Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας ή ακόμα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα παρατηρήσουμε μια ξεκάθαρη τάση: Τα σκυλιά των millennials ζουν μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν! Σαλόνια διαμορφωμένα για την άνεσή τους, χειροποίητα γεύματα, πολυτελή ρούχα, και καθημερινή φροντίδα που μοιάζει περισσότερο με γονική επιμέλεια παρά με την παραδοσιακή ιδέα ενός κατοικίδιου. Τι κάνει αυτή τη γενιά να βλέπει τα σκυλάκια της ως παιδιά; Είναι απλώς μόδα και θα περάσει (;) ή υπάρχει κάτι βαθύτερο πίσω από αυτό το φαινόμενο που παρατηρείτε;
H γενιά των millennials –όσοι δηλαδή γεννήθηκαν μεταξύ του 1981 και 1996– έχει φέρει μαζί της νέες αξίες, προτεραιότητες και τρόπους ζωής. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της γενιάς είναι η προσκόλλησή τους στα κατοικίδιά τους, και ιδιαίτερα στα σκυλιά. Οι μιλένιαλς είναι ίσως η πρώτη γενιά που θεωρεί τόσο έντονα ότι τα κατοικίδιά μας είναι μέλη της οικογένειάς μας, κάτι φυσικά που επιβεβαιώνεται και από έρευνες. Σύμφωνα με μελέτες λοιπόν, πάνω από το 70% των μιλένιαλς δήλωσαν ότι τα σκυλιά τους είναι «σαν παιδιά» τους! Αυτή η στάση αντικατοπτρίζει αλλαγές, τόσο στη δομή της κοινωνίας, όσο και στον τρόπο με τον όποιο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τη ζωή. Οι μιλένιαλς ανήκουν στη γενιά όπου είναι λιγότερο πιθανό να παντρευτούν νωρίς ή να κάνουν παιδιά, ή να αποκτήσουν γενικότερα παραδοσιακές «οικογένειες» όπως οι προηγούμενες γενιές. Αντίθετα, βρίσκουν συντροφικότητα και συναισθηματική υποστήριξη στα κατοικίδιά τους.
Η βαθιά σύνδεση με τα σκυλιά προσφέρει πολλαπλά οφέλη στους μιλένιαλς, που εξηγούν γιατί έχουν υιοθετήσει αυτή τη νέα νοοτροπία. Είναι γνωστό ότι τα σκυλιά μας παρέχουν άνευ όρων αγάπη και συναισθηματική σταθερότητα σε έναν κόσμο γεμάτο άγχος κι αβεβαιότητα. Για μια γενιά που παλεύει με οικονομικές κρίσεις, εργασιακή ανασφάλεια και ψηφιακή απομόνωση, τα σκυλιά είναι πηγή καθημερινής χαράς και παρηγοριάς. Έρχονται, ουσιαστικά, να μας υπενθυμίσουν όλα εκείνα τα μικρά της καθημερινής μας ζωής που εν τέλει έχουν πραγματική σημασία, κι εμείς μέσα στο τρέξιμό της, τα ξεχνάμε.
Επιπλέον, η φροντίδα ενός σκύλου δίνει μια αίσθηση σκοπού κι ευθύνης. Ειδικά για άτομα που ίσως δεν έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν την παραδοσιακή πορεία της οικογένειας, ένας σκύλος μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό με έναν τρόπο που τους προσφέρει νόημα και δέσμευση. Επίσης, πολύ σημαντικό, είναι ότι διάφορες έρευνες δείχνουν ότι η παρουσία ενός κατοικίδιου στο σπίτι μειώνει τα επίπεδα στρες, άγχους και κατάθλιψης. Το να επιστρέφεις σπίτι και να σε περιμένει μια ουρά που κουνιέται είναι ένα φάρμακο για κάθε μέρα. Μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις και τις δυσκολότερες μέρες μόνο με λίγα χάδια. Για τους μιλένιαλς, τα σκυλιά δεν είναι απλώς κατοικίδια, λοιπόν. Είναι παιδιά, φίλοι, θεραπευτές και σύντροφοι. Αυτή η γενιά έχει επαναπροσδιορίσει την ιδέα της οικογένειας, και με έναν τρόπο ίσως έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής που τους αντιπροσωπεύει. Οι σκύλοι προσφέρουν συντροφικότητα χωρίς απαιτήσεις και τις πιέσεις που μπορεί να συνοδεύουν τις ανθρώπινες σχέσεις- κι αυτός είναι ένας τρόπος να έχεις τη σύνδεση, χωρίς την πίεση.
Υπάρχει φυσικά και μια άλλη πλευρά. Αυτή η υπερβολική αφοσίωση ίσως δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με το αν οι μιλένιαλς ενδεχομένως να «ανθρωπομορφοποιούν» τα σκυλιά τους, προσδίδοντάς τους ρόλους που δεν τους «ανήκουν». Κι αν αυτό είναι πραγματική φροντίδα ή μια προσπάθεια να γεμίσουν κενά που τους έχουν δημιουργηθεί από κοινωνικούς κυρίως αλλά και προσωπικούς περιορισμούς;
Όποια κι αν είναι η οπτική γωνία που βλέπει κάποιος το θέμα, ένα είναι σίγουρο: τα σκυλιά αυτής της γενιάς ζουν καλύτερα από ποτέ. Με άπειρη αγάπη, φροντίδα και προσοχή έχουν γίνει τα πιο καλομαθημένα πλασματάκια στον πλανήτη. Ίσως, όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι προσφέρουν στους ανθρώπους τους έναν τρόπο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να δημιουργήσουν δεσμούς και να νιώσουν πληρότητα. Αν λοιπόν αναρωτιέσαι αν τα σκυλιά των μιλένιαλς είναι τα τυχερότερα πλάσματα στον κόσμο, η απάντηση ίσως να βρίσκεται στην καρδιά κάθε ιδιοκτήτη που τα βλέπει ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Και για να μην παρεξηγηθώ, οι υπόλοιπες γενιές δεν αγαπάμε λιγότερο τα «παιδιά» μας, απλά η συγκεκριμένη γενιά ίσως να το έχει πάρει κάπως πιο πατριωτικά!
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
