Οι έξοδοι γίνονται απόδραση απ’ την πιεστική ρουτίνα

Όλα ξεκινάνε με ένα υπερφορτωμένο πρόγραμμα και καταλήγουν σε μια ατελείωτη ρουτίνα. Μια καθημερινότητα γεμάτη υποχρεώσεις, που τις ολοκληρώνεις με όση προσποιητή (κάποιες φορές) σοβαρότητα σου έχει απομείνει. Να είσαι σωστός και στα κουτάκια της κοινωνίας και των τύπων στην εργασία σου, στις συναναστροφές σου, ακόμα και σε αυτόν τον καφέ που θα πας κάποιο απόγευμα, όταν καταφέρεις να ξεκλέψεις λίγο χρόνο.

Έχεις ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που δε θυμάσαι καν πότε τον επέλεξες. Κάπως εκτοξεύτηκες σαν με σφεντόνα απ’ την ανεμελιά της εφηβείας στην καθωσπρέπει ζωή. Σε εκείνη που σε έβαλε σε ένα καλούπι για το πώς πρέπει να φέρεσαι, τι πρέπει να κάνεις και με ποια σειρά και κυρίως πώς θα ζήσεις. Μια κοινωνία γεμάτη άγραφους κανόνες, που πνίγουν τους ανθρώπους, αλλά όλοι τους ακολουθούν, μαζί κι εσύ. Αν το καλοσκεφτείς, αυτοί οι κανόνες είναι πια σχεδόν αναγκαίοι αν θες να βάλεις τη ζωή σου σε σειρά, σε μια τάξη.

Όμως, εκεί ανάμεσα στους ατελείωτους στόχους, τους κανόνες και τις λίστες γεμάτες αγγαρείες, ξεχνάς να ζήσεις. Μετά έρχονται εκείνα τα βράδια που σκέφτεσαι «έκανα σήμερα κάτι που πραγματικά γούσταρα;». Δεν καταλαβαίνεις καν πώς γίνεται, σε καταπίνουν οι υποχρεώσεις και καταλήγεις να περιμένεις ένα Σάββατο ή κάποια άδεια για να κάνεις το αυτονόητο : να διαλέξεις εσύ πώς θα περάσεις αυτές τις λιγοστές ώρες μακριά απ’ τη ρουτίνα.

Μετά από ένα καλό ζύγισμα των πραγμάτων, εκτίμησες περισσότερο τον ελεύθερό σου χρόνο, που ακόμα κι όταν δεν τον έχεις, μαθαίνεις να τον δημιουργείς. Βέβαια, συνήθως δεν έχεις στο μυαλό σου απλές βόλτες για καφέ, αλλά αυτά τα ωραία ξενύχτια που καταλήγεις να τρως βρόμικο ενώ οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ξεπροβάλλουν.

Δεν είναι εκείνα τα βράδια που ανεβάζεις stories με όλο το πρόγραμμα κάθε μαγαζιού που πας και γενικά καθετί που κάνεις (άντε, ίσως ένα-δύο μόνο). Θα έχεις ασφαλίσει-παρατήσει το κινητό στην τσέπη σου, είτε για να μη χαθεί είτε για να μην σταλεί κάποιο μεταμεσονύκτιο μεθυσμένο μήνυμα. Αυτές τις ώρες δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο παρά μόνο για καλοπέραση με μια προσεκτικά και σοφά επιλεγμένη παρέα.

Εννοείται πως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό με όποιον να ‘ναι, θες δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους. Έχεις ανάγκη να βγάλεις από πάνω σου κάθε ίχνος καθωσπρεπισμού και να μπορείς να είσαι απλά ο εαυτός σου. Όχι εκείνος που δείχνεις στη δουλειά, στα αυστηρά οικογενειακά τραπέζια και στους γνωστούς. Εκείνος που ξέρει να περνάει καλά, να κάνει χαβαλέ και να μην ντρέπεται να διακωμωδήσει τα πάντα, ακόμα και τις πιο αμήχανες καταστάσεις. Είναι οι στιγμές που αν σε πετύχει κάποιος γνωστός τυχαία, θα απορήσει. «Μα, καλά, εκείνος είναι συνήθως τόσο μαζεμένος! Δεν του το ‘χα!».

Κανένας άκυρος δε θα σε αναγνωρίζει, όχι γιατί κάνεις κάτι τρελό –εκτός κι αν έχεις βγει στη μέση του δρόμου και χορεύεις με κάπα υπερήρωα και βατραχοπέδιλα– αλλά γιατί θα έχεις μια πρωτόγνωρη λάμψη στο πρόσωπό σου κι ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που σε βλέπουν πραγματικά χαλαρό να κάνεις κάτι που γουστάρεις.

Δε σε νοιάζει εκείνες τις στιγμές τι θα πει ο κόσμος, γιατί αυτές οι στιγμές είναι η δόση σου για να αντεπεξέλθεις στο χάος της καθημερινότητας. Απαραίτητες, γιατί σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά ζωντανός. Αποσυμπιέζεσαι, γεμίζεις μπαταρίες κι είσαι έτοιμος να επιτρέψεις πολύ πιο παραγωγικά. Γιατί, όταν γυρίζεις στη ρουτίνα σου έχεις δύο πολύ βασικά συστατικά να σε κρατάνε σε εγρήγορση: Υπέροχες αναμνήσεις κι ανυπομονησία για την επόμενη φορά.

Γι’ αυτό, όποτε γράφεις τη λίστα με τις υποχρεώσεις σου, μην ξεχνάς τη βασικότερη: «Να περάσω καλά».