Τα ζευγάρια μιλούν τη δική τους γλώσσα

Αν υπάρχει, θα φανεί απ’ την αρχή και με τον καιρό –αν το θες– θα το αναπτύξεις. Το ότι υπάρχουν συναισθήματα ανάμεσά σας δε θα χρειαστεί να το πείτε, με παράλληλα βλέμματα θα εκφραστεί κι η πορεία σας θα εξελίσσεται χωρίς να πείτε πολλά πολλά. Γιατί κάποιοι άνθρωποι απλά επικοινωνούν αβίαστα, χωρίς πολλή προσπάθεια, σαν ψυχές όμοιες που συναντήθηκαν και ταίριαξαν με τον πιο φυσικό τρόπο.

Το πιο πιθανό είναι τις πρώτες φορές που κοιταχτήκατε να καταλάβαινες πως κάτι υπάρχει εκεί που στους άλλους δεν ήταν εμφανές. Όταν τα μάτια συναντιούνται μπορούν να πουν πολλά, αν έχεις απορίες ρίξ’ τες κι αν καταφέρεις να διαβάσεις τις απαντήσεις, τότε το βρήκες, η βάση υπάρχει, επικοινωνείτε. Στη συνέχεια, με κουβέντες που κρύβουν το νόημα και με λόγια μισά, που αν αναφερθούν σε τρίτους θα μοιάζουν κινέζικα, εσείς έχετε συνεννοηθεί  -το νιώθεις και το νιώθει, οι δυο σας κολλάτε.

Το μεγαλύτερο τεστ, κατά τη γνώμη μου; Το φιλί. Αν υπάρχει επικοινωνία θα φανεί εκεί που τα στόματα κλείνουν και μιλάνε τα σώματα. Αν ενώ βρίσκεσαι στα χέρια του χωρίς να πείτε τίποτα νιώθεις να λέτε τόσα πολλά, αν τα χέρια κι η ανάσα του σε επιβεβαιώνουν πως αυτό που υπάρχει είναι αμοιβαίο, αν η αίσθηση που αφήνουν τα φιλιά και τα χάδια σας είναι πιο δυνατή από συζητήσεις ωρών, τότε έχετε κάνει την πιο σωστή επιλογή.

Μη θεωρείς αυτή την εύκολη επικοινωνία έξτρα προσόν, απαραίτητη είναι. Δεν είναι κάτι που καλό είναι να υπάρχει κι αν δεν, φτιάχνεται. Απ’ το μηδέν δεν κτίζεται, ψυχές που δε συνεννοούνται δεν εκπαιδεύονται σ’ αυτό. Γιατί θα έρθουν στιγμές που δε θα βρίσκεις τα λόγια να πεις αυτά που νιώθεις, στιγμές που μέσα σου θα είναι όλα τόσο μαύρα που θα προτιμήσεις να τα κρατήσεις για σένα. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές ο άνθρωπός σου θα πρέπει να διαβάσει τη σκέψη σου, να λύσει το γρίφο και να σου δώσει το χρόνο που χρειάζεσαι μέχρι να μπορέσεις να ανοιχτείς.

Σε αντίθετη περίπτωση, η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα για το τι σε βασανίζει θα τον σπρώξει να σε πιέσει, θα συγκρουστείτε και στ’ αλήθεια δε θα φταίει κανείς απ’ τους δύο, θα φταίει το ότι δεν επικοινωνείτε εύκολα. Τα δύσκολα γίνονται αξεπέραστα εκεί που δεν υπάρχει αυθόρμητη αλληλοκατανόηση.

Δε λέω ότι δε θέλει δουλειά. Χρειάζεται κόπος για να καταλαβαίνεις τον άλλον κοιτώντας τον απλώς στα μάτια. Ακόμα κι αν υπάρχουν οι βάσεις –αυτό που ονομάζουμε χημεία–, για να αναπτυχθεί θα πρέπει να περάσει χρόνος, χρόνος στον οποίον ο ένας θα παρατηρεί τον άλλον. Πρόσεξε τις αντιδράσεις του, πώς φαίνονται τα μάτια του όταν θυμώσει, πώς κινούνται τα χέρα του όταν αγχώνεται, πώς αλλάζει ο τόνος της φωνής του όταν έχει στεναχωρηθεί; Και πέρα απ’ αυτά, τι τον ηρεμεί; Ποια δική σου κίνηση μπορεί να τον επαναφέρει;  Μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, μπορεί να είναι το να τον πάρεις απ’ το χέρι, ή ένα χάδι στην πλάτη.

Είναι λες και προσπαθείς να βρεις τον συνδυασμό που ανοίγει το θησαυροφυλάκιο, χρειάζονται οι σωστές κινήσεις τη σωστή στιγμή για να έχεις πρόσβαση σ’ αυτό που θες. Κι όπως έχεις καταλάβει, τον συνδυασμό δε θα σου τον πει κανείς, ούτε και σ’ εκείνον βέβαια, εσείς θα τον βρείτε, φτάνει να έχετε θέληση κι υπομονή.

Όταν όμως έχετε πια ξεκλειδώσει ο ένας τον άλλον, η σχέση παίρνει την πιο φυσική και πηγαία όμορφή της πτυχή.