Ξεκινάμε να πάμε κάπου μαζί, μια εκδρομή, για ένα φαγητό, έστω και στο σουπερμάρκετ κι υπάρχει ακόμη αυτή η ανασφάλεια του «δε με ξέρει τόσο καλά». Και στο σπίτι μόνοι μας να είμαστε, τις στιγμές που εμένα θα με πιάσουν οι μαύρες μου, γιατί στα καλά καθούμενα πέρασαν απ’ το μυαλό μου κάποιες σκέψεις που μου είναι δυσάρεστες, λίγα θα καταλάβεις.
Δεν έχεις μάθει τις αντιδράσεις μου, δε γνωρίζω τον τρόπο σκέψης σου κι αυτό με φοβίζει. Με φοβίζει γιατί δεν ξέρω αν και πότε μπορεί να συγκρουστούμε για κάτι που θα ανακαλύψουμε ο ένας για τον άλλον και πιθανόν να μη δεχτούμε.
Όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε όλοι λιγότερο υπομονετικοί, ανεχόμαστε λιγότερα απ’ τους άλλους κι ενώ αυτό είναι κατανοητό και λογικό, όσον αφορά στις σχέσεις δυσκολεύει τα πράγματα. Θυμάμαι να γνωρίζω ανθρώπους που σκέφτονται πολύ διαφορετικά από μένα, που δρουν με τρόπο που δε θα το έκανα ποτέ και θυμάμαι να έχω την υπομονή να τους δείξω πώς θα ‘θελα να συμπεριφέρονται σε μένα.
Θυμάμαι να ερωτεύομαι τόσο πολύ που να αντέχω να είμαι με έναν άνθρωπο που σκέφτεται και ζει λες κι είναι μονάδα, επειδή απλά έτσι έμαθε. Θυμάμαι να δίνω και να παίρνω ευκαιρίες, δεύτερες, τρίτες κι εκατοστές, γιατί το άντεχα. Μάλλον γιατί δεν είχα τίποτα να χάσω, να το προσπαθήσω μέχρι το τέλος, δεν είχαμε, βλέπεις, περάσει όσα περάσαμε μέχρι τώρα.
Όλα αυτά είναι που μας έδειξαν πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα, πως παρά να κολλάς σε ένα άτομο και να προσπαθείς να το φέρεις εκεί που θα ταιριάξει μαζί σου, καλύτερα είναι να δεχτείς πως βρίσκεστε σε άλλες συχνότητες και να ψάξεις για κάτι πιο κοντά σε σένα.
Τώρα πια ζητάμε κάτι που να συμπληρώνει όμορφα την υπόλοιπη μας ζωή, μια σχέση που να μας ηρεμεί και να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς. Ούτε από εγωισμό είναι ούτε από καπρίτσιο, είναι που απλά οι αντιπαραθέσεις και τα δράματα μας έχουν λίγο κουράσει.
Προτιμούμε να δούμε απ’ την αρχή αν κάνουμε ο ένας για τον άλλον κι ανυπόμονα ψάχνουμε για τα σημάδια. Δε θα κάτσουμε να σπαταλάμε χρόνο προσπαθώντας να δείξουμε ποιοι είμαστε και τι ζητάμε, θα θέλαμε απλά να βρούμε κάποιον που να έχει τις ίδιες ανάγκες με μας ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι εξηγήσεις που θα χρειαστούν για να δουλέψει.
Παρά το πόσο δύσκολο ακούγεται να προσπαθείς να συμβιώσεις με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις αν θα τα βρίσκεις μαζί του, εγώ διάλεξα εσένα κι εσύ εμένα. Θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι πιο «συμβατό», κάτι πιο εύκολο, κάτι οικείο, ίσως. Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε κάποιον που να ξέρει τις στραβές και τις ιδιοτροπίες μας, κάποιον που να μπορούμε εύκολα μπροστά του να πούμε ό,τι περάσει απ’ το κεφάλι μας και να κάνουμε ό,τι βλακεία μας έρθει.
Θα μπορούσαμε να είμαστε με έναν άνθρωπο που ξέρει όλες τις φοβίες μας κι αν αυτός δεν υπάρχει, θα μπορούσαμε να μείνουμε με τον μόνο που τα ξέρει όλα, τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν το κάναμε, όμως.
Κάτι με τράβηξε κοντά σου, κάτι σε έφερε κοντά μου. Κι αν ακόμη δεν μπορώ να χορεύω σαν τρελή στο κρεβάτι όταν μπει το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ τα εφηβικά μου χρόνια, εύχομαι να έρθει αυτή η ώρα. Κι αν ακόμη δεν είμαστε στη φάση που να νιώθω ασφαλής να ταξιδέψω μαζί σου, να κλάψω μπροστά σου, να τσακωθώ με τη μάνα μου ενώ εσύ κάθεσαι πλάι μου, θα τα τολμήσω.
Λίγο-λίγο, σιγά-σιγά, θα σου ανοίγομαι κι ας μην είμαι σίγουρη αν είσαι έτοιμος να με δεις «ολόκληρη». Κάνε το ίδιο, δείξε μου ποιος είσαι και σκέψου πως αυτό το διάστημα που νιώθουμε ακόμη λίγο αμήχανα δε θα το ξαναζήσουμε ποτέ, γιατί μετά απ’ αυτό εύχομαι να σε ξέρω και να με ξέρεις σαν την παλάμη του χεριού σου.
Συντάκτης: Μόνα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
