Όσο μεγαλώνουμε ντρεπόμαστε να φλερτάρουμε

Τον κοιτάς. Σε κοιτάει. Ματιές σε συνάντηση και νιώθεις ήδη αυτήν την έξαψη -σ´ αρέσει. Λίγα δευτερόλεπτα και γυρνάς αλλού το κεφάλι· γιατί το ‘κανες τώρα αυτό; Γιατί το σταματάς αφού ξέρεις πως μετά θα το σκέφτεσαι και θα αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν το συνέχιζες λίγο ακόμα; Κρίμα δεν είναι να μετανιώνεις που δεν έδειξες κάτι παραπάνω; Δε σ’ αδικώ, λυπάμαι μόνο, για σένα και για μένα, που μπορεί να χάνουμε κάτι όμορφο. Και ξέρεις από τι το χάνουμε, έτσι; Από φόβο χάνονται όλα τα ωραία.

Μας ήταν τόσο εύκολο κάποια χρόνια πριν, το ποιος θα έκανε την πρώτη κίνηση λίγη σημασία είχε, αναστολές δεν υπήρχαν. Επιστρατεύαμε όλη μας τη γοητεία, δείχναμε τα καλύτερα στοιχεία που διαθέτουμε -χιούμορ, καλοσύνη, χαλαρότητα- κι αν δε μας έβγαινε τελικά θα ήταν γιατί δεν το θέλαμε, όχι γιατί δεν μπορέσαμε. Άσε που το φλερτ δεν έκρυβε κάποιο απώτερο σκοπό, ήταν απλά φλερτ. Θα σου ομόρφαινε το βράδυ σου, θα σου έδινε έναν λόγο ακόμη να χαμογελάσεις κι αν προχωρούσε στην πορεία σε κάτι, δε θα σε χαλούσε όπως δε σε χαλούσε κι η αντίθετη περίπτωση.

Τι άλλαξε, λοιπόν; Είναι που έχουμε περάσει από φλερτ που κατέληξαν σε σχέσεις, σχέσεις που έληξαν δύσκολα, που άνοιξαν πληγές και μας έχουν φέρει σε θέση άμυνας. Οι ανθρώπινες σχέσεις –σε όλα τους τα επίπεδα– δε μοιάζουν πια τόσο απλές, γιατί έχουμε ζήσει πλέον τις συνέπειες που φέρνουν με το τέλος τους και φοβούμενοι μήπως βρεθούμε ξανά εκτεθειμένοι κλείνουμε ένα-ένα τα παραθυράκια απ’ τα οποία κάποιος μπορεί να δει μέσα μας. Ασυναίσθητα το κάνουμε, γιατί ακούγεται χάλια -κανείς δε θα το ‘κανε επίτηδες.

Η οικειότητα έχει γίνει απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια συναναστροφή μας, αφού ό,τι δε μας κάνει να νιώθουμε άνετα, μοιάζει σαν απειλή. Οχυρωμένοι σ’ έναν κύκλο ανθρώπων που ξέρουν καλά τις ιδιοτροπίες και τις προτιμήσεις μας, που κατανοούν τις αντιδράσεις μας κι έχουν αποδείξει πως μας νοιάζονται πραγματικά, νιώθουμε ασφαλείς. Αν όμως σ’ αυτό τον κύκλο μέσα δε βρίσκεται το ταίρι σου, πώς θα το βρεις αν δεν αφήσεις να γίνουν νέες προσθήκες;

Ξέρεις κάτι; Αυτά που φοβάσαι να δείξεις, τα στοιχεία σου που σε κάνουν να ντρέπεσαι, οι εμπειρίες που θα ήθελες να ξεχάσεις, όλα αυτά δεν είναι δικό σου προνόμιο. Λίγο-πολύ όλοι τα ίδια κουβαλάμε, απλά κάποιοι τολμούν και κάποιοι όχι, διαλέγεις σε ποια μεριά θες να καθίσεις. Όλοι μας θα προτιμούσαμε το φλερτ να αρχίσει σε έναν χώρο που νιώθουμε άνετα, να έχουμε και κανένα κολλητό κάπου κοντά για έκτακτη ανάγκη κι αν έχουμε πιει ένα-δυο ποτάκια, ακόμη καλύτερα.

Ρίσκο είναι και το φλερτ, όλα τα ωραία παιχνίδια έχουν ρίσκο. Και κανείς ποτέ δε νίκησε χωρίς να ρισκάρει. Λέω να πάρουμε βαθιές ανασούλες και να μπούμε ξανά στο παιχνίδι. Ξέρω πως έχουν μπει μπροστά σου εικόνες παλιές που δε σε αφήνουν να δεις καθαρά, αν τις κάνεις, όμως, λίγο πέρα θα δεις πως το παιχνίδι το ξέρεις καλά.

Και τώρα που μπαίνεις πάλι στον αγώνα, θυμήσου, να είσαι επιλεκτικός, γιατί αυτά που εσύ ντρέπεσαι μη φανούν, άλλοι στη θέση σου θα τα φορούσαν σαν παράσημα. Παράσημα που φανερώνουν από πού έρχεσαι, πόσα έχεις περάσει κι όμως βρήκες τη δύναμη να πεις «πάμε πάλι»…