Το ποτό μας είναι η υπογραφή μας

Θα είμαι ειλικρινής απέναντί σας. Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα ποτήρι κόκκινο, δροσερό, κρασί βρίσκεται δίπλα απ’ τον υπολογιστή και μου κάνει συντροφιά. Αν και το ουίσκι χαρακτηρίζεται ως το ποτό μου, με τις θερμοκρασίες που επικρατούν, το κρύο απ’ το ψυγείο κρασάκι αποτελεί πολύ πιο ευχάριστη παρέα.

Ας μπούμε, όμως, στο θέμα μας. Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο ποτό. Ένα ποτό που αποτελεί την πρώτη μας επιλογή σε κάθε έξοδο. Σε κάθε χαρά που θέλουμε να γιορτάσουμε και σε κάθε καημό που θέλουμε να πνίξουμε. Σε κάθε στιγμή χαλάρωσης που επιζητούμε απ’ το αλκοόλ.

Ωστόσο, για τους περισσότερους εξ ημών, το ποτό που συνιστά σήμερα την πρώτη επιλογή μας δεν κατείχε πάντοτε αυτή την προνομιούχα θέση. Έως ότου κατασταλάξουμε, ακολουθήσαμε μια διαδρομή, πραγματοποιώντας τη δική μας προσωπική αναζήτηση. Τα χρόνια περνούσαν, μεταλλάσσοντας, ταυτόχρονα, το περιεχόμενο του ποτηριού στο χέρι μας. Πειραματισμοί και δοκιμές, μέχρι να καταλήξουμε σ’ αυτό που μας χαρακτηρίζει. Στις γεύσεις και στ’ αρώματα που μας ταιριάζουν κι εκφράζουν την προσωπικότητά μας.

Η σχέση που αναπτύσσουμε μαζί του γαλουχήθηκε με τον καιρό και τα βιώματα. Πλέον αποτελεί φίλο μας, αφού του έχουμε εκμυστηρευτεί μυστικά που κανένας άλλος δεν έχει ακούσει ή μάθει. Τους ενδόμυχους φόβους και τις κρυφές επιθυμίες μας. Μέσα στη μέθη του έχουμε συνειδητοποιήσει πράγματα για τον εαυτό μας, που ποτέ δε φανταζόμασταν. Μας έχει δώσει θάρρος, τις στιγμές που απαιτούνταν, ώστε να δράσουμε, ενώ δηλώνει το παρόν στις γιορτές, αλλά και στις στεναχώριες. Είναι μέρος της παρέας μας, συντροφεύοντας και τις μοναξιές μας.

Ας αναλογιστούμε πόσες χαρμόσυνες περιστάσεις βιώσαμε, ανακατεμένες με τ’ αρώματα και τη γεύση του. Την προαγωγή στη δουλειά, την αποφοίτηση, τα γενέθλια και πόσα ακόμη. Στιγμές έντονες και γεμάτες χαρά, κατά τις οποίες το ποτό μας βρισκόταν εκεί, διαδραματίζοντας ρόλο κομπάρσου, με ιδιαίτερη, όμως, βαρύτητα.

Αλλά κι από πόσες δύσκολες στιγμές μας έκανε η ζάλη του να δραπετεύσουμε; Χωρισμοί, τσακωμοί κι αποτυχίες. Στιγμές απελπισίας, που κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Αυτό, όμως, βρίσκεται στο χέρι μας. Γίνεται η συντροφιά μας και μέσα του προσπαθούμε να ελαφρύνουμε το βάρος που έχει θρονιαστεί στο στήθος μας.

Ας απευθυνθούμε με ειλικρίνεια, λοιπόν, στο ποτό μας. Μερικές φορές, θέλοντας και μη, παρασυρμένοι ή όχι, το απατούμε. Αν κι ο ουρανίσκος μας είναι ταγμένος επ’ άπειρον σ’ αυτό, σε κάποιες συγκυρίες επιδίδεται στην πόση διαφορετικών αλκοολούχων.

Οι λόγοι πολλοί. Μερικές φορές η ευθύνη βαραίνει εξ ολοκλήρου τρίτους. Ξέρεις, εκείνες τις βραδιές σ’ ένα μαγαζί, όταν ο καημένος ο σερβιτόρος κάθεται από πάνω μας κανένα μισάωρο, καθώς διαφωνούμε σχετικά με το μπουκάλι που θα παραγγείλουμε. Βεβαιότητα, η δική μας πρόταση είναι τ’ αγαπημένο μας ποτό, αν όμως υπάρχουν κι ακατάδεκτοι στην παρέα, αναγκαστικά υποχωρούμε. Άπαξ κι η πλειοψηφία ταχθεί σε κάτι άλλο, δεν έχουμε ούτε το κουράγιο ούτε τη διάθεση να διαφωνήσουμε.

Άλλες φορές, οι συνθήκες μας οδηγούν σ’ αυτή την ιδιόμορφη απιστία. Πώς να το κάνουμε, αν στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι παραγγείλουμε ένα μπουκάλι ουίσκι, ώστε να συνοδεύσουμε τα καλαμαράκια, θα γελάσουν μαζί μας ο σερβιτόρος, οι γαρίδες σαγανάκι και κάτι αναψοκοκκινισμένοι τουρίστες που κάθονται τρία τραπέζια παραπέρα. Οπότε, συμβιβαζόμαστε με το κρασί, την μπίρα ή το ούζο.

Ή, απ’ την άλλη, πώς μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ εκείνο το μοχίτο που απροκάλυπτα μας φλερτάρει τόση ώρα; Καθόμαστε ήσυχοι-ήσυχοι στην ξαπλώστρα και καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην υποκύψουμε. Πραγματικά, όμως, δικό μας σφάλμα είναι που τόσο προκλητικά μας καλεί να το πιούμε; Πρόκειται για μια μάχη εξ αρχής τετελεσμένη κι άνιση. Εν τέλει, ένα κοκτέιλ, ως δια μαγείας, εμφανίζεται στο χέρι μας και γινόμαστε τραγούδι, αφού το φιλί μας μυρίζει δυόσμο.

Παρά τις μικρές στιγμές αδυναμίας που περιγράφονται παραπάνω, είναι δεδομένο πως, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψουμε στο ποτό μας. Στη δική του γεύση και ζάλη θα εναποθέσουμε τη χαρά μας και θα ζητήσουμε παρηγοριά. Μαζί του έχουμε βιώσει πληθώρα προσωπικών στιγμών και σίγουρα, πλέον, συνιστά ένα απ’ τα γνωρίσματά μας.

Το παραγγέλνουν οι φίλοι μας πριν καταφθάσουμε στο μαγαζί. Στο στέκι μας, ο σερβιτόρος δε χρειάζεται καν να ρωτήσει τι θα πιούμε.

Είναι το ποτό μας, αποτελεί έναν πολύ καλό φίλο και το σήμα κατατεθέν μας.