Η δεύτερη ευκαιρία πρέπει να είναι πάντα κι η τελευταία

Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Γενική αλήθεια, μη αμφισβητήσιμη, αποδεκτή από όλους. Όλοι έχουμε κάνει λάθη και θα εξακολουθήσουμε να κάνουμε. Κάποια από αυτά τα μετανιώνουμε, κάποια από αυτά τα ξεχνάμε πολύ γρήγορα, ενώ άλλα δεν τα συνειδητοποιούμε καν. Υπάρχουν και κάποια που τα επαναλαμβάνουμε διαρκώς. Και κάπου εκεί κουράζει το πράγμα. Γιατί ναι, μεν, υπάρχουν κι οι δεύτερες ευκαιρίες, αλλά είναι για να δίνονται σπάνια και σε ελάχιστους.

Τα δύο πιο συνηθισμένα είδη «δεύτερης ευκαιρίας» είναι αυτά του πισωγυρίσματος και της απιστίας. Ζήτησε δεύτερη ευκαιρία όταν έφυγε και συνειδητοποίησε ότι ήθελε να γυρίσει πίσω στην αγκαλιά που άφησε κενή. Ζήτησε δεύτερη ευκαιρία όταν κεράτωσε και δεν μπόρεσε να το κρατήσει κρυφό, όπως σχεδίαζε. Και στις δύο περιπτώσεις, μιλάμε για λάθη, που, οκ, είναι ανθρώπινα, αλλά που, κατά πάσα πιθανότητα, θα επαναληφθούν.

Πίστεψέ με, έγιναν με πλήρη συνείδηση. Όποιος έφυγε με ευκολία την πρώτη φορά, όσες φορές κι αν ξαναγυρίσει, είναι σίγουρο πως θα ξαναφύγει. Κι όποιος κεράτωσε ελαφρά τη καρδία την πρώτη φορά, θα το ξανακάνει με μεγαλύτερη ευκολία τη δεύτερη. Κι αυτό το τελευταίο ειδικά, στο υπογράφω.

Σκέψου τις φορές που έδωσες τη δεύτερη ευκαιρία σε μια τέτοια περίπτωση. Πόσο ζορίστηκες για να ξεχάσεις το λάθος, πόσο δύσκολα ξαναεμπιστεύτηκες και πόσο πολύ πληγώθηκες όταν είδες το λάθος να ξαναγίνεται. Χίλια κομμάτια έγινες και σιχτίρισες την ώρα και τη στιγμή που συγχώρεσες κάτι που δεν μπορούσες να αφήσεις πίσω σου.

Κανένας δεν είναι θεός και κανένας δεν είναι αναμάρτητος. Για αυτό το λόγο συγχωρείς κιόλας. Υπάρχουν άνθρωποι που μετανιώνουν πραγματικά για τα λάθη τους. Άνθρωποι που αν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω το χρόνο, θα τα έκαναν όλα διαφορετικά. Συνήθως, όμως, αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που αξίζουν πραγματικά μία δεύτερη ευκαιρία, είναι και αυτοί που δε θα τη ζητήσουν ποτέ. Κι αυτό ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρουν πολύ καλά την αξία της. Έχουν επίγνωση της βλακείας τους και γνωρίζοντας ότι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε μια ειλικρινή συγγνώμη και να αφήνουν στη δική σου διακριτική ευχέρεια το αν θα τους δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία ή όχι.

Αυτούς, λοιπόν, εσύ πρέπει να μάθεις να τους διακρίνεις. Να τους ξεχωρίζεις απ’ τη μάζα και να τους συγχωρείς. Τόσο καιρό έδινες δεύτερες ευκαιρίες σε άτομα που δεν άξιζαν ούτε καν την πρώτη. Ήρθε, όμως, ο καιρός να σταματήσεις να το κάνεις γιατί φθείρεσαι. Μην τους δίνεις το δικαίωμα να μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου. Πρέπει να μάθεις να βάζεις τα όριά σου και να τα σέβεσαι. Και να απαιτείς κι απ’ τους γύρω σου να τα σεβαστούν. Όταν κρίνεις πως κάτι έχει ξεπεράσει τα όριά σου και δεν μπορείς να το συγχωρέσεις, δε γίνεσαι κακός και στριμμένος. Γίνεσαι συνεπής στα λόγια σου. Και σε μία εποχή που μάθαμε να λέμε και να ξελέμε με τόση ευκολία, αυτό είναι προς τιμή σου.

Υπάρχουν φορές που η ίδια η ζωή δε δίνει τη δυνατότητα για δεύτερη ευκαιρία. Γι’ αυτό, για καλό δικό σου, μάθε να τη χαρίζεις μόνο εκεί που πρέπει. Διαφορετικά, χάνει την αξία της. Και μην ξεχνάς πως δεύτερη ευκαιρία σημαίνει λιγότερα περιθώρια για λάθη. Η δεύτερη ευκαιρία πρέπει να είναι πάντα κι η τελευταία. Μη ζητάτε και τρίτη. Γατί όταν το κάνετε καταλαβαίνουμε ότι δεν αξίζατε ούτε τη δεύτερη.