Το κέρατο πάει σύννεφο

Γίναμε πολύ πολιτισμένοι ξαφνικά, ε; Δεν είμαι σίγουρη αν πάντα γίνονταν όλα αυτά κι απλώς δεν το είχα προσέξει ή αν τελευταία έχουμε παραχαλαρώσει στο σεξουαλικό θέμα. Εντάξει, το καταλαβαίνω, έχουμε ορμές∙ πού όμως σταματάνε να είναι προτεραιότητα οι δικές μας ανάγκες κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και λίγο το μαλάκα που κάθεται στο σπίτι και μας περιμένει;

Βγαίνω έξω για ποτό, προσέχω στη γωνία του μπαρ μια γνωστή φυσιογνωμία, κοιτάω ψάχνοντας το ταίρι, που επίσης γνωρίζω, αλλά η συγκεκριμένη φιγούρα δεν το θυμίζει σε τίποτα. Οk, ίσως να είναι κάποια φιλική συναναστροφή. Πλησιάζω, χαιρετιόμαστε και ρωτάω για το αμόρε. Με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο μου λέει τα νέα τους κι αποφεύγει φυσικά να με συστήσει. Απομακρύνομαι και μέχρι το τέλος της βραδιάς τους παρατηρώ να γίνονται ολοένα και πιο διαχυτικοί, ενώ συζητώντας με μια φίλη μου που τυγχάνει να ξέρει τα πάντα για τους πάντες, μαθαίνω ότι το πρόσωπο είναι γκομενάκι τους τελευταίους και πως γενικά ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και μόνο ο κερατάς δεν το ξέρει. Τελικά τους βλέπω να αποχωρούν χέρι-χέρι κι αναρωτιέμαι από πότε θεωρείται αποδεκτό ή έστω φυσιολογικό να κυκλοφορείς στον έξω κόσμο το κέρατο και να μην το κρύβεις καν. Έχει βγει κάπου νέο βιβλίο κανόνων το οποίο μας δίνει το δικαίωμα στο να μη σεβόμαστε πια τίποτα και παρέλειψα να το αγοράσω;

Και να ‘ταν το μόνο περιστατικό, κάθε τρεις και λίγο ακούω για φιλικά ζευγάρια που χωρίζουν γιατί ανακαλύπτουν απιστίες του συντρόφου τους και για άλλα που δε χωρίζουν ακόμη γιατί δεν το έχουν επιβεβαιώσει προς το παρόν. Το συμπέρασμα είναι ένα: το κέρατο πάει σύννεφο! Κι αυτό μου γεννάει πολλών ειδών βασανιστικές απορίες…

Καταρχάς, μήπως τα ίδια γίνονται και σε μένα και δεν το ‘χω πάρει πρέφα; Υπάρχει περίπτωση ο δικός μου τα βράδια να κυκλοφορεί ανέμελος κάπου με μια ξανθιά, μελαχρινή, κοκκινομάλλα, τέλος πάντων με κάποια που δεν είμαι εγώ και να το ξέρουν όλοι εκτός από μένα; Κι αν είναι έτσι, εγώ τι θα ‘πρεπε να κάνω, δηλαδή, να το δεχτώ ως τάση της εποχής; Να θεωρήσω ότι έχουν αλλάξει οι εποχές και να συγχρονιστώ με τη νέα μόδα; Μήπως έχω κι εγώ το δικαίωμα στην απιστία και δεν το είχα συνειδητοποιήσει; Λες να είμαστε όλοι σε «ανοικτές σχέσεις» κι εγώ το παίζω ακόμη παλαιών αρχών; Αυτό το «παλαιών αρχών», τι φάση; Μπορούν οι αρχές να έχουν περίοδο ισχύος και συνεπώς λήξης;

Η σημαντικότερη απορία όλων, όμως, είναι –όπως γίνεται συνήθως– το «γιατί». Τι έχει αλλάξει και μας κάνει να βαριόμαστε τόσο εύκολα τους συντρόφους μας και να ψάχνουμε να ικανοποιηθούμε από αλλού; Τι είναι αυτό που μας προκαλεί ελάχιστες ως μηδενικές τύψεις στο να ζούμε διπλές ζωές; Γιατί ξαφνικά θεωρείται νορμάλ το να αγαπάς κάποιον, αλλά να τον προδίδεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις σεξουαλικές σου ανάγκες; Γιατί τελευταία υποκύπτουμε όλοι τόσο εύκολα στους πειρασμούς;

Φυσικά και δεν έχω απαντήσεις για όλα αυτά, έχω όμως καταλήξει σε κάτι βασικό. Θεωρούμε πια αναμενόμενο κι απαραίτητο το να βρισκόμαστε σε μια σχέση –όλοι αυτό κάνουν– κι η επιλογή του συντρόφου μας γίνεται πολλές φορές μετά από πίεση που επιτρέπουμε στο περιβάλλον μας –ή και στον ίδιο μας τον εαυτό– να μας επιβάλει.

Σε τέτοια περίπτωση, λογικό είναι η απόφαση μας για το ποιος θα βρίσκεται δίπλα μας να παρθεί βιαστικά και συνεπώς στην πορεία πιθανότατα θα ανακαλύψουμε ότι κάτι άλλο θα μας ταίριαζε περισσότερο. Κι αν βάλουμε στην εξίσωση ότι αυτό το «κάτι άλλο» δεν κολλάει σε κοινωνικούς ηθικούς φραγμούς, αντίθετα μπορεί να μας κυνηγάει κιόλας ξέροντας πως βρισκόμαστε σε σχέση, ε, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα ωραιότατο κέρατο. Γιατί όλοι αυτοί που απιστούν δεν το κάνουν μόνοι, υπάρχουν προφανώς άτομα που αβίαστα γίνονται τρίτα πρόσωπα, θες από έρωτα, θες από ανασφάλεια, θες για την αδρεναλίνη του απαγορευμένου, πάντως γίνονται.

Έχω την εντύπωση ότι έχουμε γίνει λίγο περισσότερο εγωκεντρικοί απ’ όσο θα έπρεπε. Εμείς να ‘μαστε ωραίοι, εμείς να ‘μαστε καλά, εμείς να ικανοποιήσουμε τις κάβλες μας και ποιος υπολογίζει τις ζημιές. Εύχομαι να μην καταντήσουμε όλοι γουρούνια, να θυμόμαστε πού και πού πως αγάπη είναι κυρίως σεβασμός και πως άμα δεν τον θες αυτόν που κοιμάται δίπλα σου μπορείς και να τον χωρίσεις, δε χρειάζεται να τον γαμήσεις ψυχολογικά και να τον κάνεις περίγελο. Έχεις τουλάχιστον αυτή την ευθύνη, να είσαι σωστός απέναντι του όπως απαιτείς να είναι κι αυτός.

Κάνε, Θεέ μου, κι ο δικός μου αν έρθει σ’ αυτή τη φάση να βρει τα κότσια να ξηγηθεί πριν μου το φορέσει…