Πολλές φορές βλέπουμε μεγάλα ταλέντα να «χάνονται», την ίδια ώρα που «μέτριες αποδόσεις» φτάνουν στα ουράνια. Το πού θα φτάσει ο καθένας επαγγελματικά λοιπόν, δεν εξαρτάται πάντα από τις γνώσεις, τα αποτελέσματα ή τη σκληρή δουλειά. Φυσικά, ένας αστάθμητος παράγοντας είναι και τα άτομα που θα βρεθούν στον δρόμο σου, και θα βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά. Θα μου πεις, παίζει τόσο σημαντικό ρόλο αυτό; Μα φυσικά! Αν δε σε εμπνεύσουν οι μάνατζέρ σου να πας ένα βήμα παραπέρα στην εργασία σου, τότε ποιος; Αν δε σε «προωθήσουν» στο να μάθεις καλύτερα μια δουλειά, ούτως ώστε να μπορείς να την αναλάβεις εξ’ ολοκλήρου, τότε τι κάνεις εκεί; Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία, γιατί το να παραμένεις στάσιμος σε έναν εργασιακό χώρο, θα έχει ως αποτέλεσμα να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που πατάς το πόδι σου εκεί κάθε πρωί, μέχρι που θα παραιτηθείς.
Σίγουρα, ένας υπάλληλος για να φτάσει σε σημείο να σκεφτεί την παραίτηση από την εργασία του, πολλά μπορεί να συμβαίνουν. Το κυριότερο, όμως, πρόβλημα στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει να κάνει με τα άτομα στο εργασιακό περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα τους υφισταμένους του. Λίγο ή πολύ τους συναδέλφους σου τους συνηθίζεις, μαθαίνεις τα «κουμπιά» τους, και προσπαθείτε και οι δύο πλευρές, οι μέρες να κυλάνε ομαλά όσον αφορά τουλάχιστον τη δουλειά. Τι γίνεται όμως, όταν το πρόβλημα ξεκινά από τον μάνατζερ; Ένας «κακός μάνατζερ» σίγουρα μπορεί να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα σε ένα εργασιακό χώρο. Από τα πιο μικρά, μέχρι τα πιο μεγάλα ζητήματα, όπως το να είναι αδιάφορος και κακός ο ίδιος στη δουλειά του, μέχρι το να γίνεται κακοποιητικός στον λόγο του κι ανεπαρκής στην ικανότητά του να διοικεί. Συχνά, μάλιστα, δύσκολα μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση αυτή, καθώς μιλάμε για έναν άνθρωπο σε μια ηγετική θέση. Οι άνθρωποι, λοιπόν, δε φεύγουν από δουλειές, δεν ξυπνάνε μια καλή μέρα και λένε «ας παραιτηθώ». Οι άνθρωποι φεύγουν από κακούς μάνατζερ.
Γιατί; Επειδή, μπορείς να αντέξεις τα πάντα σε μια δουλειά, εκτός από κάποιον να σε διατάζει υποτιμητικά, να σε κάνει νιώθεις συνεχώς μειονεκτικά. Κάποιον που σε έχει βάλει στο μάτι από την πρώτη μέρα, και ουσιαστικά κάθε μέρα στη δουλειά είναι και μια καινούργια «κόλαση». Από κάποιον που δεν ξέρει τη δουλειά σας, αλλά έχει πάντα κάτι να πει. Από κάποιον που δεν εκτιμάει όσα προσφέρεις, που μεροληπτεί, που δε δίνει ευκαιρίες να ανελιχθείς. Απ’ όλα αυτά παραιτείται κάποιος, κι όχι από την πραγματική του δουλειά.
Ένας εργασιακός χώρος, χρειάζεται υπομονή κι αντοχή, γερό στομάχι, και λίγη αδιαφορία για το τι λέει ο καθένας. Ένας μάνατζερ δύσκολα αντέχεται, όμως. Κι αυτό είναι που μπορεί να οδηγήσει κάποιον, εν τέλει, να φύγει. Γιατί στο τέλος της μέρας, ο λόγος που «σκοτωνόμαστε» όλοι στη δουλειά, είναι για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε τις προαγωγές, τις αυξήσεις στον μισθό. Όταν αυτά δεν έρθουν ποτέ λόγω ενός κακού μάνατζερ που δεν εκτιμά, και δεν τον πολύ-ενδιαφέρει, τότε το να ψάξουμε για κάτι άλλο που εν τέλει θα μας προσφέρει αυτά που θεωρούμε ότι αξίζουμε, είναι μονόδρομος ως επιλογή!
Οι άνθρωποι δε φεύγουν από δουλειές, αλλά από κακούς μάνατζερ. Δεν είναι όμως, πάντα εύκολο να προβλέψεις κάτι τέτοιο. Το αν θα έχεις, στην τελική, έναν καλό ή όχι εργοδότη, είναι κάτι σαν το λαχείο. Οι προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός, όμως, δε χωράνε σε καμία τύχη και στα κέφια του καθένα. Γιατί, τελικά ψάχνουμε για τη δουλειά των ονείρων μας, όχι για ένα μέρος που καθημερινά θα μας κόβει τα φτερά και θα μας κάνει να ζούμε έναν εφιάλτη.
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
