Μας λείπουν οι φίλοι που χάθηκαν με τον καιρό

Κάποιοι κάνουν σχέσεις, άλλοι παιδιά, κάποιοι παντρεύονται, άλλοι μετακομίζουν γιατί βρήκαν κάποια δουλειά στο εξωτερικό. Άλλοι απλά χάνονται∙ δεν τους πήρες, δε σε πήραν, πέρασε ο καιρός και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ιδέα τι κάνουν πια. Πώς περνούν; Πώς παν οι δουλειές τους; Η σχέση τους, είναι ακόμη μαζί; Η οικογένειά τους, τι να κάνει άραγε; Είναι ευτυχισμένοι; Βασικά αυτό θα θέλαμε κυρίως να ξέρουμε, αν είναι ευτυχισμένοι.

Είναι και τα social media, που σου πετάνε μια φωτογραφία και σου θυμίζουν πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Άνθρωποι που δεν περνούσε μέρα που να μη μιλήσετε και τώρα δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τη μορφή τους. Τους βλέπεις στην οθόνη σου, στέλνεις μήνυμα, ανταλλάζετε τα βασικά και η κουβέντα κλείνει με το συνηθισμένο και ποτέ αληθινό «να κανονίσουμε κάνα καφέ».

Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια κι οι σταθερές αλλάζουν, γιατί αυτοί οι φίλοι αυτό ήταν για μας, οι σταθερές μας. Όλα τα αλλά μεταβάλλονταν εκτός απ’ αυτούς. Αυτούς που ξέρανε τα πάντα για σένα, πότε στεναχωριέσαι και γιατί, τι σε κάνει να χαμογελάς, ποιες είναι οι αδυναμίες σου κι όλα αυτά που προτιμάς να κρύβεις απ’ τους άλλους. Αυτούς πίστευες πως θα κρατήσεις για πάντα κοντά σου, το ίδιο νόμιζαν κι αυτοί, αλλά πώς τα φέρνει η ζωή και χάνονται…

Καινούριες παρέες θα κάνεις, υπάρχουν άλλα άτομα με τα οποία μοιράζεσαι πια τα μικρά καθημερινά σου θέματα. Έχεις ανθρώπους που θα ακούσουν τις ανησυχίες σου, θα τις συζητήσετε με ένα φλιτζάνι καφέ και θα σου φανεί ότι λύθηκαν πολλά. Θα τους πάρεις τηλέφωνο να τους πεις για τη χαρά σου και θα νιώσεις να γίνεται διπλή. Εκτιμάς το ότι τους έχεις, η παρουσία τους στη ζωή σου είναι ανεκτίμητη, γι’ αυτό φροντίζεις κι εσύ με τη σειρά σου να ανταποδίδεις αυτή την όμορφη ασφάλεια που σου προσφέρουν.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως υπάρχει κάτι στις παλιές φιλίες που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Η οικειότητα που αναπτύσσεις όταν έχεις μεγαλώσει με τον άλλον είναι μοναδική. Είναι που όταν είμαστε μικροί οι άμυνές μας είναι μηδαμινές, όλα αφήνουμε να φανερωθούν. Δε νιώθουμε μάλλον την ανάγκη να κρύψουμε συναισθήματα και γεγονότα που θα μας «εκθέσουν»στα μάτια τους. Έχοντας την ανάγκη να εξερευνήσουμε και να καταλάβουμε αυτόν τον κόσμο και τους ανθρώπους του, εξομολογούμαστε τα πάντα χωρίς φόβο. Μοιραζόμαστε την όποια αποτυχία μας, τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα μας, τις παραξενιές των δικών μας. Μέχρι για την τρελή ξαδέρφη μας ξέρουν και το εξώγαμο του θείου. Όλα τα ξέρουν κι έτσι μαθαίνουν κι εμάς απ’ έξω.

Μεγαλώνοντας, φυλαγόμαστε. Πιστεύουμε πως εύκολα θα παρεξηγηθούμε γι’ αυτό και κρατάμε και κάτι για μας. Άσε που κάποτε ίσως να υποψιαζόμαστε πως δε χαίρονται όλοι με τις χαρές μας και φροντίζουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα «εν οίκω».

Οι παλιοί φίλοι θα έχουν πάντα, λοιπόν, αυτό το πλεονέκτημα της εμπειρίας κι η αίσθηση του να μιλάς μαζί τους θα είναι ασύγκριτη. Με λίγα λόγια θα καταλαβαίνουν πολλά και κάθε συνάντηση μαζί τους θα φαντάζει γνώριμη βόλτα σε αγαπημένα παλιά στέκια. Μη χάνεστε, δυο λεπτά μαζί τους είναι αρκετά για να ξανανιώσεις άνετα να πεις και να ακούσεις τα πάντα!