Ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις

Όλοι έχουμε κάπου κρυμμένες μικρές αποδείξεις περασμένων εποχών. Εισιτήριο απ’ το πρώτο ραντεβού στο σινεμά, τότε που ήμαστε ακόμη παιδιά. Η καρτούλα απ’ την ανθοδέσμη της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, 2002 να ήτανε; Κάρτα επιβίβασης απ’ το θρυλικό ταξίδι στη Μύκονο, αυτό δεν ξεχνιέται έτσι κι αλλιώς. Φωτογραφία από εκδρομή στη θάλασσα με την παρέα. Σχολικά ραβασάκια, στίχοι γραμμένοι σε σελίδες τετραδίου, ζωγραφιές από μολύβι που σίγουρα έγιναν ενόσω κάποιος καθηγητής πάλευε να κερδίσει την προσοχή μας.

Αυτά τα κουτάκια είναι τα όμορφα, αυτά τα αγαπάμε και θα τα κρατήσουμε. Είναι τόσο όμορφο που μπορείς με το άνοιγμα ενός κουτιού να ταξιδέψεις πίσω στη ζωή σου, να θυμηθείς όσους είχες χρόνια να σκεφτείς, να αντικρίσεις μέσα απ’ τις αναμνήσεις τον παλιό σου εαυτό. Ωραία η νοσταλγία που σου προκαλούν και σαν κλείνεις το κουτί, με ένα χαμόγελο γυρνάς ξανά στο σήμερα, με μια αίσθηση γλυκιάς αποθυμιάς.

Είναι και κάτι άλλα κουτιά, κουτιά ολόκληρα που αφορούν ένα μόνο πρόσωπο, αυτό που το όνομά του δεν προφέρεις πια. Απ’ τα σινεμά και τα τραγουδάκια περάσαμε στα πιο βαριά. Κλειδιά σπιτιού, κάρτες γενεθλίων με βαρύγδουπους όρκους, φανελάκια με μυρωδιές που έχουν γίνει ενοχλητικές, λες και θυμίζουν αδυναμίες. Αποκόμματα εισιτηρίων για ταξίδια που έγιναν -ή, ακόμα χειρότερα, για ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ. Στιλό από ξενοδοχεία που επισκεφθήκατε μαζί, φωτογραφίες, αγκαλιασμένοι στο ηλιοβασίλεμα, στο ασανσέρ, στο κρεβάτι. Πόσο ενοχλητικά αυτά μας τα χαμόγελα που φτάνανε μέχρι τ’ αυτιά! Αν ήξερες πού θα κατέληγε σίγουρα δε θα χαμογελούσες έτσι.

Τα μικρά κουτάκια, με τα χρόνια μεταλλάσσονται σε κούτες, για να χωρέσουν μπλουζάκια, κάλτσες κι ό,τι άλλο δεν επέστρεψες αλλά επ’ ουδενί δεν πρέπει να μπορεί να εμφανιστεί μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί σκέψου πόσο εύκολα μπορεί να σου χαλάσει μια κατά τ’ άλλα ήρεμη μέρα, το να τραβήξεις μια μπλούζα και να βγει αυτή. Τη μέρα που αυτή η κούτα κλείνει, έχεις κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο.

Ξέροντας πως για το δικό σου το καλό δεν πρέπει να ξανανοίξει –τουλάχιστον όχι πριν περάσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα– περνάς την ταινία πολλές φορές γύρω της, λες και κάθε στροφή της σου προσθέτει σιγουριά πως θα προχωρήσεις. Θυμίζουν εκρηκτικά τα περιεχόμενα αυτών των κουτιών, που αν ανοιχτούν όσο ακόμη είναι ενεργά θα προκαλέσουν πολλαπλές ζημιές. Γι’ αυτό πρέπει να τα χειριζόμαστε με προσοχή, να σφραγίζονται όσο πιο καλά γίνεται ώστε να διαφυλάξουμε την προσωπική μας ακεραιότητα, την εσωτερική μας ηρεμία.

Όταν με το καλό χάσουν τη δράση τους, τότε ας ανοιχτούν. Όταν δε θα είναι πια απειλητικά, το καταλαβαίνουμε. Όταν φτάσει η στιγμή που το άνοιγμά τους θα μας φέρει μια όμορφη νοσταλγία, παρόμοια με αυτήν των εφηβικών αναμνήσεων, θα το ξέρουμε. Είναι η ώρα που δε θα μπορούμε να απαριθμήσουμε τα αντικείμενα ένα-ένα πριν τα αντικρίσουμε, θα τα έχουμε πια ξεχάσει.

Η συνάντηση μαζί τους θα προκαλέσει έκπληξη κι ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί πια θα αντιληφθούμε ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε, θα κατανοήσουμε ότι οι σαράντα στρώσεις ταινίας που κρατούσαν αυτές τις αναμνήσεις κλειδωμένες, έκαναν τη δουλειά τους. Μας επέτρεψαν να προφυλαχθούμε μέχρι που να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, να βρούμε τα καλύτερα που μας περίμεναν και τελικά να μπορούμε να κλείσουμε το μάτι στα παλιά, σίγουροι πως η κατάληξη μας δικαίωσε.