Η Μποφίλιου σας πονάει γιατι τραγουδάει για όσα φοβάστε να νιώσετε

Έχετε ποτέ σκεφτεί πως τη μισή μας ζωή κρίνουμε τους άλλους; Τι μας προσφέρει πραγματικά το ν’ ασχολούμαστε με καθετί που κάνουν οι διπλανοί, λες και μας πήραν νταβατζή στα κεφάλια τους; Και δεν ασχολούμαστε απλά, βγάζουμε κακία, μίσος. Αν ζουν διαφορετικά από εμάς ή έχοτυν απόψεις που δεν εμπίπτουν στη φιλοσοφία ζωής μας, τότε τελείωσε, θα περάσουν από αξιολόγηση.  Άραγε, είναι μια διέξοδος από τα δικά μας προβλήματα το να σχολιάζουμε αρνητικά ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει κάποιος που δε συμπαθούμε, δεν καταλαβαίνουμε ή τέλοσπάντων δεν είναι «μακαρόνια με κιμά»;

Ας μιλήσουμε για τη Νατάσσα Μποφίλιου. Μια καλλιτέχνις, που κρίθηκε ουκ ολίγες φορές, είτε για τις πράξεις της, είτε για τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις της. Γιατί τέτοιο μένος για την Μποφίλιου ρε παιδιά; Ας βρεθεί κάποιος να μας το εξηγήσει κι εμάς, αφού τα δικά μας, «μικρά» μυαλά, δεν το καταλαβαίνουν. Κι όχι μόνο για τις απόψεις της ή τον τρόπο ζωής της, αλλά και για τη μουσική της την ίδια. «Καλύτερα να πεθάνω απ’ το να την ακούσω» λέει ο άλλος, λες και τον έβαλε κανείς με το ζόρι. Για να μη μιλήσω για τότε, που μέχρι και τι φοράει έβαλαν στο στόχαστρο.

Τι κι αν έχει βγάλει τραγουδάρες, τι κι αν έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, συνεχίζει και δέχεται κριτική για το αν είναι αρκετά χαρωπή, λες κι είναι ζητούμενο. Μας έχει ταξιδέψει πολλές φορές με τα δικά της τραγούδια, άλλες πάλι μας έχει ξεσηκώσει, νιώθοντας έτοιμοι να κατεβούμε σε διαδήλωση. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το ταλέντο της, ούτε να μην αναγνωρίσει ό,τι έχει χαρίσει μέσα από τη δουλειά της, στην ελληνική μουσική. Κι όσο υπάρχουν εκείνοι που περιμένουν την κάθε της κίνηση για να πουν την αποψούλα τους, η οποία έχει σκοπό να προσβάλλει, όχι μόνο εκείνη αλλά κι όλους όσους την ακούν «για ν’ ακούς Μποφίλιου πρέπει να έχει ψυχολογικά προβλήματα», απορείς, αν πρέπει να πάρεις άδεια για να ακούσεις ένα τραγούδι, να κλάψεις με έναν στίχο, να παλέψεις για όσα πιστεύεις πως αξίζουν.

Ίσως αυτό να συμβαίνει όταν έχεις ταυτότητα, όταν μιλάς ξεκάθαρα, όταν με τις μουσικές σου ενοχλείς γιατί αγγίζεις ευαίσθητες χορδές. Ίσως αυτό να συμβαίνει ότι αποφασίζεις να μην παίξεις το χαρτί της διπλωματίας απέναντι σ’ ένα θέμα που πάντα ενοχλεί και λίγοι το «αγγίζουν», όταν στέκεσαι απέναντι στην πατριαρχία και μιλάς χωρίς να ψιθυρίζεις μην τυχόν κι ενοχλήσεις όσους κοιμούνται. Μήπως τελικά σάς ενοχλεί τόσο πολύ, επειδή λέει φωναχτά αυτά που εσείς τρομάζετε ακόμα και να σκεφτείτε;

Είναι γεγονός πως σε όλες τις συνεντεύξεις της, τολμά κι εκφράζει τις αληθινές της σκέψεις, μα κι όλα αυτά που σκεφτόμαστε εμείς οι ίδιοι, όμως κανείς, δεν μπορεί να ξεστομίσει. Είναι και λίγο μαγκιά, δε θεωρείτε; Πόσοι έχουν τολμήσει στον καλλιτεχνικό χώρο να μιλήσουν ανοιχτά για θέματα όπως η πολιτική; Ποιοι έχουν εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς να ανησυχούν αν θα «χάσουν» αργότερα, στο μέτρημα των οπαδών τους; Αυτή πάντως το έχει κάνει, αφού είχε δηλώσει δημόσια: «Ψηφίζω ΚΚΕ, αν και διαφωνώ σε πολλά σημεία, για δύο λόγους: επειδή το νιώθω ως τιμή για την οικογένειά μου και τους παππούδες μου που σκοτώθηκαν στην αντίσταση κι επειδή πιστεύω στην οργανωμένη πάλη.»

Η Νατάσσα Μποφίλιου, φαίνεται να πιστεύει σε έναν κόσμο ιδανικό, που το να λες τη γνώμη σου είναι δημοκρατικό δικαίωμα κι όχι αφορμή για να σε φάνε ζωντανό. Έναν κόσμο, όπου τα φιλιά είναι από δυόσμο κι οι μέρες του φωτός είναι κοντά. Όπου ο ρατσισμός και οι διαφοροποιήσεις δεν υπάρχουν ή μάλλον υπάρχουν αλλά είναι τόσο μικρά που κανείς δεν καταδέχεται να τα νιώσει. Είναι μια δυναμική γυναίκα, που δεν πτοείται ποτέ, με όσα κι αν ακούσει για το άτομό της: «Πιστεύω στο δικαίωμά μου να είμαι ο εαυτός μου κι ας είμαι φτιαγμένη από αντιθέσεις.» λέει η ίδια. Ό,τι και να σχολιάσουμε είναι περιττό. Είναι πηγή έμπνευσης, ζει έξω από τις άμυνές της και τον καλουπωμένο κόσμο που ζούμε και τολμά να κάνει κάτι που οι περισσότεροι φοβόμαστε. Να τραγουδήσει για όσα μας πονάνε και να μιλήσει για όσα μας τσούζουν.

Πηγή φωτογραφίας