υπάρχει στο κεφαλάκι τους. Και στις δύο περιπτώσεις εσύ πρέπει να τους υπενθυμίζεις να μιλάνε, αλλά ταυτόχρονα να τρώνε αυτό το υπέροχο πρωινό που διάλεξαν μετά από σκληρή διαπραγμάτευση.

Αχ αυτό το πρωινό, μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού. Θα διαλέξουν να φάνε τα αγαπημένα τους δημητριακά, μονό που, μάντεψε, σήμερα τα θεωρούν «αηδία», όπως λένε, και στις δυο πρώτες μπουκιές τα παρατάνε. Όταν τελικά βρεις κάτι να φάνε, μασάνε τόσο αργά που νομίζεις ότι σε λίγο θα ξανακοιμηθούν.

Γενικά, τα παιδιά τις μέρες που πάνε σχολείο έχουν την τάση να τα κάνουν όλα πιο αργά, λες κι έχουμε όλη τη μέρα δική μας. Ειδικά ό,τι έχει κάνει με την επιλογή των ρούχων και την εξωτερική εμφάνιση. Έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να επιλέξεις τα ρούχα απ’ το βράδυ, άλλα υπάρχουν και τα απρόοπτα. Γιατί ξαφνικά δεν τους αρέσει αυτό το παντελόνι ή τους στενεύει. Επίσης καμιά φορά κάνουν την επανάστασή τους, λένε πως μεγάλωσαν και μπορούν να διαλέξουν μόνα τους. Πώς, όμως, να τους πεις ότι οι συνδυασμοί που κάνουν είναι υπέροχοι αλλά μόνο για τις αποκριές; Όταν τελικά διαλέξουν ρούχα, υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος να τα λερώσουν -ναι-ναι, μπορούν να το κάνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου και να μην το καταλάβεις καν.

Εννοείται πως κάθε πρωί σπας το προσωπικό σου ρεκόρ για το πόσες φορές θα πεις κάποιες φράσεις. Όπως «πλύνε το πρόσωπό σου», «βάλε παπούτσια», «μη χαζεύεις» κι άλλες πολλές, που ακούραστα επαναλαμβάνεις κάθε πρωί αμέτρητες φορές. Το ίδιο ακούραστα όπως λες άπειρες φορές το «σ’ αγαπάω» καθημερινά.

Η αλήθεια είναι πως τα πρωινά με τα παιδιά σου δεν έχουν καμία σχέση με αυτές τις καλοστημένες διαφημίσεις που βλέπεις στην τηλεόραση. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική και τις περισσότερες φορές είναι ένας τρελός αγώνας δρόμου, γεμάτος φωνές, απρόοπτα και πανικό. Πάντα, όμως, υπάρχει χρόνος για αγκαλιές, παιχνίδια και πειράγματα. Στο τέλος ένα γλυκό τους χαμόγελο κι ένα «σ’ αγαπάω, μανούλα» είναι ικανό να διαγράψει ό,τι αρνητικό έγινε και να σου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσεις τον κόσμο όλο.