Κάνε μου τη χάρη να μη γυρίσεις

Είναι άνθρωποι που έχουν άμεση σύνδεση με τα συναισθήματά τους, που όταν περάσουν τη γραμμή του «νοιάζομαι», του «αγαπώ», δε βλέπουν καμία επιστροφή. Δε λέω, αν μιλάμε για μια σχέση που τους κάνει κακό δε θα κάτσουν να βασανίζονται, ούτε όμως θα την ξεφτιλίσουν, γιατί απλά τα αισθήματά τους δεν αλλάζουν και θα σεβαστούν αυτά που ένιωσαν. Εγώ ανήκω σ’ αυτούς. Την ακούω την καρδιά μου, τη σέβομαι κι αν κάπου διαφωνήσω μαζί της θα της δώσω το χρόνο της, να συντονιστεί με το μυαλό και να κλείσει σ’ ένα κουτάκι αυτά που της χαλάνε τις μέρες και τις νύχτες της.

Είναι και οι άλλοι, αυτοί που αντιμετωπίζουν τα συναισθήματα σαν κάτι δεύτερο. Αυτοί που θ’ ακούσουν την καρδιά αν τους συμφέρει μόνο, αν συμφωνεί με τη λογική. Σ’ οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα την αγνοήσουν, θα επικρατήσει ένας μικρός πόλεμος μέσα τους, ένας πόλεμος που δε θα καταλάβουν γιατί άρχισε και θα συνεχίσουν να ενεργούν με βάση το μυαλό τους μέχρι που η καρδιά θα βαρεθεί και δε θ’ ασχοληθεί ξανά.

Αυτοί λοιπόν, δεν έχουν την ίδια -στενή- επαφή με το μέσα τους όπως οι πρώτοι, αυτοί ξεχνούν εύκολα, ξεπερνούν εύκολα, προχωρούν ευκολότερα. Αυτοί έχουν το «για πάντα» και το «ποτέ» στο τσεπάκι και έχουν την ίδια αξία με τα χαρτάκια, που μπορεί να βρούμε κατά καιρούς οι υπόλοιποι στις τσέπες μας, μηδαμινή. Εσύ ανήκεις σ’ αυτούς.

Κι είναι τόσο γιγάντια η διαφορά μας, τόσο βασική, και όμως εγώ δεν την είδα. Ή δεν ήθελα να την δω, γιατί τα σημάδια υπήρχαν. Σε κάθε καβγά που εσύ με ευκολία χανόσουν μέρες ενώ εγώ υπέφερα, σε κάθε διαμάχη που εσύ μιλούσες για χωρισμό ενώ για μένα φαινόταν αδύνατο να ζω μακριά σου, εκεί έπρεπε να είχα καταλάβει. Θα έπρεπε να είχα δει ότι είμαστε φτιαγμένοι από δυο πολύ διαφορετικά υλικά που είναι αδύνατο να δέσουν σε ένα.

Εσένα η απόσταση σε βοηθούσε να ξεχάσεις, ενώ εμένα με πονούσε. Κάπου είχα διαβάσει πως η απόσταση είναι για την αγάπη ό,τι ο άνεμος για τη φωτιά. Εξαφανίζει την αδύναμη, εξαγριώνει τη δυνατή. Καταλαβαίνεις ότι για να αντέξει μια αγάπη χρειάζεται να είναι αμοιβαία, δυνατή και για τους δυο. Βλέπεις που το χάσαμε, έτσι;

Μετά το χωρισμό μας νόμιζα πως έχεις πλεονέκτημα σε σχέση με μένα, τα έβαζα με τον εαυτό μου που μένει στάσιμος ενώ εσύ προχωράς, ήθελα να γίνω σαν και σένα, σαν όλους εσάς που ελέγχετε τι νιώθετε και πόσο, ώστε να σας βολεύει το αποτέλεσμα. Ήθελα ν’ αλλάξω κι άλλαξα, όχι όμως έτσι, όχι, σαν εσένα δε θα γίνω ποτέ. Γιατί αυτό που θεωρούσα αδυναμία μου, είδα ότι είναι η μεγαλύτερή μου δύναμη.

Εγώ νιώθω, εγώ τιμώ, εγώ όταν αγαπήσω ξανά θα το κάνω δύσκολα, αλλά θα κρατήσει. Θα τη νιώσω μέσα μου παντού την αγάπη, θα τα δώσω όλα και θα το εννοώ, όχι γιατί με βολεύει, αλλά γιατί τα αισθήματά μου δε θα μου αφήνουν άλλη επιλογή.

Τι σου λέω όμως τώρα, πού να καταλάβεις εσύ; Ένα θα σου πω, ένα που μπορείς να το καταλάβεις. Κάνε μου τη χάρη να μη γυρίσεις. Ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν αλλάξεις, ό,τι κι αν συνειδητοποιήσεις και όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Να μη γυρίσεις, γιατί εγώ πια σε ξέρω και εσύ δε θα με μάθεις ποτέ. Κι αν γυρνάω στο μυαλό σου τέτοιες μέρες μην του δίνεις σημασία, είναι που γυρνάς κι εσύ στο δικό μου. Θα περάσει.

Αυτό μόνο να κρατήσεις, ποτέ να μη γυρίσεις. Και να ξέρεις πως τα δικά μου τα «ποτέ», όπως και τα «για πάντα», είναι πέρα για πέρα αληθινά, όχι σαν κάποιους άλλους.