Το πτυχίο δεν είναι ένα απλό χαρτί

Όσοι νέοι ψάχνουν για δουλειά στις μέρες μας, γνωρίζουν πολύ καλά πως όσο περισσότερα χαρτιά έχεις, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να βρεις κάτι. Πτυχία ξένων γλωσσών, πτυχία από επιμορφωτικά σεμινάρια, πτυχίο σχολής, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά. Από όλα αυτά τα χαρτιά λοιπόν, ένα είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για τους περισσότερους από εμάς: το πτυχίο μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι αυτό που είπαμε και παραπάνω: χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά.

Αυτό το ρημάδι το πτυχίο το αγαπάμε περισσότερο γιατί κρύβει μια ολόκληρη ιστορία από πίσω του. Μόνο εσύ ξέρεις πόσες φορές έδωσες αυτό το καταραμένο τελευταίο μάθημα για να το αποκτήσεις τελικά. Πόσα πρωινά έσυρες το κουφάρι σου στο αμφιθέατρο, μετά από ξέφρενα ποτά και ξενύχτια, με ένα τόνο καφέ παραμάσχαλα, απλά και μόνο για να σε δει ο καθηγητής. Γιατί ως γνωστόν, πάντα, σε όλα τα πανεπιστήμια, θα υπάρχει αυτός ο ένας καθηγητής που σε περνάει στην εξέταση μόνο αν του λες κάτι φυσιογνωμικά. Σίγουρα θα θυμάσαι τον εαυτό σου να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που επέλεξε αυτή τη σχολή, με τα άπειρα μαθήματα και τις περίπλοκες εργασίες και σίγουρα κάποια στιγμή πίστεψες ότι δε θα το πάρεις ποτέ το τιμημένο.

Να όμως που η μέρα της ορκωμοσίας έφτασε κι εσύ στέκεσαι όρθιος στη σκηνή, περιτριγυρισμένος από όλους εκείνους που αντάλλαξες σημειώσεις, που αντέγραψες και άφησες να αντιγράψουν από εσένα, από όλους εκείνους που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα φοιτητικά σου χρόνια. Κάποιοι από αυτούς είναι για σένα απλοί γνωστοί, κάποιοι άλλοι έχουν γίνει πλέον φίλοι ζωής.

Είσαι λοιπόν εκεί, μαζί με τα φιλαράκια σου, φοράτε την τήβεννο, λέτε τον όρκο, κρατάτε το περίφημο πτυχίο στο χέρι και από κάτω οι καθηγητές που τόσα χρόνια σας βασάνιζαν χειροκροτούν, ενώ οι μαμάδες σας βρίσκονται ήδη στο δεύτερο πακέτο χαρτομάντιλα. Εκείνη τη στιγμή, είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πάει, αυτό ήταν, finito la musica. Η μέρα που ορκίζεσαι, είναι η τελευταία μέρα της φοιτητικής σου ζωής. Κρατώντας το πτυχίο στο χέρι, βλέπεις τα φοιτητικά σου χρόνια να περνάνε αστραπή μπροστά από τα μάτια σου. Τόσα χρόνια πάλευες σκληρά για αυτή τη μέρα και τώρα που αυτή η μέρα ήρθε, συνειδητοποιείς ότι οι ωραίες στιγμές είναι αυτές που πέρασαν.

Γιατί ήταν ωραία όταν έλεγες ότι θα μαζευτείς με τους κολλητούς για διάβασμα στο σπίτι και καταλήγατε να χορεύετε πάνω στις καρέκλες «πότε Βούδας, πότε Κούδας, πτυχίο δε θα πάρουμε ποτέ» και αντί για χαρτοπετσέτες, πετάγατε στον αέρα τις σημειώσεις. Εξάλλου το πτυχίο δεν ήταν μόνο μαθήματα και εξεταστικές. Ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνώρισες αυτά τα χρόνια, οι στιγμές που είχατε, τα αστεία σας και τα ζόρια σας, όταν ο καθηγητής σας έκοβε πάλι με 4,9.

Βιαζόσουν τόσο πολύ να το αποκτήσεις και τώρα παρακαλάς να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, έστω και για λίγο, για να ξαναζήσεις όλες αυτές τις ξέγνοιαστες φοιτητικές στιγμές. Τώρα, μαζί με το πτυχίο, το μόνο που παρέλαβες, είναι το άγχος για το μέλλον σου. Και τώρα τι; Θα βρω δουλειά; Θα πρέπει να κάνω μεταπτυχιακό; Όλα αυτά και άλλα πολλά, που μέχρι τώρα δεν περνούσαν από το μυαλό σου, γιατί το μόνο άγχος σου ήταν αν θα καταφέρεις να το πάρεις επιτέλους αυτό το περιβόητο πτυχίο.

Τώρα, όμως, κατάλαβες ότι το πτυχίο από μόνο του δυστυχώς δε φτάνει. Χρειάζεσαι κι άλλα πολλά χαρτιά για να αποκτήσεις μια αξιοπρεπή δουλειά. Και θα πρέπει να παλέψεις πολύ για όλα τα υπόλοιπα εφόδια. Ξέρεις κάτι όμως; Τα υπόλοιπα θα παραμείνουν απλά χαρτιά, ενώ το πτυχίο σου θα το κορνιζάρεις και θα το κρεμάσεις πρώτο-πρώτο, γιατί για σένα δεν είναι ένα απλό χαρτί που θα σου εξασφαλίσει μία κοινή θέση εργασίας. Για σένα το πτυχίο σου συμβολίζει τα καλύτερά σου χρόνια. Είναι όλη σου η φοιτητική ζωή μεταμφιεσμένη. Βρίσκεται εκεί για να σου θυμίζει πως άξιζε τον κόπο και πως κανένα άλλο χαρτί δε θα πάρει ποτέ τη θέση του στον τοίχο σου.