Η λίστα των «δεν το ανέχομαι» φτιάχτηκε από τους χειρότερους χωρισμούς μας

Σίγουρα ένας χωρισμός πονάει, με οποιοδήποτε τρόπο κι αν έρθει, είτε ήταν συναινετικός, είτε όχι. Είναι λοιπόν παράξενο – για να μην πω παράλογο- το πόσα μπορούμε να διδαχθούμε από αυτόν! Ναι ‘ντάξει, μπορεί κανείς να γελάσει (λογικό), ας καθίσουμε όμως για λίγο κι ας αναλογιστούμε. Tην ίδια ώρα που εμείς βρισκόμαστε στα πατώματα για έναν έρωτα που στην τελική δεν άξιζε και πολύ, αγνοούμε παντελώς πόσα πράγματα πήραμε από τη σχέση αυτή. Κι είναι πολλά! Γιατί, καλώς ή κακώς τα απομεινάρια από τέτοιες καταστάσεις δεν είναι μόνο οι κομματιασμένες μας καρδιές, είναι και τα μαθήματα που παίρνουμε από αυτές.

Κι όχι, οι πρώην μας δεν είναι δάσκαλοι να μας διδάσκουν- αν κι υποτίθεται πως είναι αυτοί που πρέπει να μας βγάζουν τον καλύτερό μας εαυτό κι όχι τη ψυχή μας. Τέλος πάντων! Είτε ήταν οι συνήθειές τους που μας ανάγκασαν να αλλάξουμε, είτε οι αποκρουστικές τους συμπεριφορές που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ανεχτεί ξανά, πάντως, εμείς χωρίσαμε κι ησυχάσαμε! Συμφωνείτε; Χωρίζοντας όμως, στον απολογισμό, αντιλαμβανόμαστε πώς αν μαζεύαμε όλες εκείνες τις συμπεριφορές που δεν εγκρίνουμε πια, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ολόκληρη λίστα. Μια λίστα που αργά ή γρήγορα θα γίνει η αιτία για τον νέο μας εαυτό.

Κάθε ιστορία έχει το δικό της τέλος. Happy ending δεν το λες, αλλά ελπίζουμε πάντα σε ένα ήρεμο και συναινετικό χωρισμό, ο οποίος δε θα ρημάξει τα πάντα, αφήνοντας πίσω χίλια κομμάτια. Κανένας όμως, όπως και να το κάνουμε, δε βγαίνει ο ίδιος από μια σχέση. Αλλάζουμε! Θέλω να πιστεύω πάντα προς το καλύτερο.  Κι όλα αυτά, αφού ζήσαμε με έναν άνθρωπο που μας ανάγκασε να φτάσουμε στον πάτο! Δε λέω, καλή η θέα κι από ‘κει, όμως από ψηλά είναι όλα πιο όμορφα. Γι’ αυτό κι εμείς πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να επιστρέφουμε πιο δυνατοί. Μέσα από μια ιστορία, λοιπόν, που μας κούρασε, καταφέρνουμε να βρούμε τα δικά μας όρια, τι αντέχουμε και τι δε θα ανεχτούμε ποτέ ξανά κι από κανέναν! Λες και φεύγοντας, ο άλλος μας άφησε μισούς αλλά σοφότερους. Όσο χτυπάς, τόσο μαθαίνεις, έτσι δε λένε;

Κι όσο εγώ μιλάω, εσείς ήδη σχηματίσατε προσωπάκια στο μυαλό σας. Ανθρώπους που εμπιστευθήκατε όμως δε σας έπαιξαν στα ίσα. Κεφάλαια που έκλεισαν, αφήνοντας πίσω τα δικά τους στίγματα. Ο καθένας από εμάς, είναι φτιαγμένος για να αντέχει διαφορετικά πράγματα, πάνω απ’ όλα όμως, είμαστε άνθρωποι που λυγίζουμε, που σπάμε και κάπου στο τέλος αναδημιουργούμαστε, αφού κατέχουμε έναν μηχανισμό ανασύνταξης. Φυσικά σοφότεροι και με μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα. Για να δείτε όμως και το οξύμωρο της όλης κατάστασης, όλες οι παλιές μας σχέσεις ήταν διδακτικές. Μέσα από όσα περάσαμε, καταφέραμε να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Να μας αγαπήσουμε περισσότερο και το πιο σημαντικό, να μας σεβαστούμε.

