Μάθε να αγαπάς τις κρίσεις πανικού

Στην αρχή τις φοβάσαι, τις τρέμεις. Οι παλμοί σου αυξάνονται, δεν μπορεί να το νιώθεις μόνο εσύ, συμβαίνει στ´ αλήθεια, ιδρώνεις κι ας μη ζεσταίνεται κανείς άλλος, ζαλίζεσαι και το πιο απλό πράγμα που όλοι κάνουν ασυναίσθητα, σε σένα φαίνεται αδύνατο, δεν αναπνέεις πια. Τελείωσαν όλα; Έτσι θα μοιάζει το τέλος; Εδώ θα γίνει, λοιπόν; Σε ένα meeting; Στο καφέ; Στο οικογενειακό τραπέζι;

Όπως-όπως περνάει το πρώτο και λες κάτι σε πείραξε, κάτι θα έφαγες ή κάποιο κρυολόγημα θα ήταν. Το επόμενο αργεί λίγο να εμφανιστεί, και να σου πάλι, όλα μαυρίζουν και δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που να μπορεί να σε βοηθήσει εκείνη τη στιγμή.

Είσαι μόνος, ένας άνθρωπος που δεν έχει πια μέσα του αγάπη, πάθη, αναμνήσεις, όνειρα, ένας άνθρωπος γεμάτος μόνο με φόβο. Και θα αρχίσεις να επισκέπτεσαι γιατρούς, η μία εξέταση θα διαδέχεται την άλλη και το αποτέλεσμα πάντα ίδιο, «τίποτα δεν έχεις». Παραδόξως, το ότι δεν πάσχεις από κάποια παθολογική ασθένεια καθόλου δε σε καθησυχάζει, αντιθέτως σε γεμίζει ανασφάλεια αφού δεν ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις αυτόν τον άγνωστο εχθρό.

Ο εχθρός εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, όπου και να είσαι, με όποιον και να είσαι κι η λίστα με τα μέρη που μπορείς να πηγαίνεις γίνεται όλο και μικρότερη. Αν εμφανιστεί στο καφέ, κόβεις το καφέ. Αν εμφανιστεί σε μια νυχτερινή έξοδο, τα βράδια βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες και κλείνεσαι στο σπίτι, λες και τρέχεις να του κρυφτείς. Μέχρι που πια εμφανίζεται και στο σπίτι σου, ενώ δεν είναι κανείς εκεί, εκεί που θα έπρεπε να νιώθεις την πιο πολλή ασφάλεια, εκεί που μέχρι τώρα έτρεχες να φτάσεις όταν αυτός σε κυνηγούσε στον έξω κόσμο. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό, έτσι; Δεν υπάρχει κρυψώνα που να μην μπορεί να σε βρει, δεν μπορείς να τον αποφύγεις πια.

Κι όσο οι δραστηριότητές σου μειώνονται στο ελάχιστο, μαζί τους μειώνεται και κάτι άλλο, καθοριστικό: Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου. Μπορεί να τους διώχνεις κι εσύ με τον τρόπο σου, μπορεί κι αυτοί να μην έχουν την αντοχή που χρειάζεται να σταθούν στο πλάι κάποιου που φαίνεται να μην μπορεί πια να ζήσει. Μην τους κατηγορήσεις, θέλει τρομερή δύναμη η ψυχή να συνεχίζει να προσπαθεί να σε ανεβάζει όταν εσύ έχεις γίνει ένα με το πάτωμα.

Δεν είναι πολλοί αυτοί που θα σε καταλάβουν, φίλοι, γονείς, και δήθεν έρωτες θα σε κοιτάνε με απορία, θα σου πουν να μην αγχώνεσαι –ό,τι πιο άχρηστο μπορεί να πεις σε κάποιον που πάσχει από αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού–, κι οι περισσότεροι θα την κάνουν με ελαφρά σε χρόνο ρεκόρ. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, τη δεδομένη στιγμή ίσως να μην το βλέπεις, αλλά ο χρόνος θα σε βοηθήσει να δεις ότι τελικά αυτό που γίνεται είναι ξεσκαρτάρισμα. Αυτοί που ήταν στη ζωή σου για τα καλά μόνο θα φύγουν κι αφού φεύγουν, δεν τους χρειαζόσουν, δεν έχουν να σου δώσουν όσα θα έδινες εσύ στη θέση τους.

Τι παράξενο που είναι, φοβάσαι ότι εκείνη τη στιγμή που έρχεται η κρίση, τελειώνει η ζωή σου, άρα φοβάσαι να πεθάνεις. Φοβάσαι, όμως, πιο πολύ το να ζήσεις. Λυπάσαι που οι στιγμές φεύγουν, όλοι ζουν τη ζωή τους κι εσύ εκεί, παρέα με το φόβο. Μην πνίγεσαι, ένα διάλειμμα κάνεις, το χρόνο σου παίρνεις να ψάξεις μέσα σου, να βρεις τι σε χαλάει, τι σε κρατάει κάτω.

Ψάξ ´το, όμως, οπωσδήποτε! Γιατί είπαμε, δεν μπορείς να του κρυφτείς. Με ψυχοθεραπεία, με γράψιμο, με διαλογισμό, με γιόγκα, ή και με όλα μαζί. Θα βρεις τον τρόπο, θα μάθεις εσένα, θα ξεφορτωθείς αυτά κι αυτούς που σε τραβάνε κάτω και θα έρθει η στιγμή που μόνο θα ανεβαίνεις πια.

Κράτα δίπλα σου αυτούς που σου κάνουν καλό, όσο λίγοι και να είναι, έχε πίστη σε σένα, κάνε υπομονή με τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος, είμαστε πάρα πολλοί που περνάμε τα ίδια με σένα κι είναι ακόμη περισσότεροι αυτοί που κατάφεραν να τα ξεπεράσουν.

Και κάτι τελευταίο, να μη λυπάσαι που τα περνάς αυτά. Όχι μόνο γιατί από αυτή τη δοκιμασία θα βγεις δυνατότερος από ποτέ, αλλά και γιατί το σύστημά σου σε προειδοποίησε. Ο συναγερμός λειτούργησε για να σου πει ότι κάπου πήρες λάθος στροφή κι αν δεν κτυπούσε, θα έμενες στον λάθος δρόμο. Ενώ τώρα έχεις την ευκαιρία να πάρεις άλλη διαδρομή, αυτήν που σε οδηγεί εκεί που πρέπει, εκεί που ανήκεις.

Θα κουραστείς, εγγυημένο, αλλά το αποτέλεσμα θα σε εκπλήξει. Μέχρι τότε, να λες ευχαριστώ στις κρίσεις πανικού σου, να ελπίζεις και να προσπαθείς πάντα να δεις μέσα σου, εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις.