Όταν το χιούμορ είναι τόσο κακό που καταλήγει καλό

Η κάθε παρέα εκεί έξω αποτελεί μία μικρογραφία της κοινωνίας. Μία μικρή και δεμένη κοινωνική ομάδα, μέσα στην οποία συνυπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες κι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και καλύπτουν κάποιες ανάγκες τους. Επίσης, κάθε παρέα έχει και συγκεκριμένες φιγούρες. Υπάρχει ο γκρινιάρης, ο ρομαντικός, ο σοβαρός, ο αστείος κι ένα σωρό άλλοι ρόλοι που τη συνθέτουν. Ο καθένας με τα δικά του γνωρίσματα και τις δικές του παραξενιές, που πλέον όλα τα μέλη της παρέας αναγνωρίζουν, αποδέχονται και πάρα πολλές φορές απολαμβάνουν να διακωμωδούν.

Ένας απ’ τους συνηθέστερους και συνάμα πιο διασκεδαστικούς ρόλους, όμως, που συναντάται σχεδόν σε κάθε παρέα είναι εκείνος ο φίλος που νομίζει πως έχει το καλύτερο χιούμορ· στην πραγματικότητα, ωστόσο, το χιούμορ έχει τσακωθεί από καιρό μαζί του ή ίσως και να μη γνωρίστηκαν ποτέ. Περιμένει κάθε φορά πώς και πώς τη στιγμή που θα συγκεντρωθείτε για να σας πει, με παραστατικότητα στο μέγιστο βαθμό, κάποιο ανέκδοτο, θεωρώντας δεδομένο ότι θα ξεκαρδιστείτε στα γέλια. Σχολιάζει όλα τα τεκταινόμενα γύρω σας, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο τους προσδίδει την πιο αστεία τους διάσταση κι ας σας αφήνει συνήθως με ένα βλέμμα απορίας στο κενό.

Έχει την εντύπωση πως είναι ο άρχοντας της πλάκας κι ο λόγος που δεν του το αναγνωρίζετε ευθέως είναι γιατί σας αρέσει να τον πειράζετε. Ότι τον πειράζετε βεβαίως είναι δεδομένο. Όχι από κακία αλλά επειδή το ψύχος που προκαλείται στην ατμόσφαιρα κάθε φορά που αποφασίζει να εκσφενδονίσει ένα (ο Θεός να το κάνει) αστείο, σας αναγκάζει να ψάχνετε μπουφάν, ακόμη κι αν είναι δεκαπενταύγουστος και σας βρίσκει το μεσημέρι στο καμίνι της Αθήνας. Μάλιστα τα αστεία που κάνετε για την τραγική αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει, πλέον αποτελούν μία απ’ τις αγαπημένες ασχολίες της παρέας.

Φυσικά, για να ‘μαστε και δίκαιοι, η συμπεριφορά κι οι ατάκες του, όταν προσπαθεί να διακωμωδήσει κάποια κατάσταση, σας κάνουν να ξεσπάτε στα γέλια. Σίγουρα όχι γιατί είναι ιδιαιτέρως επιτυχημένα, αλλά επειδή είναι αποτυχημένα σε τέτοιο βαθμό που είναι ακατόρθωτο να μη γελάσεις με το τραγελαφικό της υπόθεσης. Τι σημασία έχει, όμως, ο λόγος; Πετυχαίνει το σκοπό του; Κάνει ολόκληρη την ομήγυρη να διασκεδάζει και να περνάει ευχάριστα την ώρα όταν βρίσκεται εκεί; Κεντρίζει το ενδιαφέρον τους; Αυτό είναι που μετράει και μένει στο τέλος.

Λένε πως το κακό δεν είναι να μην έχεις χιούμορ, αλλά να νομίζεις πως έχεις -ενώ αυτό απέχει από σένα έτη φωτός. Θα διαφωνήσω κάθετα! Για να μην παρεξηγηθώ, κανένας δεν αγνοεί τη σαγήνη που ασκεί ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα οξυδερκή αίσθηση του χιούμορ, που τα αστεία του είναι έξυπνα και πιάνει το σφυγμό της μάζας προκαλώντας αβίαστα το γέλιο. Είναι ένα απ’ τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά που μπορεί να διαθέτει κάποιος.

Στην αντίπερα όχθη, ωστόσο, κι οι άνθρωποι που νομίζουν πως διαθέτουν αυτήν την αρετή, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο, εκπέμπουν μία διαφορετική αίγλη. Αποτελεί βεβαιότητα πως θα συγκεντρώσουν πάνω τους τα βλέμματα όλων και θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον, δίνοντας διαφορετική και συνάμα ευδιάθετη πνοή σε μία κατά τα άλλα χλιαρή μάζωξη. Μπορεί να μην εκτιμάς το ίδιο το αστείο, αλλά σίγουρα σε κερδίζουν η αυτοπεποίθηση κι ο αυθορμητισμός τους.

Αναλογίσου πόσο αλλιώτικα και πιο βαρετά θα περνάγατε με την παρέα σου αν δεν υπήρχε εκείνος ο φίλος σας με τα κρύα αστεία. Ποιον θα πειράζατε μετά; Εξάλλου, μεταξύ μας, μετράτε κάθε φορά αντίστροφα για την επόμενη απόπειρά του να σας πει ένα ανέκδοτο, βάζοντας στοιχήματα για το πόσο χειρότερο απ’ τα προηγούμενα μπορεί να είναι.

Οπότε, μην κακολογείτε την έλλειψη χιούμορ κάποιων ανθρώπων. Αντιθέτως, σκεφτείτε πως αυτό αποτελεί ένα μοναδικό χαρακτηριστικό τους και είναι μέρος της γοητείας του, ένα χαρακτηριστικό τους που λατρεύουμε να μισούμε.