Αρχίζεις να μου γίνεσαι απαραίτητος

Η έξυπνη κίνηση που μπορείς να κάνεις είναι να μη στηρίζεσαι σε κανέναν εκτός απ’ τον εαυτό σου -καμία προσδοκία, καμία απογοήτευση. Εγώ αυτό υπολόγιζα ν’ ακολουθήσω. Είσαι μαζί μου; Καλώς, αφού περνάμε ωραία το συνεχίζουμε. Δεν είσαι μαζί μου; Κανένα πρόβλημα, ξέρω πώς να περάσω και μόνη μου καλά. Δε θα μου λείπεις όταν είσαι μακριά, δε θα γίνονται οι στιγμές μου λιγότερο όμορφες αν δεν τις μοιράζομαι με σένα. Αυτό ήταν το σχέδιο. Μάλλον ήταν ένα απ΄ αυτά τα σχέδια που λένε πως ο Θεός τ’ ακούει και γελά.

Ξαφνικά προσέχω τη διάθεσή μου ν’ αλλάζει όταν εσύ είσαι κάπου κοντά. Δεν το προσπαθώ και δεν το ελέγχω, απλά παρατηρώ πως γίνομαι λίγο πιο χαρούμενη, λίγο πιο θετική στην παρουσία σου. Μια εκδρομή θα γίνει πιο ενδιαφέρουσα όταν ακούσω πως θα την κάνουμε παρέα. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε σαν μια καλή ιδέα, γίνεται κάτι για το οποίο ανυπομονώ σαν τρελή ξέροντας πως θα το κάνουμε μαζί. Κάθε κοινωνική υποχρέωση αποκτά ενδιαφέρον μόνο και μόνο γιατί μπαίνεις εσύ στην εξίσωση. Κι είναι κακό αυτό, τελικά;

Αυτό που με παραξενεύει –και με ανησυχεί θα έλεγα– πιο πολύ απ’ όλα, είναι που κοντά σου νιώθω πιο δυνατή. Είναι πιθανόν η παρέα κάποιου να σε κάνει να περνάς πιο καλά, να σου προκαλεί μια ευθυμία ιδιαίτερη, να γελάς και να διασκεδάζεις πιο συχνά. Είναι, όμως, σπάνιο ή κι απίθανο, να μπορεί η παρουσία ενός ατόμου να σου αλλάζει την ψυχοσύνθεση. Είναι –για ανθρώπους σαν εμένα τουλάχιστον– λιγάκι τρομακτικό να συνειδητοποιείς πως γίνεσαι όλα όσα θέλεις να είσαι απλά γιατί υπάρχει αυτός.

Μου δίνεις μια ώθηση να τολμήσω όσα φοβάμαι, να ξεφύγω απ’ τα συνηθισμένα μου, να βγω απ’ το comfort zone που έχω μάθει να ζω. Ζητώ να ζήσω νέες εμπειρίες, απαιτώ να εξελίσσομαι σε ό,τι θέλω να είμαι. Όταν είσαι εσύ εκεί, πιστεύω πιο πολύ σε μένα, ίσως γιατί πιστεύεις εσύ. Όταν είσαι εσύ εκεί, νιώθω μια ασφάλεια πρωτόγνωρη για τα δικά μου δεδομένα, ξέρω πως κι αν φοβηθώ θα σε πάρω απ’ το χέρι και θα το καταφέρουμε μαζί. Κι αυτό για μένα είναι τεράστιο!

Μόνος σου κατάφερες να πάρεις αυτή τη θέση, να ξέρεις, τη διεκδίκησες και την κέρδισες χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Σίγουρα, δεν αντιστάθηκα, καθώς εσύ ερχόσουν όλο και πιο κοντά, εγώ δεν έκλεισα καμία πόρτα. Σου έδωσα την ευκαιρία να μου δείξεις τι μπορούμε να κάνουμε μαζί, μια ευκαιρία που πολλές φορές αρνήθηκα να δώσω, μάλλον γιατί φοβόμουνα να αντικρίσω την ετυμηγορία. Γιατί αφού δώσεις την ευκαιρία δεν υπάρχει γυρισμός. Όταν πια δεις πως η σχέση σου δε σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, τότε το τέλος είναι μονόδρομος.

Δεν το ‘θελα να μου γίνεσαι απαραίτητος, δεν το κυνήγησα καθόλου να σε χρειάζομαι πλάι μου. Δεν το ονειρεύτηκα καν πως θα μπορούσα δίπλα σου να γίνομαι η καλύτερη, η πιο δυνατή κι η πιο χαρούμενη εκδοχή του εαυτού μου. Δεν το περίμενα πως μαζί σου θα νιώσει η ψυχή μου τόση ηρεμία, λες κι ο ερχομός σου σταμάτησε τις μπόρες μια για πάντα. Μακάρι να είναι για πάντα, ας είναι για πάντα…