Μόνο δειλοί να μην είμαστε

Πιο εύκολο είναι να αποφασίζει κανείς τι δε θέλει να είναι τελικά. Μεγαλώνω, εξελίσσομαι, αλλάζω κι ακόμα τι θέλω να γίνω δεν μπορώ να φωτογραφίσω ακριβώς. Χρειάζομαι, όμως, ένα σχέδιο, κάτι σαν τέρμα, μια κατάληξη. Κι αφού δεν κάνω εικόνα την κατάληξη, λέω να χρησιμοποιήσω την αφαιρετική μέθοδο, μου βγαίνει συνήθως.

Τι δε θέλω, λοιπόν, να είμαι; Πολλά τα ελαττώματα που έχουμε οι άνθρωποι, πολλά που εντόπισα κατά καιρούς στους γύρω μου και με χάλασαν. Ένα απ’ αυτά η μιζέρια, στον μίζερο τον άνθρωπο, άσπρη μέρα δε δίνεται, όλο και κάτι θα βρει λάθος. Ένα του πάει στραβά, άλλα δέκα θα εφεύρει κι οι μέρες χάνονται. Άλλο ένα η ζήλια, να μην το ‘χει στο dna του ο άλλος να χαρεί με τη χαρά σου, να φοβάσαι να του πεις τα καλά μαντάτα γιατί θα στο χαλάσει η ξινίλα στο βλέμμα. Η αχαριστία δε, ασυγχώρητη κι ενοχλητικότατη. Ένα είναι όμως το ελάττωμα που μου ‘χει μπει τελευταία στο μυαλό κι όλο και το βλέπω μπροστά μου, να διώχνει ευκαιρίες μακριά. Η δειλία!

Άσχημο χαρακτηριστικό του είδους μας που καμουφλάρεται καθημερινά, πίσω από ρουτινιάσματα και δήθεν ασφάλειες. Τους φοβάμαι τους δειλούς. Τους φοβάμαι γιατί αν κάνεις το λάθος να εναποθέσεις ελπίδες σ’ αυτούς, την ώρα που περιμένεις ενώνοντας τα χέρια, έτοιμος να χειροκροτήσεις το βήμα τους, αυτοί κάνουν πίσω. Και δεν τους πειράζει, δε θα νιώσουν άσχημα, «πού να τρέχω τώρα;», λένε, «καλά δεν είμαι εδώ;».

Όχι, ρε, δεν είσαι καλά εκεί, κι αν ήσουν λιγότερο χέστης θα το εξακρίβωνες. Δειλή δε θέλω να γίνω. Να φοβάμαι να αλλάξω δουλειά μήπως και πέσω σε χειρότερα, να φοβάμαι να αναλάβω ένα πρότζεκτ μήπως και δεν το καταφέρω τέλεια, να φοβάμαι να πω στον φίλο μου τη μαλακία που μου έκανε μήπως και παρεξηγηθεί. Να τρέμω να πω τι πιστεύω μπας και με πάρουν για παράξενη, να μη δοκιμάζω αυτό το νέο σπορ που όλοι κάνουν και φαίνεται τόσο διασκεδαστικό, μήπως και χτυπήσω. Να μένω σε μια σχέση τελειωμένη από φόβο μη μείνω μόνη. Rings a bell?

Να τρέμω να πω σ’ αυτόν πως τον θέλω, μήπως και με απορρίψει. Παρεμπιπτόντως, να ένας καλός τρόπος να ξεχωρίσεις έναν δειλό, απ’ τον τρόπο που σε διεκδίκησε. Αν δεν έκανε ποτέ καμία κίνηση να σε κερδίσει κι όλα τα άρχιζες εσύ, μην αναρωτηθείς μετά τι πήγε λάθος. Τίποτα δεν πήγε λάθος γιατί απλά τίποτα δεν πήγε, εσύ το πας τόσο καιρό.

Δειλοί, λοιπόν, ας μην είμαστε, ας κρατήσουμε κάτι λίγο απ’ τους υπερήρωες που τόσο θαυμάζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Για σκέψου να βλέπεις στον καθρέφτη και να έχεις το ύφος του παιδιού που βλέπει τη Wonder Woman ή τον Batman… Αυτό καμιά ασφάλεια και καμιά ρουτίνα δε θα μπορέσει ποτέ να το ανταγωνιστεί.

Εντάξει, δε θα σώσουμε μάλλον τον κόσμο, θα κάνουμε όμως τον δικό μας πιο γεμάτο. Γιατί οι πιο ωραίες μας στιγμές, αυτές που τελικά μένουν και μας κάνουν να χαμογελάμε περήφανα είναι αυτές που στην αρχή φοβηθήκαμε, αυτές που δεν πιστεύαμε ότι θα μας βγουν όπως τις θέλαμε. Αυτές που τελικά τολμήσαμε και γέμισαν το μέσα μας με ικανοποίηση. Ο τολμών μπορεί να μη νικά πάντα, τουλάχιστον όμως δε μετρά «αν».