Δε συγχωρείται ο σκάρτος φίλος που σ' έκανε να μην πιστεύεις στη φιλία

Η φιλία είναι ένα τεράστιο θέμα, που θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες, ακόμα και για μέρες. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, κατά τη διάρκεια της ζωής μας νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που κατά την γνώμη μας, μπορούν να μας καταλάβουν πολύ καλύτερα, μερικές φορές κι από τον ίδιο μας τον εαυτό. Φίλοι που γίνονται αδέρφια, ξημεροβραδιάζονται στα σπίτια μας και θεωρούν τους γονείς μας και δικούς τους· τι όμορφο πράμα να περιτριγυρίζεσαι από τέτοιους ανθρώπους, που θα βρίσκονται εκεί ανά πάσα στιγμή, ποιος δε θα το ήθελε; Τι κι αν όμως, αυτά τα αδέρφια είναι που μπορούν να μας προκαλέσουν τον μεγαλύτερο πόνο;

Όλοι μας έχουμε πονέσει από φιλίες, είτε επειδή αυτές χάθηκαν, είτε γιατί άνθρωποι που δεν το περιμέναμε μας πρόδωσαν και πραγματικά ήταν απ’ τις προδοσίες που μας πλήγωσαν ανεξίτηλα. Αλήθεια, στις πόσες «φιλικές» πισώπλατες μαχαιριές σταματάς να εμπιστεύεσαι τους άλλους γύρω σου; Πιο παλιά δεν περνούσαν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό σου, δε σε απασχολούσαν καθόλου, γιατί πολύ απλά θεωρούσες πως υπάρχουν αληθινές φιλίες κι ο λόγος των ανθρώπων που τις εκπροσωπούν είναι σπαθί. Ζούσες πιστεύοντας πως όλοι όσοι σε περιτριγυρίζουν, σ’ αγαπούν πραγματικά, θα έκαναν τα πάντα για σένα και σε νοιάζονται όσο εσύ αυτούς. Στην πραγματικότητα όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και δυστυχώς η ζωή σ’ αφήνει να το ανακαλύψεις μόνος σου.

Αλήθεια πόσες φορές χρειάστηκε να πέσεις για να σηκωθείς; Τις μετράς; Ή έχεις χάσει τον μπούσουλα πια; Μετά από πόσες προδοσίες, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, παιδικές ρομαντικές φαντασιώσεις περί φίλων για πάντα που έπεσαν από τον γκρεμό, κατά συνθήκη ψέματα και συμφεροντολογίες, παραδόθηκες στην ανισότητα της σχέσης σου μ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πόσες φορές αναλώθηκες σε φρούδες υποσχέσεις και λάθος κρίσεις κι αφέθηκες κυριολεκτικά στις επιλογές τους και τις καθοδηγήσεις τους, μιας κι ήξεραν καλύτερα από σένα και «σ’ αγαπούσαν»;

Μέχρι που «ξύπνησες», σήκωσες κεφάλι και ξεκίνησαν οι πλάτες να γυρίζουν, γιατί πλέον δεν αρέσεις, δεν τους βολεύεις κι επομένως, γιατί να τους ενοχλείς; Λογικό είναι να ξεκινάς κι εσύ ν’ αναθεωρείς κάποια πράγματα· όλα μοιάζουν πλέον διαφορετικά κι η εμπιστοσύνη σου προς τους ανθρώπους έχει ήδη κλονιστεί. Φιλίες που πίστευες πως θα κρατούσαν για πάντα, τις βλέπεις να καταστρέφονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα,  έτσι απλά. Υποσχέσεις από στόματα ανθρώπων που θεωρούσες οικογένεια, που δεν πραγματοποιήθηκαν. Άνθρωποι να φεύγουν, γιατί πλέον δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από σένα. Μέχει που καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι πάντα θα φεύγουν, πολλές φορές, χωρίς ένα γεια, μια εξήγηση ή έστω μια δικαιολογία.

Μερικές φορές δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο εύκολα λένε και ξελένε οι άνθρωποι και φεύγουν ανενόχλητοι ως προς τι σου προκάλεσαν. Κι όμως, ποτέ δε σταματούν να σε εκπλήσσουν με τους νέους τρόπους που εφεύρουν για να μπορούν να το κάνουν. Έτσι, εσύ μένεις αγκαλιά με τις αναμνήσεις, αλλά και την απορία, πώς γίνεται να σ’ εγκαταλείπουν άνθρωποι που μοιράστηκες μαζί τους τόσα χαμόγελα, τόσα δάκρυα, επιτυχίες κι αποτυχίες, πώς γίνεται φιλίες που ξεκίνησαν μ’ ένα ποτήρι βότκα μια μεγάλη νύχτα, τελείωσαν λες και παίζατε κρυφτό. Σε τρώει η σκέψη πως κάποιοι διέγραψαν τόσες στιγμές και δεν υπολόγισαν τίποτα -μπορεί και να μην ισχύει όμως αυτό αισθάνεσαι- όσο κυκλοφορούν ξέγνοιαστοι στους δρόμους κι εσύ δυσκολεύεσαι πλέον ν’ αρθρώσεις λέξη μπροστά σε άνθρωπο, αφού έχεις μετατραπεί σ’ έναν αντικοινωνικό άτομο που φοβάται να πληγωθεί. Μερικές φορές δεν εμπιστεύεσαι ούτε τη σκιά σου, φοβάσαι ν’ αφεθείς, αμύνεσαι, γιατί η πρόληψη είναι ο καλύτερος γιατρός, έτσι λένε, κι εσύ κάνεις τα λόγια πράξη. Αντιμετωπίζεις όλους όσους σε πλησιάζουν μ’ επιφύλαξη γιατί τρομάζεις στην ιδέα ν’ αφήσεις τον εαυτό σου να γεμίσει ξανά ελπίδες.

Φίλοι που σ’ αντιμετώπισαν μ’ αυτό τον τρόπο, το πιθανότερο είναι να μην έχουν καταλάβει το λάθος τους κι οι ίδιοι να αισθάνονται πως έτσι έπρεπε να φύγουν από τη ζωή σου, ενδεχομένως με μια αντίστοιχη αδικία να πνίγει και τους ίδιους. Άλλοι πάλι, μπορεί όντως να μη νοιάστηκαν, αν κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι ακόμα πιο σκληρή. Το σημαντικό είναι ότι η ζημιά γίνεται όταν αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τη φιλία. Η θετική πλευρά σ’ όλο αυτό, όμως, υπάρχει κι είναι πως εκείνοι που δεν ήταν για να μείνουν, έχουν απομακρυνθεί από τη ζωή σου και με τον τρόπο που αμύνεσαι πια, δε θα καταφέρουν να ξαναμπούν αντίστοιχοι. Κι αυτό είναι μια πικρή μεν, αλλά νίκη.