Κάποιοι γεννηθήκαμε μεγάλοι

Δεν το επιλέξαμε, οι συνθήκες μας ανάγκασαν. Η μόνη επιλογή ήταν από μικροί να είμαστε μεγάλοι. Η παιδικότητα κι η ανεμελιά περάσανε σε δεύτερη μοίρα και τη θέση τους πήρε η ωριμότητα. Ο κόσμος του παιδιού είναι το σπίτι του κι εκεί κάτι πήγαινε στραβά. Ενώ τα περισσότερα παιδιά παίζανε ανέμελα, εμείς νιώθαμε έντονη την ευθύνη να φτιάξουμε τον κόσμο μας, την οικογένειά μας.

Ίσως να κουβαλάμε κάτι στα γονίδιά μας, έναν χρήσιμο κι ενίοτε εκνευριστικό μηχανισμό, που όταν ανιχνεύσει σφάλμα μας παροτρύνει να αναλάβουμε δράση. Δεν ήταν δική μας δουλειά να μπαλώσουμε τρύπες και συνήθως δεν είναι και στο χέρι μας να διασωθεί η κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά τον πήραμε το ρόλο, άσε να παίξουν οι υπόλοιποι -εμείς έχουμε πιο σοβαρή δουλειά.

Μεγαλώνοντας –από συνήθεια μάλλον– συνεχίζουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνες που δεν είναι δικές μας, μικρές και μεγάλες. Στην όποια κρίση, μικρή ή μεγάλη, χτυπάει μέσα μας αυτό το καμπανάκι που διατάζει να πάρουμε δράση. Στις παρέες μας θα βρούμε τη λύση στο πρόβλημα. Φίλος που χρειάζεται βοήθεια, χρειάζεται εμάς. Θα τον ακούσουμε, θα σταθούμε δίπλα του και θα δώσουμε ό,τι μπορούμε ώστε να νιώσει ασφαλής. Γινόμαστε, χωρίς να το καταλάβουμε, ο συνδετικός κρίκος που κρατάει την παρέα ενωμένη και δυνατή, ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούμε.

Στις σχέσεις μας απ’ την άλλη, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Το να νιώθουμε υπεύθυνοι για την καλοπέραση κι ευτυχία του συντρόφου μας είναι μόνο η αρχή κι ίσως να είναι φυσιολογικό. Θα τον κάνουμε να νιώσει απόλυτη ασφάλεια, στα δικά μας χέρια μπορεί να μείνει σίγουρος ότι το όποιο του πρόβλημα θα λυθεί γρήγορα κι αναίμακτα. Μικρά και μεγάλα θέματα που εμφανίζονταν στην καθημερινότητά του δε θα τον τρομάζουν πια, έχει εμάς κι είναι η προτεραιότητά μας.

Γινόμαστε οι ίδιοι το απόλυτο καταφύγιο για αυτούς που αγαπάμε -άλλωστε έτσι έχουμε μάθει, αυτό που αγαπάμε να το προσέχουμε, αλλιώς ίσως το χάσουμε. Μέχρι εδώ καλά, την απόλυτη ευθύνη όμως για τη σχέση μας, από πού ως πού την έχουμε προσωπικά; Γιατί πιστεύουμε ότι για να πηγαίνει κάτι λάθος στη σχέση μας, κάτι δεν κάναμε εμείς σωστά; Για ποιο ανόητο λόγο νομίζουμε ότι την κάθε κρίση θα έπρεπε να μπορούμε να την έχουμε εντοπίσει κι αποτρέψει ανεξάρτητα απ’ τις αντιδράσεις του συντρόφου μας;

Κάθε ερωτική σχέση αποτελείται από δύο μέλη, τα οποία μεταξύ άλλων, καλό κι υγιές θα ήταν να μοιράζονται ισάξια την ευθύνη για την έκβαση της σχέσης τους. Άσχημο το να βαραίνεις τον εαυτό σου με περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν, αυτοκαταστροφικό θα έλεγα.

Λένε ότι προσελκύεις αυτό που είσαι και στην ουσία αυτό ακριβώς παλεύουμε να κάνουμε. Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να βρούμε το δικό μας ασφαλές καταφύγιο που γινόμαστε αυτό ακριβώς για τους άλλους. Θέλουμε τόσο πολύ να ακούσουμε το «μη φοβάσαι τίποτα, εγώ είμαι εδώ», που το λέμε με όλη μας την ψυχή. Όταν αγαπάμε, δείχνουμε πώς θέλουμε να μας αγαπήσουν, γι’ αυτό κοιτάξτε μας προσεκτικά αν μπορείτε.

Στην ιδιαίτερα συνηθισμένη περίπτωση που δε βρίσκουμε την ανάλογη αντιμετώπιση απ’ τους γύρω μας, πράγμα καθόλου παράλογο, θα φτάσουμε στο σημείο που οι ευθύνες θα μας πέσουν πολλές. Θα χρειαστεί να ξεκουράσουμε για λίγο τους ώμους μας από όσα κουβαλούσαμε υπομονετικά καιρό τώρα κι η ίδια η ζωή που κάποτε μας έσπρωξε να φροντίζουμε για όλους, τώρα θα μας ωθήσει να κοιτάξουμε εμάς. Όχι εγωκεντρικά, λίγο εγωιστικά, τόσο όσο να πάρουμε δυνάμεις εκ νέου και να σταθούμε στήριγμα σε όσους το αξίζουν.

Έτσι, αν κάποτε μας συναντήσεις, δώσε προσοχή… Μπορεί να χρειάστηκε να ωριμάσουμε νωρίτερα, μα μη γελιέσαι, το παιδί που έχουμε μέσα μας είναι διψασμένο για παιχνίδι κι αγάπη κι αν έχεις να δώσεις λίγο απ’ αυτά θα περάσουμε τέλεια μαζί!