Μας ενοχλεί ν' ακούμε για πρώην σχέσεις

Πάνε ήδη δυο χρόνια, δεν μπορώ να πω, ούτε που το κατάλαβα. Ο πρώτος χρόνος ήταν βασανιστικά αργός, μάλλον γιατί δεν έλεγε να ξεκολλήσει η σκέψη μου από σένα, εσένα που δεν ήθελες ούτε να με ξέρεις. Έψαχνα απεγνωσμένα για κάποιο νέο σου, λες κι αν μάθαινα τι κάνεις, πού πας, πώς πάει η σχέση σου, θα γινόμουν μέρος της ζωής σου και πάλι.

Κοίταζα για τυχόν φωτογραφίες σου στα social media, κι αν τύχαινε να πετύχω κάποιον απ’ τους κοινούς μας φίλους τάχα αδιάφορα ρωτούσα για σένα. Τα νέα σου σε καμία περίπτωση δε με έκαναν να νιώσω καλύτερα, αντιθέτως με έσπρωχναν ένα σκαλοπάτι πιο κάτω -συνειδητοποιούσα πως η δική σου ζωή προχωράει με γοργούς ρυθμούς, ενώ εγώ έμενα σταθερά κλειδωμένη σε μας και στην εξαιρετικά απίθανη περίπτωση του να βρεθούμε ξανά μαζί.

Η χαρά μου τη μέρα που ξαφνικά κατάλαβα πως έχω να σε σκεφτώ μέρες ολόκληρες ήταν απερίγραπτη! Μια καλή ημέρα το μυαλό μου πήγε ένα χρόνο πίσω -ένα χρόνο πριν σκεφτόμουν ακόμη εσένα, μου έλειπες αφόρητα, και μου φαινόταν αδιανόητο να σε ξεχάσω. Ένιωσα περηφάνια και ευγνωμοσύνη που επιτέλους τα κατάφερα. Είχα προχωρήσει. Και ξέρεις πώς γίνονται αυτά -έχουν δίκιο όταν λένε πως προχωράς απόλυτα όταν μπει κάποιος άλλος στη ζωή σου.

Κι ενώ είμαι πια με κάποιον άλλον, -κάποιον υπέροχο- , κι ενώ αφήνω σιγά-σιγά έναν άλλο άνθρωπο να έρθει κοντά μου και με κερδίζει κάθε μέρα και πιο πολύ, ακούω το όνομά σου. «Τον είδα», λέει η φίλη μου. Ένιωσα πόνο, αυτόν που βίωνα παλιά καθημερινά. Ξαναέζησα τη στενάχωρη αίσθηση που μου είχε αφήσει το τέλος μας, την απόγνωση των χιλιάδων «γιατί», την έλλειψή σου να γεμίζει το μέσα μου. Μα πώς είναι δυνατόν; Αφού εγώ είμαι πια αλλού -ή μήπως έτσι νόμιζα;

Όχι, δεν έκανα λάθος, έχω προχωρήσει. Σε έχω ξεπεράσει εσένα, ναι. Αυτό που δεν έχω ξεπεράσει, ούτε έχω ξεχάσει, είναι πώς αισθανόμουν αφού ήρθε το τέλος μας, πόσο χαμηλά έπεσα στα μάτια μου αφήνοντας τις αναμνήσεις μας να μπαίνουν εμπόδιο σε οτιδήποτε καινούριο εμφανιζόταν. Βλέπω πια καθαρά πως το θέμα δεν είχε ποτέ να κάνει με σένα, δεν ήταν προσωπικό. Το θέμα ήμουν εγώ κι ο φόβος μου για αλλαγή, ο φόβος για μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή που έχει ήδη γίνει.

Λένε τα μαθήματα να μην τα ξεχνάμε. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που στο άκουσμα του ονόματός σου πήγα για λίγο πίσω. Μια υπενθύμιση ήταν, έτσι για να δω από εκεί πίσω, πού έχω καταφέρει να φτάσω. Όταν μετά από τόσο κόπο καταφέρει κάποιος να βγει απ’ τα σκοτάδια του, δεν ξαναπέφτει εκεί. Δε θα το επιτρέψει ξανά στον εαυτό του σε καμία περίπτωση.

Μου φαίνεται πως όλοι έχουμε περάσει σε κάποια φάση της ζωής μας κάτι παρόμοιο. Και ποιος δεν έχει βιώσει άσχημο χωρισμό; Ποιος δεν έχει πληγωθεί σε σημείο που να νομίζει πως δε θ’ αγαπήσει ποτέ ξανά; Μας αλλάζουν αυτά που ζήσαμε, κι αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε. Μόνο ας μην τα αναφέρουμε άλλο, στο πίσω μέρος του μυαλού μας ας υπάρχουν. Πίσω αυτά, μπροστά εμείς.