Στα όμορφα μου λείπεις πιο πολύ

Είσαι ο λόγος που κάθε μου μεγάλο χαμόγελο ακολουθείται από ένα σύννεφο στεναχώριας. Εκείνη η στιγμή που μαθαίνω τα καλά νέα, που τόσο τα περίμενα, αυθόρμητα μου δίνει τεράστια χαρά, για λίγα δευτερόλεπτα μόνο. Γιατί μετά θα σηκώσω ασυναίσθητα το τηλέφωνο να τα μοιραστώ μαζί σου, να σου πω ότι θα βγούμε να το γιορτάσουμε και δε θα το κάνω γιατί δεν μπορώ να το κάνω. Πώς παίρνεις τον άλλον έναν χρόνο μετά γιατί θέλεις να μοιραστείς τη χαρά σου; Πώς να εξηγήσεις ότι ένα χρόνο μετά το μόνο «μπράβο» που θες να ακούσεις είναι απ´ αυτόν; Τρελή θα με έβγαζες, αλλά δίκιο δε θα ‘χες.

Ο χρόνος δεν κυλάει για όλους το ίδιο, ξέρεις. Στα δικά σου όμορφα ψάχνεις άλλους, εγώ ακόμη εσένα. Όλα αυτά που μαζί λέγαμε θα έκανα, θα ήθελα τόσο πολύ να ξέρεις ότι τα κατάφερα, ακόμη και με τη σκιά της απουσίας σου. «Να γράφεις», μου έλεγες, «γράφεις τόσο ωραία», έλεγες, και τώρα που γράφω τα διαβάζεις; Να βάζω στόχους, μου έλεγες, να οραματίζομαι το αποτέλεσμα και με επιμονή θα το δω να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου.

Είχες δίκαιο, με θάρρος κι υπομονή όλα παίρνουν τη μορφή που ήθελα. Μόνο σε ένα έπεσες έξω, «δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να καταφέρεις εσύ», είχες πει κοντά στο τέλος. Να σε ξεχάσω δεν κατάφερα, να προχωρήσω δεν κατάφερα, να νιώσω τη χαρά σε όλο μου το κορμί χωρίς την αίσθηση της έλλειψής σου δεν μπόρεσα. Ακόμα τουλάχιστον.

Αναρωτιέμαι γιατί στις ωραίες μου στιγμές λείπεις πιο πολύ. Στα άσχημα δε θα ‘πρεπε να σε ψάχνω; Τα ωραία είναι ήδη ωραία, τι τα μαυρίζω; Εκεί που πέφτω, εκεί που βασανίζομαι και χρειάζομαι σανίδα σωτηρίας, εκεί δε θα ήταν πιο λογικό να σε γυρεύω; Μα τι λέω η χαζή, εγώ στα άσχημα δεν ήθελα να με βλέπεις. Με τόσο κόπο προσπαθούσα τόσα χρόνια να κρύβω τις αδυναμίες μου, να είμαι πάντα δυνατή και για τους δυο μας. Γιατί αν εγώ χρειαζόμουν εσένα, τότε εσύ δε θα μπορούσες να βασιστείς πάνω μου, κι εσύ συνήθισες να είμαι το στήριγμά σου. Πόσο λάθος…

Είναι και το άλλο, που πάντα ήθελα την επιβεβαίωσή σου, ήθελα πάντα να είσαι περήφανος για μένα. Μου έδινε τόση χαρά να βλέπω στα μάτια σου το θαυμασμό! Και τι κρίμα που τα καλύτερά μου δε θα τα ζήσεις. Πόσο λυπάμαι που στις μεγαλύτερες μου μάχες δεν ήσουν κοντά να με δεις να βγαίνω νικήτρια. Δεν έζησες το πόσο έχω αλλάξει, το πόσο έχω δυναμώσει. Αλλά εγώ είμαι εσύ, κι εσύ είσαι εγώ, μέσα μου αυτό ισχύει. Που σημαίνει ότι εδώ τριγυρνάς, και εγώ συνεχίζω να παλεύω, και κάθε ωραία μου στιγμή την κερδίζεις κι εσύ.

Κάτω πάντως δεν το βάζω, έτσι δε μ’ έμαθες; Συνεχίζω για ακόμη καλύτερα κι εύχομαι κάποια μέρα, όταν θα ζήσω κάτι όμορφο, να μου είναι αρκετό. Να χαμογελάσω με όλη μου την ψυχή και να κρατήσει. Κανένα σύννεφο έλλειψής σου να μη μου το χαλάσει. Να νιώθω πια τόσο περήφανη για μένα που να μη με νοιάζει η δική σου έγκριση. Να κοιτάω στον καθρέφτη και να βλέπω ένα άτομο ολόκληρο, από μόνο του αρκετό, για τα δύσκολα και για τα ωραία.