Η απουσία σου είναι η εκδίκησή σου

«Θέλω να τον/την κάνω να πονέσει. Θέλω να τον/την κάνω να βιώσει τα ίδια συναισθήματα που βίωσα κι εγώ. Θέλω να νιώσει πώς είναι να χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια του/της, όπως ακριβώς έκανε σε εμένα. Θέλω να υποφέρει για αυτόν το χωρισμό, όπως υπέφερα κι εγώ».

Οι παραπάνω είναι μερικές μόνο απ’ τις σκέψεις που κάνεις αφού σε έχουν χωρίσει. Ο άνθρωπος που αγαπούσες, που μέχρι πρότινος ήταν το άλφα και το ωμέγα σου, συνοδοιπόρος στις χαρές και τις λύπες σου, πλέον δε σε θέλει. Ο άνθρωπος για τον οποίο έκανες τόσα πολλά, χωρίς να εκτιμήσει τίποτα, σε έβγαλε απ’ τη ζωή του. Τα αισθήματα κι ο εγωισμός σου έχουν πληγωθεί κι επιζητάς, σαν ναρκωτικό, την εκδίκηση, που θα προκαλέσει στον άλλον τον πόνο που βίωσες, προκειμένου να κατανοήσει τι σε έβαλε να περάσεις, αλλά και γιατί είναι άδικο εσύ να βρίσκεσαι σε αυτό το τέλμα, ενώ αυτός συνεχίζει κανονικά τη ζωή του.

Μάλιστα, οι σκέψεις αρχίζουν να αποκτούν ρεαλιστική υπόσταση όταν καταστρώνεις τα σχέδιά σου για τους τρόπους με τους οποίους θα πάρεις το αίμα σου πίσω. Συνήθως, με ένα μισοάδειο μπουκάλι αλκοόλ κι ένα ασφυκτικά γεμάτο αποτσίγαρα τασάκι δίπλα. Ξενυχτάς, πίνοντας και καπνίζοντας. Απ’ τη μία θρηνώντας για τη σχέση που τελείωσε κι απ’ την άλλη εφευρίσκοντας τον ιδανικό τρόπο, ώστε να πάρεις την εκδίκησή σου, ώστε να μετατραπείς από θύμα σε θύτης.

Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως φυσιολογικά κι αποτελούν ένα απ’ τα βασικά στάδια κάθε τέλους. Μετά το σοκ του χωρισμού και την άρνηση της αποδοχής για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, επέρχεται ο θυμός για το πρόσωπο που σε εγκατέλειψε. Ως αποτέλεσμα αυτού η τάση για εκδίκηση. Εδώ κάπου, όμως, πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα.

Θεωρείς πως αν δράσεις τώρα, που βρίσκεσαι εν βρασμώ ψυχής, οι πράξεις σου θα είναι πραγματικά ορθολογικές; Θεωρείς πως οτιδήποτε κάνεις, θα αποτυπώνει τη δική σου ψυχοσύνθεση, το δικό σου χαρακτήρα;

Τουναντίον, το μόνο σίγουρο είναι πως οι πράξεις σου, επίσης συναισθηματικά υπερφορτωμένες, σε καμία των περιπτώσεων δε θα αποτυπώνουν ποιος είσαι πραγματικά. Η συμπεριφορά σου θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη απ’ τον πραγματικό σου εαυτό.

Μάλιστα, το πιθανότερο σενάριο είναι πως ο άνθρωπος που σε εγκατέλειψε δε θα πληγωθεί απ’ την πολιορκία εκδίκησης που θα εξαπολύσεις. Αντιθέτως, θα ενισχύσεις την άποψή του και θα εδραιώσεις την απόφασή του. Δείχνοντας τη χειρότερη και σκοτεινότερη πλευρά του χαρακτήρα σου, θα θεωρήσει πως τώρα αποδεικνύεις ποιος πραγματικά είσαι και πως επιβεβαιώνεις περίτρανα την απόφασή του. Ίσως ακόμα σκεφτεί πως άδικα σπατάλησε χρόνο για χάρη σου.

Κατανοητό, το αίμα σου κοχλάζει και ζητάει δάκρυα κι ιδρώτα. Όμως, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ένα μεγαλοπρεπές κι απόλυτο τίποτα. Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Η εκδίκηση, λένε, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το συγκεκριμένο πιάτο πρέπει να το δοκιμάσει ο άλλος, την κατάλληλη στιγμή. Όταν θα έχει κρυώσει αρκετά, ώστε να μην τον κάψει και να γευτεί ολοκληρωτικά την πικρή του γεύση.

Ο χρόνος είναι ο καλύτερός σου σύμμαχος στην προετοιμασία αυτού του πιάτου. Αφενός, γιατί απαλύνει κι επουλώνει τις πληγές σου κι αφετέρου γιατί μαγειρεύει για σένα. Τα μόνα δύο συστατικά που χρειάζεται, προκειμένου η συνταγή να τελεστεί με απόλυτη επιτυχία είναι το τίποτά σου κι η απουσία σου.

Τις στιγμές που θα πέφτει, αλλά δε θα είσαι εκεί ώστε το χέρι σου να τον σηκώσει. Τις στιγμές που θα ξαπλώνει το βράδυ και θα ΄χει για συντροφιά τη μοναξιά. Όσα τίποτα, λίγα ή κάτι κι αν γνωρίσει κάποιος στη ζωή του, τα μεγάλα, τα ολοκληρωτικά και τα απόλυτα δεν αντικαθίστανται, δε συμπληρώνονται και δεν καμουφλάρονται.

Τότε, λοιπόν, στο μυαλό του το «τίποτά» σου θα μετατρέπεται στα «πάντα». Τα πάντα, τα οποία είχε στη διάθεσή του και δεν τα εκτίμησε. Τότε, η απουσία σου θα μετατρέπεται στη μεγαλύτερη παρουσία. Σε ‘κείνη που είχε δεδομένη όσο ήσασταν μαζί.

Το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να του φερθείς πολύ καλά. Όταν το κατανοήσει αυτό πλήρως, θα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας. Τότε θα λάβεις και την εκδίκηση που τόσο απεγνωσμένα ζητάς. Μπορεί να αργήσει, αλλά κάθε πιάτο θέλει το χρόνο του για να προετοιμαστεί. Μπορεί πάλι να μην το μάθεις ποτέ, καθώς θα είναι λιγόψυχος ώστε να παραδεχθεί το λάθος του. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι πως θα συμβεί. Κι όταν τα παραπάνω συμβούν, κι είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια πως θα συμβούν, η εκδίκηση που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο μυαλό σου θα έχει επιτευχθεί με τον εμφατικότερο τρόπο. Με την πλήρη συνειδητοποίηση του άλλου για τον άνθρωπο που έχασε. Έναν άνθρωπο που ήθελε απλόχερα να του προσφέρει τα πάντα, που χαιρόταν μέσα απ’ τη χαρά του, που ήθελε να είναι στήριγμα στις δυσκολίες.

Αλήθεια, πιστεύεις ότι υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία και καλύτερη εκδίκηση, απ’ το να καταλαβαίνεις πως σου δόθηκαν τα πάντα κι οικειοθελώς τα αρνήθηκες;