365 μέρες χώρια, αυτή ήταν η ποινή μου

365 μέρες. Χωρίς εσένα, χωρίς εμάς. Μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα, στο μυαλό μου όμως τώρα κλείνει ένας κύκλος. Ξέρεις, θα τα έχω περάσει όλα μία φορά μακριά σου∙ γενέθλια δικά σου, δικά μου, καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα. Λες κι εκτίω ποινή μοιάζει.

Άραγε αν βρισκόμουν μπροστά σε ένα δικαστήριο για τα λάθη που έκανα με σένα, τι απόφαση θα έβγαζε; Ένοχη είμαι, αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Το κέρδισα με το σπαθί μου, ξέρεις εσύ, αυτό το φοβισμένο σκουριασμένο σπαθί που ψάχνει να επιβεβαιώσει το λόγο ύπαρξής του κι επιτίθεται σε λάθος άτομα. Γιατί έτσι το έμαθα, να με προσέχει, «πάντα θα χρειάζεται», του είπα. Πάντα θα προσπαθεί κάποιος να με πληγώσει, κι αυτό έπρεπε να είναι σε ετοιμότητα.

Μόνο που κάποτε έπρεπε να το αφήσω να ξεκουραστεί, να του εξηγήσω πως ήρθε η ώρα να πάρει σύνταξη, γιατί ήρθες εσύ. Εσύ δε θέλεις το κακό μου, εσύ θα με προσέχεις πια, κι αν χρειαστεί θα γίνεις εσύ ο ίδιος το σπαθί μου. Δεν πρόλαβα, όμως, ίσως να είχα ακόμα τις αμφιβολίες μου, ίσως πάλι το παραμύθι μας να μου φαινόταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Δε φταίει το σπαθί, βλέπεις;

Ένοχη, λοιπόν. Κι ας μας λένε φίλοι και γιατροί να μην κατηγορούμε τους εαυτούς μας. Μα πώς, ρε μαλάκες; Κάποιοι από μας φταίμε στ’ αλήθεια. Η ποινή όμως; Σαν πολύ βαριά μου έπεσε. Να μετανιώσω, δε λέω, να πληγωθώ, να καταλάβω τι τράβηξες κι εσύ που να βοηθήσεις ήθελες με τον τρόπο σου κι εγώ δε σε άφηνα. Να τιμωρηθώ που δεν εξηγούσα με κάθε λεπτομέρεια τις κρίσεις πανικού και τα παιδικά τραύματα που με κρατούσαν σε απόσταση κι έμενες να νιώθεις πως παλεύεις μόνος.

Να πληρώσω που δε σου έδειξα στην πράξη πως δεν υπάρχει άνθρωπος σ´ αυτή τη Γη που να θέλω να κρατήσω δίπλα μου όσο εσένα. Ή μήπως αυτό το τελευταίο είναι από μόνο του η πιο μεγάλη τιμωρία; Σε έχασα. Κι ένα χρόνο μετά κάθε μέρα σε σκέφτομαι, δεν ξέχασα ούτε μια λέξη απ’ όσα είπαμε, ούτε ένα φαγητό απ’ όσα φάγαμε, ούτε μία στιγμή μας. Φτάνει;

Λέω να αποφασίσω πως η ποινή μου θα ήταν αυτή. Ένας χρόνος μαρτυρικός, με αναμνήσεις και κλάματα, με ψυχοθεραπείες και χάπια, ενώ εσύ βρίσκεσαι σε άλλη αγκαλιά -μην το υποτιμούμε αυτό.

Κι αφού η ποινή μου τελειώνει, θα κάνω άλλη μια προσπάθεια να προχωρήσω. Δε θα σταματήσω να σε σκέφτομαι, το έχω καταλάβει, μα ας σταματήσω πια να ελπίζω. Δε θα γυρίσεις, αυτή ήταν η ευκαιρία μου και την έχασα, κι ας κόβεται η ανάσα μου στη σκέψη αυτή, πρέπει να το δεχτώ. Εύχομαι μόνο να θυμηθώ να αφήσω πίσω το σπαθί, ναι, αυτό που μου στοίχισε τη ζωή μας.

Και του χρόνου, καλέ μου.