Μην ακούς ό,τι θέλεις ν' ακούσεις

«Είμαι σε περίεργη φάση. Χρειάζομαι χρόνο με τον εαυτό μου, προκειμένου να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα μέσα μου». Σίγουρα, κάποια στιγμή στην αρχή ή στην πορεία μιας σχέσης, έχεις υπάρξει ο αποδέκτης του παραπάνω μηνύματος. Όταν οι πεταλούδες στήνουν χορό στο στομάχι σου, σαν να βρίσκονται σε Ικαριώτικο πανηγύρι, όταν στέκεσαι πάνω από ένα κινητό, αναμένοντας μία καληνύχτα για να κοιμηθείς, ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος γι’ αυτά προβαίνει σ’ αυτήν ή κάποια παρεμφερή δήλωση.

Είναι δεδομένο πως κάτι προσπαθεί να σου πει. Κάποιο καμπανάκι να σου χτυπήσει. Δεν το κάνει άμεσα. Δε σου αναφέρει ευθέως το λόγο του προβληματισμού του. Ωστόσο, πλαγίως σου εκπέμπει ένα σήμα κινδύνου. Οι λόγοι που τον εξώθησαν στη συγκεκριμένη αντιμετώπιση διαφέρουν κατά περίπτωση.

Ενδέχεται να μην έχει κλείσει ακόμη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις όποιες παρτίδες με το παρελθόν του. Ή να μην έχει κατασταλάξει στο τι ζητάει πραγματικά απ’ τη ζωή του τη δεδομένη στιγμή. Μια ντουζίνα λόγοι και δικαιολογίες, που θα χρειαζόταν ένα ακόμη κείμενο για να καταγραφούν και ν’ αναλυθούν.

Μεταξύ μας, ο πραγματικός λόγος δεν έχει καμία απολύτως σημασία για σένα. Μάλιστα, το πιθανότερο είναι πως ούτε τον επηρεάζεις ούτε έχεις τη δυνατότητα να τον αντιστρέψεις. Αυτό, ωστόσο, που έχει ιδιάζουσα βαρύτητα και σημασία είναι η δική σου αντιμετώπιση στα παραπάνω λόγια. Πώς αντιδράς και προστατεύεις τον εαυτό σου από μία κατάσταση που αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια σήψης;

Διατάζεις τις πεταλούδες να σταματήσουν το χορό; Δεν ξημεροβραδιάζεσαι πλέον πάνω από ένα κινητό χαζεύοντας μία πράσινη κουκκίδα και περιμένοντας το χαρακτηριστικό ήχο που θα υποδηλώνει πως σου γράφει; Σταματάς να δημιουργείς με το μυαλό σου φανταστικά σενάρια για την κοινή σας πορεία και το μέλλον που ‘χετε; Αφού επεξεργαστείς το μήνυμα που, καμουφλαρισμένα έστω, εκπέμπεται απ’ την άλλη πλευρά, θέτεις ένα δίχτυ ασφαλείας ώστε να μην πληγωθείς και φας τα μούτρα σου εκ νέου;

Φυσικά κι όχι. Φοράς παρωπίδες, συνεχίζοντας αμέριμνα και τάχιστα την πορεία σου προς τον τοίχο που ορθώνεται στον ορίζοντα. Εξακολουθείς να ζεις στο ροζ συννεφάκι σου, ακόμη κι αν τα ερεθίσματα που λαμβάνεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Παίζεις κρυφτό με τις λέξεις και σκαρφίζεσαι αμέτρητες δικαιολογίες γι’ αυτά που ακούς και βλέπεις, αρνούμενος να τ’ αποδεχθείς. Εθελοτυφλείς, καθώς επιθυμείς διακαώς να διατηρηθεί η φούσκα που τόσο έντεχνα έχεις δημιουργήσει και ζεις μέσα της.

Μέχρι ενός σημείου αυτό είναι φυσιολογικό. Όταν ερωτευόμαστε η κρίση μας θολώνει. Πλάθουμε το δικό μας παραμύθι, διαμορφώνοντας τα γεγονότα με τρόπο που εξυπηρετούν την αφήγηση και τη ροή που επιθυμούμε ν’ ακολουθήσει. Κλείνουμε ερμητικά αφτιά και μάτια σ’ όσα σημάδια παρουσιάζονται στην πορεία κι εναντιώνονται στην εξέλιξη της ιδεατής για μας ιστορίας. Οποιοσδήποτε ισχυριστεί πως δεν το ‘χει κάνει, έστω και μία φορά, ψεύδεται.

Τι γίνεται, μολαταύτα, όταν έρθει η στιγμή της ανώμαλης προσγείωσης; Όταν, αφού δε φρόντισες εσύ να επανέλθεις στην πραγματικότητα, αυτή σ’ επαναφέρει στα δρώμενά της άτσαλα; Κατηγορείς τον άλλον που σ’ έβγαλε απ’ τη φούσκα που είχες δημιουργήσει; Φταίει εκείνος που δεν αντέδρασες στα κεκαλυμμένα μα ξεκάθαρα σημάδια που εξέπεμπε; Φταίει εκείνος που αποφάσισες, αφού εξυπηρετούσε την αφήγησή σου, ν’ αλλάξεις νόημα στις λέξεις και να κρυφτείς πίσω τους;

Θα σε στεναχωρήσω, αλλά οφείλω να ‘μαι ειλικρινής απέναντί σου. Πολύ περισσότερο, εν τούτοις, οφείλεις να ‘σαι εσύ ειλικρινής μ’ εσένα και ν’ αναλάβεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί. Για ν’ αποφύγεις μελλοντικά το ίδιο λάθος, αλλά κι επειδή, απλούστατα, κανένας άλλος δεν πρόκειται να σε προφυλάξει αν πρωτίστως δεν αποφασίσεις εσύ να προφυλάξεις τον εαυτό σου.

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, λοιπόν, βαραίνει εσένα. Δεν ευθύνεται κανένας άλλος αν ηθελημένα κι οικειοθελώς παραφράζεις όσα σημάδια βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου. Αν παίζεις με τις λέξεις και τη σημασία τους, για να ηχούν και να φαντάζουν καλύτερα στο δικό σου μυαλό. Για να ταιριάζουν με το παραμύθι που θέλεις να γίνει πραγματικότητα κι έχεις υφάνει στη φαντασία σου.

Μεγαλώνοντας, με το βάρος των εμπειριών που ‘χεις συλλέξεις, οφείλεις στον εαυτό σου τη ρεαλιστική αξιολόγηση των καταστάσεων που αντιμετωπίζεις. Την ορθή ερμηνεία των σημαδιών που συναντάς και προφητεύουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Του το οφείλεις, ώστε να μην πληγώνεσαι επανειλημμένως από περιστάσεις που δε σου αρμόζουν. Για να γνωρίζεις πότε είναι η στιγμή που επιτάσσει την αποχώρησή σου από μία τελειωμένη κατάσταση.

Μην ακούς ό,τι θέλεις ν’ ακούσεις. Μην κρύβεσαι πίσω απ’ τις λέξεις. Κρίνε ορθά καταστάσεις κι ανθρώπους στη ζωή σου. Αξιολόγησε τα λεγόμενα των άλλων αντικειμενικά κι όχι υπό το πρίσμα των υποκειμενικών σου «θέλω». Έτσι θα ‘χεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις ποιοι πραγματικά αξίζουν μία θέση στη ζωή σου, αλλά και ν’ αποφύγεις καταστάσεις που θα σε γεμίσουν πληγές ξανά.