Για όσο...

Ιδανικά, θα ήθελα να ξέρω απ’ την αρχή την κατάληξη της σχέσης μας. Θα προτιμούσα να είμαι σίγουρη πως θα μείνουμε μαζί, θα μ’ αγαπάς, θα σ’ αγαπώ, δε θα πληγωθεί κανείς κι όλα καλά. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα ήθελες κι εσύ. Γίνεται, όμως; Δε γίνεται.

Ρεαλιστικά, αφού το απρόβλεπτο θα υπάρχει θέλουμε-δε θέλουμε, όπως το βλέπω έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή είναι να αγχωνόμαστε για την πορεία της σχέσης μας, να φυλαγόμαστε για να είμαστε καλυμμένοι σε περίπτωση που κάτι πάει λάθος. Να πασχίζουμε για να φτάσουμε την «τέλεια» σχέση, σαν αυτήν που έχει το ζευγάρι που βλέπεις στο instagram και κάτω απ’τη φωτογραφία γράφει “#thislove, #justus, #myforever”.

Η πορεία για το «τέλειο» πάει κάπως έτσι, στον μήνα έχουμε πει «σ’ αγαπώ», στο δίμηνο ξέρεις όλους μου τους φίλους κι έχουν ξετρελαθεί μαζί σου, στο εξάμηνο μένουμε μαζί, στον χρόνο μιλάμε για γάμο και στη διετία αλλάζουμε πάνες. Σχέση στρατηγικά χρονολογημένη και κοινωνικά αποδεκτή. Γιατί, μη μου πεις πως όλα αυτά και στους συγκεκριμένους χρόνους είναι δικές μας ανάγκες. Δε θα σε πιστέψω, γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να θέλουμε όλοι το ίδιο στην ίδια στιγμή. Εκτός αν είμαστε προγραμματισμένοι από κάποιον -ή μήπως είμαστε;

Λες και κάποιος μας επιβάλλει να μπούμε σε έναν τρελό αγώνα δρόμου. Είσαι 30 και δεν έχεις σχέση, δεν έχεις πλάνο για το πότε θα παντρευτείς, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αυτό έχει περάσει στο μυαλό πολλών από μας. Και πιστεύω πως ακριβώς έτσι είναι που χαλάμε και τις σχέσεις που πιθανόν να κατέληγαν κάπου καλά.

Γιατί στην τρεχάλα πάνω χάνουμε το νόημα. Παραβλέπουμε το ότι αγαπιόμαστε, προσπερνάμε πως μας κάνουμε ευτυχισμένους, δε δίνουμε σημασία στο ότι μαζί είμαστε καλύτεροι απ’ ό,τι μόνοι. Αντίθετα, επικεντρωνόμαστε στο γεγονός ότι δεν έχουμε όσα έχουν οι άλλοι ή μάλλον δεν κάνουμε όσα κάνουν οι άλλοι.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μη χαλαρώσουμε λεπτό μέχρι να φτάσουμε αυτό το «ιδανικό» σημείο στη σχέση μας. Ποιον ικανοποιεί αυτό, στ’ αλήθεια; Αν εγώ κι εσύ τη βρίσκουμε χωρίς δακτυλίδια και γάμους, αν δε μας λείπουν τα παιδιά και τα βαφτίσια ακόμη, τότε γιατί να τρέχουμε;

Αν περνάμε καλά εδώ ακριβώς που βρισκόμαστε, λογικό δεν είναι να κάτσουμε λίγο να το απολαύσουμε; Μην έχουμε το ανικανοποίητο και στη σχέση μας πια. Στο κάτω- κάτω ποιον άλλον αφορά αυτή η σχέση εκτός από εμάς τους δύο;

Μη με παρεξηγήσεις, δε λέω «όχι» στα παιδιά και τους γάμους, λέω μόνο να έρθουν μόνο όταν θα το έχουμε ανάγκη αποκλειστικά εγώ κι εσύ, όταν θα το θέλουμε πολύ, άσχετα με το πότε θα είναι αυτό.

Όπως καταλαβαίνεις, εγώ λέω να πάρουμε τη δεύτερη επιλογή. Αυτήν στην οποία εγώ κι εσύ απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλον. Αυτήν που δε μας προκαλεί άγχος, αλλά μας χαλαρώνει και κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Την επιλογή του να μη φυλαγόμαστε, να μην κρατιόμαστε πίσω, αυτήν που μας αφήνει ελεύθερους να εκφραζόμαστε όπως νιώθουμε, αν το νιώθουμε κι όποτε το νιώθουμε.

Διαλέγω το σενάριο στο οποίο δεν έχουμε deadlines και για όσο είμαστε καλά εμείς, υπόσχομαι να μη με αφορά το αν υπάρχει τίτλος σ’ αυτό που μας ενώνει. Χαλαρά, να σε ζήσω και να με ζήσεις με τον τρόπο το δικό μας, που δε χρειάζεται να μοιάζει με κανενός άλλου.

Έτσι κι αλλιώς, το παρελθόν έχει περάσει, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη και το μόνο που έχουμε είναι το τώρα και για όσο το «τώρα» μας είναι όμορφο, εγώ θα είμαι πλήρης.