Το κέρατο από φίλο, είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί;

Το τελευταίο διάστημα, είναι αμέτρητες οι εξομολογήσεις ανθρώπων όπου χάνουν τα φιλαράκια τους αφού τους γνωρίσουν σε άλλους φίλους τους. Τι εννοώ; Αν εγώ έχω δύο φίλους, και μέσα από την παρέα γνωριστούν μεταξύ τους, κάνοντας πιο πολλή παρέα απ’ ότι μαζί μου, εγώ στο τέλος μένω στην απ’ έξω. Να τους κρατάω το φανάρι με λίγα λόγια! Και κυριολεκτώ! Γιατί αυτό συμβαίνει στ’ αλήθεια. Τους γνωρίζεις μεταξύ τους καλά-καλά, κι ενώ εσύ ήσουν ο συνδετικός κρίκος, ξαφνικά βρίσκεσαι στο περιθώριο. Μη μου πεις πώς δε σου έχει τύχει έστω και μια φορά, ή έστω σε κάποιο δικό σου πρόσωπο, γιατί αδυνατώ να το πιστέψω.

Δυστυχώς, είναι ένα φαινόμενο πάντα επίκαιρο, κι εδώ στο pillowfights δεχόμαστε συνέχεια μηνύματα γι’ αυτό. Σαφώς, είναι ό,τι πιο λογικό να σε ενοχλήσει όταν το ζήσεις, γιατί πολύ απλά νιώθεις την αδικία στο πετσί σου. Νιώθεις προδομένος κι όχι από ένα φίλο, αλλά από δύο. Το ζήτημα, όμως, που τίθεται είναι κατά πόσο κι αν πρέπει, να ενοχληθείς ή να το παίξεις κουλ. Αν χρειάζεται να δείξεις ενοχλημένος, ή απλώς ώριμος που δέχεται την κατάσταση ως έχει. Δύσκολη η απόφαση και το ξέρω, γιατί όπου εμπλέκονται συναισθήματα, τα πράγματα δεν είναι ποτέ στο μαύρο ή το άσπρο.

Όσο παράξενο και δύσκολο αν ακούγεται, συμβαίνει καθημερινά να γνωρίζονται δύο ξένοι και να κολλάνε με τη μια. Κάποιοι το λένε «αδελφές ψυχές», άλλοι λένε πώς ήταν γραφτό να συναντηθούν. Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν, να γνωρίσεις δύο φίλους σου μεταξύ τους και να καταλήξουν να κάνουν περισσότερη παρέα μεταξύ τους, παρά μαζί σου. Τι γίνεται όμως, όταν αυτή η νέα σχέση καταλήγει να υποσκιάσει τη δική σας; Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να χωνέψεις, κυρίως όταν ξέρεις ότι η αιτία που γνωρίστηκαν είσαι αποκλειστικά εσύ! Κι όμως, ο τρόπος που θα διαχειριστείς το όλο ζήτημα θα πρέπει να είναι ώριμος. Μόνο μια τέτοιου είδους συμπεριφορά αρμόζει, όσο πληγωμένος κι αν νιώθεις, από την κατάσταση.

Τις περισσότερες φορές φυσικά, αναρωτιέσαι τι έκανες εσύ λάθος, αν το έχασες εσύ κάπου στην πορεία, τα ρίχνεις δηλαδή όλα στον εαυτό σου ξεχνώντας πώς στην αντιπέρα όχθη υπάρχουν ακόμη δύο άτομα, τα οποία δρουν αναλόγως των δικών τους θέλω. Πριν λοιπόν νιώσεις πως η δικιά σου συμπεριφορά έφταιξε που απομακρύνθηκαν από σένα, σκέψου πολύ απλά πώς αυτά τα δύο άτομα, ίσως στην τελική να ταιριάζουν πολύ περισσότερο παρά εσύ μαζί τους. Αλλιώς δε θα κούμπωναν εξ αρχής! Δεν ωφελεί λοιπόν κανένα, να κάθεσαι να «σπας» το κεφάλι σου για να βρεις τι έφταιξε.

Είναι περίεργο και το ξέρω. Σκέψου να βλέπεις τους δικούς σου φίλους –που προγραμματίζατε μαζί τα πάντα– τώρα να οργανώνουν εξόδους κι εξορμήσεις και να είσαι ο τελευταίος που το μαθαίνει -αν το μαθαίνει-. Ίσως και κάποιες φορές να σε καλούν, τελευταία όμως στιγμή, με την ελπίδα τους να έχεις ήδη κάτι άλλο προγραμματισμένο. Κι ενώ από τη δική σου πλευρά, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι, κι όλα είναι έτοιμα να εκραγούν, τα στόρι πάνε κι έρχονται, λες και θέλουν να σου δείξουν, πόσο όμορφα περνάνε μαζί. Μη σου πω σε κάνουν και ταγκ για να σου δώσουν και τα «εύσημα» που τους γνώρισες! Όσο όμως κι αν τσιγκλίζεσαι από το όλο ζήτημα, η επιλογή να το αφήσεις απλώς να περάσει, ίσως φαντάζει δύσκολο, είναι όμως το πιο σοφό.

Αρχικά θα έπρεπε να το σκεφτείς απ’ τη δική τους πλευρά. Να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους. Το πιο πιθανό αυτό που συνέβη να μην προγραμματίστηκε απλώς να έτυχε. Είπαμε καθημερινά, άνθρωποι παντελώς άγνωστοι, γνωρίζονται για πρώτη φορά και βρίσκουν τόσα κοινά. Αν τύχαινε σε σένα ποια θα ήθελες να ήταν αντίδραση από τους φίλους σου; Αν το καλοσκεφτείς, θα σου φαινόταν τεράστια μικροπρέπεια του να σου κάνουν σκηνή για έναν τέτοιο λόγο. Θα περίμενες κατανόηση κι ελευθερία κινήσεων από τους φίλους σου, αποφεύγοντας ανόητες συζητήσεις και ζήλιες.

Οι άνθρωποι έτσι κι αλλιώς δεν ανήκουμε σε κανέναν. Γιατί λοιπόν να προσπαθούμε να «καλουπωνόμαστε» σε παρέες, που μπορεί καταβάθος να μη μας ταιριάζουν και τόσο; Επίσης, γιατί να πρέπει νιώθουμε άσχημα όταν επιτέλους γνωρίσουμε κάποιο άτομο που πραγματικά μιλάμε την ίδια γλώσσα και κουμπώνουμε τόσο εύκολα; Ή να κρίνουμε κάποιον γι’ αυτό; Η φιλία δεν είναι υποχρέωση, ούτε καπαρώνεις τη θέση σου επειδή έφτασες πρώτος. Κι αυτό είναι απλώς ένα γεγονός.

Αν σου συνέβη λοιπόν, δύο φίλοι σου ν’ αρχίσουν να κάνουν πιο πολλή παρέα, με σένα να βλέπεις από μακριά, αντιμετώπισέ το σαν σχέση που πάει να γίνει ελεύθερη. Αν τη θες έτσι, τη διατηρείς, αν όχι χωρίζεις! Είναι βαρύ, το ξέρω. Αλλά όσο κι αν δε μας αρέσει μερικές φορές, η ωριμότητα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μονόδρομος. Κι η αδικία που νιώθεις αυτή τη στιγμή, κάποτε θα περάσει, αλήθεια. Η ζωή μας είναι μικρή και συνεχίζεται, με ή χωρίς αυτούς!