Γιατί μπορεί να περάσαμε ζόρια σε μια σχέση, να μας ταλαιπώρησε τόσο πολύ που άλλο δεν πήγαινε, όμως καταφέραμε να βγούμε από αυτή -δε θα πω αλώβητοι- σίγουρα όμως καλύτεροι! Είναι λογικό: μετά από μια κατάσταση στη ζωή μας που νιώσαμε πως δε μας άξιζε, θα αλλάξουμε. Θα προσπαθήσουμε να γίνουμε λιγότερο συγκαταβατικοί. Θα μας λένε άσπρο, θα λέμε μαύρο. Γιατί έτσι γουστάρουμε, όχι αστεία! Φυσικά θα ανεβάσουμε τα τείχη –που ούτε μπουλντόζα δεν τα ρίχνει- με απώτερο σκοπό να προστατεύσουμε εμάς, την ίδια ώρα που θα προσπαθούμε να ξεπροβάλουμε μέσα από τις στάχτες. Αφού οι παλιές μας ιστορίες, μας κάψανε! Άρα, μήπως οι πρώην μας έγιναν οι καλύτεροι «δάσκαλοι» σε αυτά μας τα μαθήματα;

Κι από την άλλη, μια κρίσιμη ερώτηση που μας «τρώει» το μυαλό. Ρε μπας και να τους λέγαμε και κανένα ευχαριστώ; Όχι που μας διέλυσαν, αλλά επειδή μας έδωσαν την ευκαιρία να μάθουμε καλύτερα εμάς τους ίδιους. Όλα εκείνα τα άσχημα που ζήσαμε μαζί τους, οι τσακωμοί, τα κλάματα, οι αδικαιολόγητες συμπεριφορές, τα άσχημα λόγια που ακούσαμε, όλα αυτά κι άλλα πολλά, είναι αυτά που μας έκαναν τελικά τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Μας δίδαξαν πότε να πατάμε πόδι και να αποδεχόμαστε αυτά που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους. Γίναμε πιο επιλεκτικοί σε διάφορα θέματα- αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Δε θα το πιστώσουμε όμως κιόλας– όχι δημοσίως τουλάχιστον! Όμως, μήπως τους χρωστάμε;

Δύσκολο να το χωνέψεις και το ξέρω. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται οι άνθρωποι που ευθύνονται για όλα εκείνα τα ξενύχτια, τα μεθύσια, τις πολύωρες σκέψεις που έκανες μπας και καταλάβεις τι πήγε τελικά τόσο λάθος, αυτοί οι άνθρωποι που ήταν η αιτία να γεμίσεις υπαρξιακά θέματα, να είναι τα άτομα που τελικά θα ευχαριστούσες. ‘Ντάξει δε θα τους στείλουμε και μήνυμα, δε θα πέσουμε τόσο χαμηλά, απλά λέω, ας το αποδεχτούμε σαν μια πιθανότητα. Γιατί, αν το σκεφτούμε λίγο πιο ψύχραιμα, θα γινόμασταν ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι που είμαστε τώρα, αν δε ζούσαμε, όσα ζήσαμε;

Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, έτσι δε λένε; Με αυτή τη λογική, ξέρουμε πως όταν κι αν χωρίσουμε, σίγουρα έχουμε να κερδίσουμε πολλά περισσότερα, απ’ ότι να χάσουμε. Και δε θέλω να παρεξηγηθώ παιδιά, μην αρχίσετε να χωρίζετε για να βρείτε τον εαυτό σας, ή για να τον αλλάξετε. Νιώθεις πότε και γιατί θα το κάνεις. Τέλος, ένα ευχαριστώ νομίζω αξίζει να πούμε σε όλους εκείνους που μπορεί να μας ράγισαν την καρδιά, μας ζόρισαν, φεύγοντας όμως μας έδειξαν τον δρόμο και τον τρόπο να αλλάξουμε, να μην ανεχόμαστε τα πάντα και να προστατευόμαστε. Ευχαριστούμε λοιπόν!