Όλοι έχουμε να διηγηθούμε έστω και μια νύχτα όπου ξημερωθήκαμε παίζοντας με την παρέα μας το συγκεκριμένο παιχνίδι. Φωνές, τσακωμοί, και στη μέση ένα τραπέζι με τραπουλόχαρτα, που υποδεικνύουν τους ρόλους του παιχνιδιού, «ζωντανούς» ή «νεκρούς». Ένα παιχνίδι, για γερά νεύρα, που μόνο ευχάριστες αναμνήσεις μπορεί να σου ανασύρει. Έχει κλείσει σπίτια; Φυσικά! Δεν παύει ποτέ όμως να αποτελεί μια εξαιρετική ιδέα για να περάσετε τη νύχτα με την παρέα. O λόγος για το «Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο», ένα παιχνίδι άκρως εθιστικό που θα σε αφήσει ξύπνιο αρκετά βράδια!
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Το «Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο», είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οι παίκτες αναλαμβάνουν μυστικούς ρόλους, με σκοπό την «εξόντωση» είτε των καλών, είτε των κακών· όλα φυσικά εξαρτώνται από το σε ποια πλευρά θα ανήκεις, ανάλογα με το τι χαρτί θα τραβήξεις. Το συγκεκριμένο παιχνίδι συστήθηκε στο κοινό του πριν πολλά-πολλά χρόνια (πάμε πίσω στο 1986), ως «Μαφία», και πρωτοεμφανίστηκε στην ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών). Ο δημιουργός του ακούει στο όνομα Ντμίτρι Ντάβιντοφ, ο οποίος ως φοιτητής ψυχολογίας, το σχεδίασε ως έναν τρόπο για να μελετήσει πώς οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, και πώς σχηματίζουν συμμαχίες. Παράλληλα, ήθελε να φτιάξει ένα παιχνίδι που θα προωθούσε την κοινωνική αλληλεπίδραση και τη συνεργασία μέσα σε μια ομάδα. Έτσι, δημιούργησε το «Μαφία», το οποίο σταδιακά έγινε εξαιρετικά δημοφιλές στα πανεπιστήμια της Ρωσίας και, αργότερα, σε όλο τον κόσμο.
Ουσιαστικά στην αρχική έκδοση του παιχνιδιού, υπήρχαν δύο ομάδες. Μια ομάδα ήταν η ύπουλη, όπως η Μαφία ή οι Λυκάνθρωποι, και εργάζονταν αθόρυβα. Η άλλη ομάδα ήταν οι αθώοι πολίτες. Όταν βράδιαζε, η ομάδα των δολοφόνων επέλεγε κρυφά κάποιον να βγάλει από το παιχνίδι. Στη συνέχεια, ξημερώνοντας, όλοι μαζί μιλούσαν, και προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιοι είναι οι δολοφόνοι ώστε να τους βγάλουν από το παιχνίδι, ώστε να κερδίσουν οι πολίτες.
Σήμερα, το παιχνίδι παίζεται με έναν αφηγητή και πάει κάπως έτσι: «Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο, όλοι κλείνουμε τα μάτια. Οι δύο δολοφόνοι ανοίγουν τα μάτια τους και αλληλοκοιτάζονται. Οι δύο δολοφόνοι, κλείνουν τα μάτια. Τώρα, ανοίγει τα μάτια του ο αστυνομικός. Ο φανερός δολοφόνος σηκώνει το χέρι του και ο αστυνομικός (ρουφιάνος) ανοίγει τα μάτια του και τον βλέπει. Ο δολοφόνος κατεβάζει το χέρι του, καιιιιι μια νέα μέρα ξημερώνει στο Παλέρμο».
