Η φράση «όταν ήμουν εγώ στην ηλικία σου» πρέπει να απαγορευθεί δια νόμου

Διερωτήθηκες ποτέ γιατί παλεύεις καθημερινά να ξεπεράσεις, όχι εσένα, αλλά τους γονείς σου; Αλλά και πόσο έχει επηρεάσει την ψυχολογία σου όλα αυτά που άκουγες απ’ αυτούς τόσα χρόνια;. Πράγματα τα οποία έμειναν χαραγμένα στο μυαλό σου και που αναπόφευκτα σ’ οδήγησαν σ’ ένα καθόλου θεμιτό ανταγωνισμό με τους γονείς σου. Δε θα το αναλύσω περισσότερο, μα θα μπω κατευθείαν στο ψητό.

Για χρόνια έφταναν στα αφτιά μας φράσεις-κλειδιά, που έλεγαν οι γονείς μας, αναφερόμενοι φυσικά στη δικιά τους ζωή, φέρνοντας μας τα ως παράδειγμα προς μίμηση. Με λίγα λόγια θεωρούσαν δεδομένο, πως ό,τι έκαναν είναι το πιο σωστό και θα πρέπει να γίνει κι από εμάς. Κάτι σαν να υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που μάς επιβάλλει ν’ ακολουθούμε τα δικά τους βήματα, αγνοώντας παντελώς, την προσωπική μας ανάγκη για ελευθερία κινήσεων και λήψη αποφάσεων.

«Όταν ήμουν εγώ στην ηλικία σου…», ξέραμε από μικρά πως αυτή η φράση πάντα οδηγούσε σε μια μακροσκελή ιστορία, η οποία σκοπό είχε να μάς διδάξει, ότι πρέπει πάντα να ακούμε τους γονείς μας, αλλά και να κάνουμε όσα έκαναν αυτοί. Γιατί μόνο έτσι θα ζούσαμε σωστά. Και για να μην παρεξηγηθώ, δε σημαίνει πώς όσα έκαναν εκείνοι ήταν λάθος. Δε σημαίνει όμως ότι πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να τ’ ακολουθήσουμε κατά γράμμα. Αφού άλλο, τότε κι άλλο τώρα.

Αρχικά οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο κι οι ανάγκες. Σαν γονείς όμως, αγνοούν την πραγματικότητα, που θέλει τη νεολαία να ζει εντελώς διαφορετικά απ’ αυτούς. Το γεγονός αυτό όμως, δεν τους πτοεί. Συνεχίζουν να λένε τα δικά τους, εν αγνοία τους για το τι συνέπειες μπορεί να προκαλέσει αυτό στα παιδιά τους.

«Όταν ήμουν εγώ στην ηλικία σου, είχα ήδη ανοίξει σπίτι, έκανα οικογένεια..», λένε οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες, στα παιδιά τους, που όνειρο έχουν να σπουδάσουν, να μπουν στη διαδικασία εύρεσης εργασίας, ν’ αποκατασταθούν επαγγελματικά κι οικονομικά κι ύστερα όλα τ’ άλλα. Μα για οποιαδήποτε αντίρρηση τους φέρνεις έχουν έτοιμη την απάντηση. «Εγώ σπούδασα και σε θήλαζα, έβγαλα και σχολή, δούλευα και 3 δουλειές και σε αναθρέψαμε με τον πατέρα σου και μια χαρά παιδί έγινες». Ναι, και συμφωνώ, μα καλό είναι ν’ αντιληφθούμε όλοι, πως η ζωή που ζούμε σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την εποχή που μάς μεγάλωναν αυτοί. Έχουν αλλάξει τα πάντα και κυρίως τέτοιου είδους στενές αντιλήψεις.

Είναι λοιπόν λάθος να μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν τις ζωές μας και να μάς αναγκάζουν να ξαναζήσουμε τις δικές τους. Είναι αδύνατο αρχικά να κάνουμε όσα έκαναν εκείνοι, ίσως να περάσουμε απ’ όλα τα στάδια – σχολή, δουλειά, οικογένεια – αλλά όλα με τη σειρά! Αλλά και γενικότερα, είναι άστοχο, να θεωρούν πώς οτιδήποτε πέτυχαν στη ζωή τους πρέπει να γίνει και από εμάς με τον ίδιο τρόπο. Δε σκέφτονται καθόλου, πώς εμείς μπορούμε να βρούμε διαφορετικό δρόμο επιτυχίας, κάνοντας διαφορετικές επιλογές, μα φτάνοντας στο ίδιο αποτέλεσμα.

Κοίταξε όμως να δεις τι γίνεται! Δεν είναι μόνο να τ’ ακούς και να τ’ αντικρούεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι πώς η ψυχοσύνθεση μας επηρεάζεται απ’ όλα αυτά. Μπαίνουμε κι εμείς – χωρίς να το θέλουμε – σ’ έναν ανταγωνισμό, θέλοντας να φτάσουμε στα κατορθώματα τους, αλλά και να τα ξεπεράσουμε. Αυτή η ανάγκη φυσικά πηγάζει απ’ τους ίδιους τους γονείς μας και την πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε από παιδιά.

«Εγώ στην ηλικία σου, έκανα του κεφαλιού μου, ούτε μάνα, ούτε πατέρα άκουγα». Πολλοί από εμάς το έχουμε ακούσει κι αυτό. Τότε, γιατί καλοί μας γονείς, εμείς να πρέπει να σάς ακούμε κατά γράμμα; Γιατί διαφορετικά θ’ αποτύχουμε; Μάς βάζετε εσείς οι ίδιοι στο τριπάκι να θέλουμε να σάς αποδείξουμε πώς όλα εκείνα που ονειρεύεστε για εμάς είναι εφικτά, και θα σάς βγάλουμε ασπροπρόσωπους. Μα θα γίνουν όλα με τον δικό μας τρόπο, επιλογές  και με τις δικές μας πινελιές. Γιατί είναι άδικο αν μη τι άλλο, να ζητάτε από εμάς να μιμηθούμε τις δικές σας επιλογές. Κι ίσως στο βάθος να μάς μηδενίζει κι ως άτομα, δημιουργώντας μας και ανασφάλειες για τις δικές μας αποφάσεις.

Το «Εγώ στην ηλικία σου…» θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα ποινικά αδικήματα. Και δεν υπερβάλλω! Είναι μια φράση, που εκείνος που τη λέει, είτε μητέρα, είτε πατέρας, δεν μπορεί να κατανοήσει τους κινδύνους που ελλοχεύει. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η ατάκα που ακολουθεί όταν διαφωνούμε μαζί τους, «Θα γίνεις κι εσύ γονιός, και θα καταλάβεις». Μιλάμε τώρα για φράσεις που θα έπρεπε να απαγορεύονται, καθώς μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα, ιδιαίτερα στην ψυχολογία μας.

Γι’ αυτό, αγαπημένοι μας γονείς, αφήστε μας να ζήσουμε, να πετύχουμε, να πέσουμε κάτω, να κάνουμε λάθη, μόνο μέσα απ’ τα λάθη μαθαίνεις έτσι κι αλλιώς. Κι αν θεωρείται πώς μόνο όσα ζήσατε εσείς είναι σωστά τουλάχιστον πλασάρετε τα ως γνώμη κι όχι ως επιβολή. Αφού το μόνο που πετυχαίνετε είναι να μάς ωθείτε σ’ ανταγωνιστικά μονοπάτια και δεν είναι σωστό το παιδί ν’ ανταγωνίζεται τους γονείς του αλλά να μαθαίνει από αυτούς. Αυτό το κρατάμε!