Μαρία Καρυστιανού: Η αδιανόητη δύναμη μιας μητέρας που έγινε σύμβολο

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το δυστύχημα-έγκλημα των Τεμπών. Κι αντί να μαλακώνει η λύπη, φουντώνει κι άλλο η οργή για τα αναπάντητα ερωτήματα, τις ευθύνες, που ακόμη δεν έχουν επιρριφτεί και τις μνήμες που ακόμα ζουν, και θα είναι ζωντανές ακόμα κι όταν «πληρώσει» και ο τελευταίος που έφταιξε σε αυτό το μοιραίο δυστύχημα. Κι όσο αλώβητοι, αν πιστεύουν κάποιοι ότι θα βγουν από αυτή την κατάσταση, ατιμώρητοι ή με ασυλία, δε θα τα καταφέρουν. Γιατί, κάποιοι άλλοι, έχουν βάλει σκοπό της ζωής του να δικαιώσουν τους νεκρούς τους. Και θα το κάνουν! Ακόμα κι αν θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουν πάνω στη γη.

57 ήταν οι ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα, στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου το 2023, μετά από τη μετωπική σύγκρουση δύο τρένων, που όπως φαίνεται για περίπου 12 λεπτά έτρεχαν προς την ίδια κατεύθυνση. Μεταξύ τους, και η 20χρονή Μάρθη Ψαροπούλου, κόρη της Μαρίας Καρυστιανού, παιδιάτρου, όπως επίσης και Προέδρου, πια, του Συλλόγου των Θυμάτων των Τεμπών. Η Μαρία, μια μάνα που μπορεί να έθαψε το παιδί της πριν από έναν χρόνο, είναι ακριβώς αυτός ο άνθρωπος που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να δικαιώσει τόσο την κόρη της, όσο και τα υπόλοιπα θύματα εκείνου του τραγικού δυστυχήματος. Αφιέρωσε ώρες, αλλά κι όση ψυχική δύναμη διαθέτει, ύστερα από την απώλεια της κόρης της, με πείσμα και θάρρος, παλεύοντας για όλους.

«28 Φεβρουαρίου άλλαξε η ζωή μου, και το χειρότερο δεν είναι ότι άλλαξε η ζωή μου, είναι ότι τερμάτισε η ζωή ενός πολύ νέου ανθρώπου. Ενός υπέροχου ανθρώπου που ήταν… Είχε τόσα όνειρα, τόσα πολλά όνειρα. Εκείνη τη μέρα… Άλλαξαν όλα εκείνη τη μέρα. Ήταν το τέλος της ζωής της κόρης μου, και το τέλος της δικής μου ψυχής.», είπε. Κι όμως, έγινε η «Μάνα» των Τεμπών, ενώ καθήλωσε τους πάντες με τις ομιλίες της τόσο στην Ελλάδα (εξεταστική επιτροπή), όσο και στην Ευρωβουλή, και πλέον χαίρει σεβασμού τόσο για τη δύναμή της, όσο και για το κουράγιο της να σταθεί, και ουσιαστικά να πει έξω από τα δόντια, όσα κανείς δεν τόλμησε.

Αποφάσισε, έχοντας το ψυχικό απόθεμα και παρά τις αντιξοότητες, να βγει μπροστά και να αγωνιστεί. Έγινε η φωνή όλων των μανάδων και των πατεράδων που έχασαν τα παιδιά τους. Η φωνή όλων όσοι αποχωριστήκαν τα δικά τους άτομα, για λάθη κι εγκληματικές παραλείψεις ατόμων σε υψηλόβαθμες θέσεις, που χρησιμοποιώντας μια πολιτική ασυλία νίπτουν τας χείρας τους κι αφήνουν την αλήθεια να αιωρείται πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτό έδωσε ελπίδα σε όλες τις οικογένειες, οι οποίες πριν ένα χρόνο ντύθηκαν στα μαύρα, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα, η  οποία για άλλη μια φορά παρακολουθεί το θέατρο του παραλόγου σε ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη που είναι πολύ μακριά από το να έρθει.

«Γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη κινείται με τους δικούς της ρυθμούς. Θεωρούσαμε ότι το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να δοθεί μία προτεραιότητα και μία σοβαρότητα στο έγκλημα των Τεμπών. Χρειαζόντουσαν περισσότεροι ανακριτές για να κινηθεί η διαδικασία, ενώ δε δόθηκαν πότε απαντήσεις σε εμάς. Η Δικαιοσύνη συνεχίζει να κινείται με αργούς ρυθμούς και πλέον οι κινήσεις της δε μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη», λέει η ίδια. Και εμείς επιπλέον αναρωτιόμαστε: Εκείνοι που δήθεν ψάχνουν, θέλουν να φτάσουν σε απαντήσεις;

Τα όσα άκουσε η κυρία Καρυστιανού, όπως και όλες οι οικογένειες, φαντάζουν μικρά, αφού οι δικαστικές αρχές, στέκονται μόνο στα απολύτως απαραίτητα όσον αφορά τις ενημερώσεις κι αυτές δύο με τρεις φορές από τον Άρειο Πάγο, για το ότι γίνεται σωστά η δουλειά, ενώ επίσης δίνουν και συμβουλές ψυχολογικής φύσεως, όπως η ίδια αναφέρει. Κάθε φορά όμως, που αυτοί οι άνθρωποι, όπως είναι και η κυρία Καρυστιανού, ακούνε τέτοιες δικαιολογίες, υπεκφυγές και ψέματα, είναι σαν κάποιος να τους γυρίζει κι άλλο το μαχαίρι, σε μια πληγή που εδώ κι έναν χρόνο αιμορραγεί.

Εκείνη, είναι πια ένα σύμβολο. Η μορφή της να μιλάει στη Βουλή, η αξιοπρεπής και δυναμική φιγούρα της, μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε ασπίδα γύρω της. «Θα το τραβήξω μέχρι τέλους και θα κερδίσω, αυτό το θεωρώ δεδομένο. Θα συνεχίσω να κυνηγάω την υπόθεση. Πρέπει να διεκδικούμε το δίκιο μας, δεν έχει σημασία αν οι συγκυρίες είναι αντίθετες. Θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά σίγουρα θα δικαιωθούμε». Μια υπόσχεση που θα έπρεπε να της δίνουν, αντί να δίνει εκείνη. Όμως, πολλές φορές ο πόνος κι η οργή γίνεται το καλύτερο όπλο, και σου γεμίζει τα πνευμόνια με οξυγόνο κι ανελέητη δύναμη. Η κα Καρυστιανού δεν είναι ηρωίδα, μα φέρεται ηρωικά, σε αντίθεση με άλλους που προτιμούν να μένουν κρυμμένοι πίσω από τη θεσούλα τους. Εκείνους που θα έπρεπε να ντρέπονται να την κοιτούν στα μάτια.