Με το που ανοίγουν τα μάτια οι παίκτες αναζητούν να βρουν τους «κακούς» και να τους εξοντώσουν, πριν πεθάνουν «κρυφά» τη νύχτα. Όλοι είναι ύποπτοι, γι’ αυτό όταν ξυπνάς, είναι σαν να είσαι ντετέκτιβ που προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο από την αρχή. Εάν είσαι πολύ καλός στο πόκερ, μπορείς να καταλάβεις πολλά μόνο με το να κοιτάξεις τα πρόσωπα των άλλων παικτών, παρατηρώντας ποιος είναι πραγματικά στο παιχνίδι, ποιος προσποιείται ότι είναι κουλ, ποιος απλά δε διασκεδάζει και ποιος μπορεί να σε εξαπατήσει. Είναι σαν να προσπαθείς να βρεις ποιος είναι ο «κακός» σε μια ιστορία! Δεν είμαστε όμως και Σέρλοκ Χολμς, γι’ αυτό τα αίματα δε θα αργήσουν να «ανάψουν» αφού οι κατηγορίες θα δίνουν και θα παίρνουν.
Ένας μικρός χαμούλης, επικρατεί κάθε φορά που ξημερώνει στο Παλέρμο, αφού ο στόχος όλων είναι να πείσουν τους άλλους για το ότι δεν είναι δολοφόνοι, προσπαθώντας παράλληλα να «ξεσκεπάσουν» τους πραγματικούς. Όλοι στο τραπέζι κάνουν αστείες εικασίες για το ποιοι είναι οι κακοί. Η αδρεναλίνη κτυπάει κόκκινο, την ίδια ώρα που κατηγορίες πέφτουν βροχή, «Ο Γιώργος δεν λέει τίποτα, άρα κάτι κρύβει» και «Ο Μάκης χαμογελάει πονηρά πρέπει να είναι ένοχος!». Όλοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον κι αναρωτιούνται ποιος δεν πάει καλά, ή ποιος μοιάζει ποιο ύποπτος. Αλλά πραγματικά, μόνο δύο άνθρωποι γνωρίζουν την αλήθεια για το ποιοι είναι οι κακοί. Ο αστυνομικός μπορεί να γνωρίζει έναν από αυτούς, αλλά πρέπει να βρει ποιος είναι ο δεύτερος. Αν δεν μπορεί να πείσει όλους τους άλλους, μπορεί να καταλήξει ο ίδιος σε μπελάδες, αφού το πιο πιθανό -αν είναι πολύ εκδηλωτικός- είναι να πεθάνει μόλις πέσει ξανά η νύχτα, αφού αν οι δολοφόνοι δεν αποκαλυφθούν, μπορούν να βγάλουν ένα άτομο της επιλογής τους από το παιχνίδι.
Οι παραλλαγές του παιχνιδιού αυτού ποικίλουν, και κυρίως πάνε με βάση την παρέα, πόσα άτομα είναι, πώς θέλουν να παιχτεί το παιχνίδι, κοκ. Τέλοσπάντων, κάθε παρέα το προσαρμόζει στα μέτρα της. Μια παρέα μπορεί να προσθέσει ρόλους, όπως του γιατρού, που μπορεί να σώσει κάποιον αν πιστεύει ότι θα είναι ο επόμενος που θα σκοτώσουν οι δύο δολοφόνοι, ή της «ιερόδο@λης», η οποία τις περισσότερες φορές υποστηρίζει τους δολοφόνους, και φυσικά τους γνωρίζει. Γενικότερα, το «Παλέρμο» παίζεται με περισσότερο από 6 παίκτες, ώστε να έχει και νόημα, αλλά και περισσότερο ενδιαφέρον. Μεγαλύτερες παρέες μπορούν να προσθέσουν τους πιο πάνω ρόλους, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά και κίνητρο.
«Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο» λοιπόν, ένα παιχνίδι, που απ’ ότι φαίνεται ξεκίνησε ως κοινωνικό πείραμα πριν αρκετά χρόνια, εξελίχθηκε όμως, στην καλύτερη συντροφιά των παρεών. Γιατί όσες φωνές κι αν ανταλλάξουν, ή όσες κατηγορίες, δεν παύουν να περνάνε καλά, να διασκεδάζουν, κι έτσι στο τέλος δεν έχει σημασία ποιος θα χάσει ή ποιος θα κερδίσει. Σημασία έχει, πως κάθε φορά που μια νέα μέρα ξημερώνει στο Παλέρμο, η μόνη κερδισμένη είναι παρέα.
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
